Καλό Καλοκαίρι χωρίς "εάν"....

Μα είναι και αυτά τα ‘εάν’ που γίνονται κόμπος στο λαιμό και λόγος απελπισίας. Τα σκεφτόμαστε, τα επεξεργαζόμαστε και πάντα βγαίνουμε να φταίμε. Να φταίμε γιατί ακριβώς; Για ποιο λάθος; Για ποια επιλογή; Για ποια όχι; Για ποια ναι; Για ποια συγχώρεση και ποιο μίσος;… Πολλές φορές ούτε να απαντήσουμε δεν γνωρίζουμε. Το μόνο που ξέρουμε είναι πως φταίμε. Πως ‘εάν είχαμε κάνει αυτό ή δεν είχαμε κάνει το άλλο..’ , η ζωή μας θα ήταν καλύτερη από ότι είναι τώρα. Όχι, μόνο καλύτερη, θα ήταν σχεδόν τέλεια…ναι τέλεια...Πόσο μάλλον ‘‘εάν είχαμε άλλους γονείς…άλλα αδέρφια…άλλες σπουδές…άλλον σύντροφο…άλλη δουλειά…άλλα παιδιά…άλλη εμφάνιση…άλλο σπίτι…άλλη πόλη…άλλη χώρα…άλλη ηλικία…άλλο…άλλη….άλλα…’’ Τότε, ακριβώς τότε, θα ήμασταν μια χαρά. Νομίζουμε, υποθέτουμε και καταλήγουμε σε συμπεράσματα. Πόσο καλύτερα θα ήμασταν εάν όλα αυτά τα ‘εάν’ γίνονταν με ένα μαγικό τρόπο πραγματικά;

Χμ…για σκεφτείτε το λίγο…πόσο αλήθεια καλύτεροι θα ήμασταν;Σίγουρα θα απαντήσετε πολυυυυυ καλύτερα.Χμ…είναι όμως έτσι; Είναι αλήθεια έτσι; Για να το επεξεργαστούμε λίγο αυτό το συμπέρασμα.

Ας πάρουμε το κομμάτι των αποφάσεων. Είναι κάτι που απασχολεί αρκετό κόσμο (μάλλον, αρκετούς από αυτούς που βλέπω στις συνεδρίες, στις καφετέριες ή στα μέσα μαζικής μεταφοράς). Υπάρχει μια έννοια πως οι επιλογές που έχουμε κάνει είναι λάθος. Πως θα μπορούσαμε και καλύτερα. Πως σε όλα τα διλήμματα της ζωής μας έχουμε κάνει την λάθος επιλογή. Πάντα! Ναι, το πάντα και παντού έρχεται να επισφραγίσει το πόσο λάθος είμαστε. Έτσι, νιώθουμε χαζοί στην καλύτερη περίπτωση, άχρηστοι και χαμένα κορμιά στην χειρότερη. Το συναίσθημα μας παίρνει την κατιούσα, κάτι που μας επιβεβαιώνει ακόμα περισσότερο πόσο λάθος είμαστε.Η θλίψη επισκιάζει την σκέψη μας, η οποία με την σειρά της δεν μπορεί να βρει ούτε ένα άλλοθι, ούτε ένα καλό λόγο για τον καημένο εαυτό μας. Φαύλος κύκλος. Για να γίνει ενάρετος ας σκεφτούμε πως (βοηθάει έως ένα βαθμό..):

