ΔΕΝ είμαστε αυτό που σκεφτόμαστε, αυτό που αισθανόμαστε, λέμε ή κάνουμε...

Αν και τις περισσότερες φορές τείνουμε να πιστέψουμε το αντίθετο, είναι σημαντικό να έχουμε στο νου μας πως ΔΕΝ είμαστε αυτό που κάνουμε, αυτό που λέμε, αυτό που σκεφτόμαστε ή ακόμη αυτό που αισθανόμαστε. Παρόλο που μέσω αυτών βιώνουμε την ζωή...ΔΕΝ καθορίζουν το ποιοι/ες είμαστε!!

Κάποιοι από αυτούς που διαβάζουν θα ανακουφιστούν, κάποιοι θα αναρωτηθούν και σε κάποιους θα φανεί τελείως παράταιρο αυτό το συμπέρασμα. Η αλήθεια είναι, όμως, πως ισχύει!

Το γεγονός ότι έχω μια σκέψη τώρα  δεν σημαίνει ότι ''είμαι'' αυτή η σκέψη ή  πως το συναίσθημα που έχω για μια συγκεκριμένη στιγμή είναι αντιπροσωπευτικό του πως είμαι συναισθηματικά γενικά, ως άτομο. Πρόκειται για την διαφορά που έχει το να βλέπεις μια καταιγίδα από την ασφάλεια του σπιτιού σου, με το να είσαι έξω στον αέρα και να βρέχεσαι. 

Πρακτικά αυτό πως μπορούμε να το δούμε?

Λοιπόν, σκεφτείτε πόσες φορές είχατε μια σκέψη αλλά δεν την κάνατε πράξη. Μπορεί να ήταν τότε που το αφεντικό σας, σας μείωσε μπροστά σε όλους τους συναδέρφους και σκεφτόσασταν να τον ρίξετε από το μπαλκόνι...αλλά το σκεφτήκατε λίγο περισσότερο και αποφασίσατε να μην το κάνατε, δεν άξιζε - και το αφήσατε. Μπορεί να ήταν τότε, που ενώ οδηγούσατε, κάποιος σας προσπέρασε και μπήκε απότομα μπροστά σας....και εσείς σκεφτήκατε να πέσετε πάνω του. Το σκεφτήκατε περισσότερο...μετρήσατε τι μπορεί να γίνει (σε σας, στο αυτοκίνητο σας) και δεν το κάνατε. Ή ακόμα όταν ανακαλύψατε πως σας απατά ο αγαπημένος ή ή αγαπημένη σας, σκεφτήκατε 102 τρόπους εξόντωσης του/της...αλλά στο τέλος δεν κάνατε τίποτα από όλα αυτά.

Άρα, έχουμε ένα φίλτρο. Έχουμε την ικανότητα να αναγνωρίζουμε ότι μια σκέψη είναι μια σκέψη, ότι δεν χρειάζεται να την πάρουμε στα σοβαρά, να την κάνουμε πράξη ή να την ικανοποιήσουμε. Μόνο και μόνο επειδή κάτι εμφανίζεται στο μυαλό μας, δεν σημαίνει πως είναι αληθινό, πώς πρέπει να ενεργήσουμε με βάση αυτού ή να το πιστέψουμε. Δεν είναι αυτό που είμαστε! Επειδή κάτι εμφανίζεται στο μυαλό μας, δεν σημαίνει πως είναι αντιπροσωπευτικό του ατόμου που είμαστε, της προσωπικότητας που έχουμε, του εάν είμαστε καλοί ή κακοί άνθρωποι. 

Φανταστείτε πόση πίεση θα αισθανόμασταν εάν νιώθαμε υπόλογοι για κάθε μια σκέψη που έχουμε. Εάν κρίναμε και παίρναμε στα σοβαρά την παραμικρή ιδέα που εμφανιζόταν στο μυαλό μας. Ή το παραμικρό συναίσθημα που είχαμε. Ναι, έχουμε ευθύνη στο εάν αποφασίσουμε να υιοθετήσουμε μια σκέψη, πόσο μάλλον όταν  την εκφράσουμε είτε λεκτικά είτε πρακτικά. Αλλά η σκέψη είναι μόνο σκέψη. Είναι σαν ένα ουράνιο τόξο στον ουρανό...κάτι φωτεινό, μεγαλειώδες, μαγευτικό αλλά που στην ουσία δεν είναι απτό. 

Όταν παίρνουμε τις σκέψεις μας πολύ σοβαρά, η ζωή γίνεται βαριά. Όταν ταυτιζόμαστε εντόνως με τα συναισθήματα μας, αρχίζουμε να χανόμαστε μέσα τους. Όταν πιστεύουμε πως οι λέξεις μας καθορίζουν, αρχίζουμε να σκεφτόμαστε υπερβολικά πολύ. Και όταν δεν είμαστε σε θέση να δώσουμε κάποια ελαφρυντικά ή κάποια συγχώρεση για τα λάθη που κάναμε στην ζωή, τότε ξεκινάμε να νιώθουμε πικρία. 

Το μυαλό είναι μεγαλύτερο από αυτό. Η ζωή είναι μεγαλύτερη από αυτό. Υπάρχει κάτι πέρα από την σκέψη, πέρα από το συναίσθημα, πέρα από την ομιλία, πέρα από τη πράξη. Είναι ένα μέρος της συνείδησης. Μπορούμε να του δώσουμε όποιο όνομα θέλουμε. Μπορούμε να το συνδέσουμε με οποιαδήποτε πίστη, φιλοσοφία ή θρησκεία θέλουμε ή να μην του δώσουμε και κανένα όνομα. Δεν πειράζει. Όπως και να έχει δεν αλλάζει η ποιότητα της συνείδησης, η ποιότητα της προοπτικής, μέσω της οποίας μπορούμε να δούμε μια σκέψη έτσι όπως ακριβώς είναι και να την αφήσουμε να φύγει... 

Μινχάουζεν...ένα όνομα...δύο σύνδρομα...

    Το σύνδρομο Μινχάουζεν  περιγράφτηκε, για πρώτη φορά, απο τον Dr Richard Ascher το 1951 και πήρε το όνομα του από τον βαρώνο Baron Munchausen ο οποίος ήταν γνωστός για τις πλασματικές ιστορίες που έπλαθε για τον εαυτό του. Αφορά μια διανοητική διαταραχή, όπου ο ασθενής επινοεί ασθένειες ή τις προκαλεί ο ίδιος στον εαυτό του μέσω της λήψης φαρμακευτικών σκευασμάτων ή αυτοτραυματισμού. Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτό οδηγεί σε ένα ''ταξίδι'' από τον ένα γιατρό στον άλλον και σε περίπλοκες ιατρικές έρευνες, ακόμη και σοβαρές εγχειρήσεις. Ο ασθενής αρέσκεται στον να έχει τον ρόλο του ''ασθενή''καθώς έτσι καλύπτει μια βασική του ψυχολογική ανάγκη. Στην πλειοψηφία τους, τα άτομα αυτά μεγάλωσαν σε ένα ιδιαίτερα στερητικό περιβάλλον όπου ο γονέας/ φροντιστής ήταν συναισθηματικά διαθέσιμος, μόνο όταν υπήρχε παρούσα κάποια ασθένεια. Επίσης, είναι συχνό φαινόμενο,τα άτομα με το σύνδρομο Μινχάουζεν να είχαν εκτεθεί από πρώιμη ηλικία στην φροντίδα κάποιου συγγενικού μέλους, το οποίο είχε μια χρόνια ασθένεια (αδερφού, γιαγιάς, μητέρας κτλ).
    Το σύνδρομο Μινχάουζεν διαφέρει από την υποχονδρία καθώς οι πάσχοντες γνωρίζουν πως πρόκειται για υπερβολή, σε αντίθεση με τα άτομα με υποχονδρία που πιστεύουν πως έχουν κάποια ασθένεια. Επίσης, διαφέρει απο την υπόκριση, στην οποία ο ασθενής κατασκευάζει τα συμπτώματα για ένα προφανή σκοπό, όπως την απουσία από την εργασία, οικονομική αποζημίωση ή πρόσβαση σε  φάρμακα.
   Είναι σημαντικό να κρατήσουμε πως οι πάσχοντες με το σύνδρομο Μινχάουζεν φτάνουν στο σημείο να ''δημιουργούν'' ασθένεια στον οργανισμό τους. Παίρνουν φάρμακα ή άλλες ουσίες που είναι επιβλαβείς στον οργανισμό, με σκοπό να προκαλέσουν μια ασθένεια και να πάνε στον νοσοκομείο. Είναι αρκετά ενημερωμένοι για τα συμπτώματα σωματικών και ψυχικών διαταραχών και μπορούν εύκολα να ξεγελάσουν ακόμη και τον πιο ευαίσθητο γιατρό ή ψυχολόγο. Εκείνο που μπορεί να αποτελέσει κλινικό χαρακτηριστικό είναι οι πολλές νοσηλείες και τα πολλά ταυτόχρονα συμπτώματα, που δεν καταλήγουν σε κάποια συγκεκριμένη διάγνωση. Πρόκειται για ένα σύνδρομο που δεν είναι ευρέως γνωστό αλλά στην κλινική πράξη γίνεται όλο και πιο συχνό.
     Εκείνο, όμως, που αποτελεί μια πρόκληση στην διάγνωση του είναι το σύνδρομο Μινχάουζεν δια αντιπροσώπου. Πρόκειται για την σκόπιμη παραγωγή ή προσποίηση για την ύπαρξη σωματικών ή ψυχολογικών συμπτωμάτων σε ένα άτομο, που είναι κάτω από την φροντίδα του υποκειμένου, με σκοπό να λάβει έμμεσα τον ρόλο του ασθενή. Σε αυτήν την ακραία μορφή κακοποίησης, εκείνος που έχει λάβει τον ρόλο να φροντίζει προκαλεί συμπτώματα μιας ασθένειας σε ένα παιδί ή σε ένα ηλικιωμένο ή με ειδικές ανάγκες άτομο. Η εξαπάτηση επαναλαμβάνεται πολλές φορές, Τα θύματα είναι άρρωστα για πάρα πολύ καιρό, με επαναλαμβανόμενες νοσηλείες και αρκετές φορές καταλήγουν. Πρόκειται για μια ενεργητική μορφή κακοποίησης, η οποία δεν είναι γνωστή και πολλές φορές παραμελείται. Η διάγνωση της είναι πάρα πολύ δύσκολη και βασίζεται σε πολλές παραμέτρους. Μπορούμε να διακρίνουμε δύο μορφές συνδρόμου Μινχάουζεν δια αντιπροσώπου:
 α) Η προσποίηση ( μεσαίας επικινδυνότητας και πιο σπάνια)
Συμβαίνει, όταν ο δράστης επινοεί μια ασθένεια του θύματος και διηγείται μια ψευδή ιστορία για μια μη υπάρχουσα ασθένεια ή κατάσταση
  β) Η παραγωγή (υψηλής επικινδυνότητας και πιο συχνή)
Εδώ ο δράστης ενεργά προκαλεί συμπτώματα μιας ασθένειας στο θύμα. Οι πιο συχνές χρησιμοποιούμενες μέθοδοι είναι η ασφυξία και η δηλητηρίαση. Συχνά είναι δύσκολο να γίνει αναγνωρίσιμη η κακοποίηση που υφίσταται το θύμα.
     Είναι σημαντικό να κρατήσουμε πως το σύνδρομο Μινχάουζεν δια αντιπροσώπου, μπορεί να το έχουν άτομα πέρα κάθε υποψίας όπως η μητέρα ενός παιδιού, η κόρη ενός ηλικιωμένου  ο νοσηλευτής ενός ατόμου με ειδικές ανάγκες. Οι ίδιοι δεν πάσχουν απο το σύνδρομο Μινχάουζεν...αλλά αρέσκονται να παίρνουν τον ρόλο του ασθενή μέσω του ατόμου που φροντίζουν. Συχνά εμφανίζονται στο γιατρό ή τον ψυχολόγο ιδιαίτερα ανήσυχοι για την πορεία υγείας του θύματος και παρουσιάζοντες ως ''μάρτυρες''.
      Το σύνδρομο Μινχάουζεν και το σύνδρομο Μινχάουζεν δια αντιπροσώπου είναι δυο διαφορετικά κλινικά σύνδρομα τα οποία όμως έχουν παρόμοιες παραμέτρους. Πρόκειται για σύνδρομα που μπορεί να οδηγήσουν σε αναπηρία ή και θάνατο. Δεν είναι τόσο σπάνια όσο νομίζαμε. Όσοι περισσότεροι μάθουν για αυτά, τόσο αυξάνουν οι πιθανότητες να σωθούν άνθρωποι.