•  Μακροχρόνιες μελέτες δείχνουν πως οι άνθρωποι επιλέγουν κάθε φορά το καλύτερο! Ναι, ναι, κάθε φορά που είναι να επιλέξουμε διαλέγουμε εκείνο που μας φαίνεται καλύτερο. Κανείς μας δεν επιλέγει το χειρότερο. Πάντα διαλέγουμε εκείνο που μας ταιριάζει εκείνη την στιγμή. Μάλιστα, μπορούμε να το δικαιολογήσουμε με πάρα πολλά επιχειρήματα για αρκετές μέρες, μήνες (κάποιοι τυχεροί από εμάς έως και χρόνια). Και μπορεί να φαινόμαστε παράξενοι στους γύρω μας και να μας λένε τυφλούς, χαζούς κ.ο.κ. αλλά εμείς μπορούμε να το υπερασπιστούμε και νιώθουμε καλά με την επιλογή μας εκείνη την στιγμή (συμβάλλει και το φαινόμενο της ‘γνωστικής ασυμφωνίας’ σε αυτό). Στην συνέχεια , καθώς περνάει ο καιρός, ξεχνάμε εκείνη την στιγμή. Το φως της σημερινής πραγματικότητας δείχνει αλλιώς εκείνη την στιγμή. Έτσι, η σωστή επιλογή ‘του τότε’ γίνεται, σήμερα, απλά «μια ακόμα βλακεία», «ένα ακόμα λάθος», ένας λόγος να νιώθουμε χάλια. Αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι. Τότε κάναμε την καλύτερη επιλογή. Με τα χρόνια ωριμάσαμε. Μάθαμε. Άλλαξε ο εγκέφαλός μας 15 φορές. Είναι άδικο με βάση το σήμερα να κρίνουμε το χτες. Είναι άδικο τόσο για το χτες όσο και για το σήμερα. Τότε ξέραμε και αποφασίσαμε. Τέλος. Εάν αναλωθούμε στο σήμερα με αυτά τα ‘εάν’, το σήμερα θα χάσει και θα γίνει ένα άχρηστο χτες στο μέλλον. Ας αποδεχτούμε τον εαυτό μας. Ας τον καταλάβουμε. Ας τον συγχωρήσουμε. Έχουμε μάθει από τις λάθος επιλογές. Και μόνο που βάζουμε το ‘εάν’ σημαίνει πως δεν είμαστε στον κόσμο μας. Ας πάμε παρακάτω, τώρα. Αποδοχή, συγχώρεση και αγάπη του εαυτού μας. Του καλύτερου φίλου μας. Αρκετά με την επίκριση.

Τώρα ας πάρουμε το κομμάτι των άλλων ‘εάν’…Των ‘εάν’ που δεν επιλέξαμε, αλλά «εάν ήταν αλλιώς εμείς θα ήμασταν τέλεια!». Αυτά τα άτιμα ‘εάν’ μας κάνουν να αισθανόμαστε τα μεγαλύτερα θύματα του πλανήτη, οι πιο άτυχοι. Ένα κακόγουστο αστείο του Θεού, της μοίρας ή της τύχης (περί ορέξεως, παίζουν όλα ακόμα και τα άστρα). Και όσο σκεφτόμαστε την παραδεισένια ζωή που θα είχαμε εάν τα πράγματα ήταν αλλιώς, τόσο σκάρτη βγαίνει η τωρινή μας ζωή. Και χαλάει το συναίσθημα μας. Και ναιιιιι, σωστά μαντέψατε! Μπαίνουμε σε ένα ακόμα φαύλο κύκλο… Η σκέψη του ‘εάν’ χαλάει το συναίσθημα, το οποίο με την σειρά του θολώνει την σκέψη μας, η οποία δεν βρίσκει κάτι καλό που μας έχει συμβεί. Φαύλος κύκλος! Για να γίνει ενάρετος, ας σκεφτούμε τα εξής:

•  Οι γονείς μας είναι αυτοί που είναι. Τι σημαίνει αυτό; Πως δεν μπορούν να αλλάξουν. Το ίδιο και τα αδέρφια μας. Η οικογένεια μας, με άλλα λόγια, είναι αυτή που είναι. Και χάρη σε αυτό που είναι, είμαστε εμείς αυτό που είμαστε. Και είμαστε το καλύτερο με βάσει τις συνθήκες της ζωής μας. Ναι, μην σας φαίνεται παράξενο. Είμαστε μοναδικοί. Κανείς, ποτέ δεν έχει υπάρξει ούτε θα υπάρξει στο μέλλον, 100% ίδιος με τον άλλον. Τόσο μοναδικοί, που είναι άξιον απορίας και θαυμασμού. Ας το θαυμάσουμε, λοιπόν. Εάν μας κάνει δύσκολη την ζωή η οικογένεια μας και είμαστε έφηβοι, ας κάνουμε υπομονή. Θα μεγαλώσουμε και θα πάρουμε την ζωή στα χέρια μας, λίαν συντόμως. Εάν είμαστε ενήλικοι, ας κόψουμε τον ομφάλιο λώρο, χωρίς μνησικακίες. Με αγάπη και αποδοχή. Οι γονείς και τα αδέρφια είναι αυτό που είναι. Τους αποδεχόμαστε, είναι κομμάτι μας. Πόσο θέλουμε να τους μιλάμε ή να τους κάνουμε παρέα είναι άλλο κομμάτι. Αλλά τους αποδεχόμαστε με αγάπη. Γιατί είναι κομμάτι μας. Είναι η ιστορία μας. Και μας αξίζει να μας αποδεχτούμε ολόκληρους.  
• Τα παιδιά μας είναι τα καλύτερα παιδιά που θα μπορούσαμε να έχουμε!!! Να έχετε πάντα στο νου σας την πρώτη στιγμή που τα πήραμε αγκαλιά. Που τους δώσαμε το πρώτο φιλί. Που ευχηθήκαμε να είναι γερά και τυχερά. Ναι, ας μείνουμε εκεί. Ας έχουμε αυτή την εικόνα μπροστά μας, ακόμα και εάν το μωρό είναι, πλέον, νεαρός ή νεαρά 15 ετών ή 25 ή 35….Ας προσπαθήσουμε να έχουμε ως αίσθηση εκείνη την πρώτη αίσθηση. Μπορεί να ακούγεται εύκολο ή αυτονόητο. Ξέρω είναι δύσκολο. Αξίζει όμως. Τα παιδιά θέλουν αποδοχή. Αγάπη και αποδοχή. Και όλα θα πάνε καλά. Θα το δείτε…

Τώρα όσον αφορά τα υπόλοιπα εάν….

Μπορείτε να αλλάξετε τα πάντα!! Ναι μπορείτε. Αρκεί να κινητοποιηθείτε. Αρκεί, να μην μπλεχτείτε σε κύκλους του 99 και χαλάσετε την ζωή σας για το εκατοστό χρυσό φλουρί.

Καλή σας, μας, επιτυχία…

Καλό Καλοκαίρι….

Περί σχέσεων στην Ελλάδα του σήμερα...

Ας μιλήσουμε για σχέσεις...

Ελλάδα 2014…Είναι γεγονός πως πρόκειται για μια εποχή με μεγάλες αλλαγές στην καθημερινότητα πολλών από εμάς, εσάς, των γύρω σας. Η λεγόμενη ‘‘κρίση’’ έχει προκαλέσει ένα κύμα ανασφάλειας σε όλους τους τομείς της ζωής μας, σε άλλους μεγάλο, σε άλλους μικρό. Η επιρροή αυτής της ανασφάλειας σχετίζεται, κατά κύριο λόγο, με την ποσότητα και την ποιότητα των αλλαγών που έχουν συντελεσθεί, όχι τόσο από το παρόν κοινωνικό-οικονομικό προφίλ. Έτσι, άνθρωποι που έχασαν αρκετά τα τελευταία χρόνια είναι σε χειρότερη συναισθηματική κατάσταση από εκείνους, που βρίσκονται σε παρόμοια θέση με εκείνη που ήταν τα προηγούμενα χρόνια (ανεξάρτητα από το εάν οι τελευταίοι είναι σε χειρότερη οικονομική κατάσταση από τους  πρώτους). Παράλληλα, οι αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό, τα σκάνδαλα, οι μίζες κ.ο.κ., οδήγησαν σε μείωση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς, αυξάνοντας έτσι το αίσθημα της ανασφάλειας. Μα το πιο σημαντικό όλων, είναι πως με την κρίση έχει  ελαχιστοποιηθεί η δυνατότητα πρόβλεψης. ‘‘Δεν γνωρίζουμε τι θα μας ξημερώσει’’ , είναι αυτό που ακούγεται ολοένα και πιο συχνά. Κάτι που συνεπάγεται άγχος…νεύρα…στενοχώρια….

Σε ένα τέτοιο κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό περιβάλλον φαίνεται σαν ανέκδοτο να μιλήσουμε για τις σχέσεις. ‘‘Εδώ δεν έχουμε να ζήσουμε, για σεξ θα μιλάμε;’’  Ή  ‘‘Ωραία τα λέτε εσείς οι ειδικοί..αλλά που χρόνος και όρεξη γι’αυτά..’’, είναι κάποιες από τις φράσεις που βγαίνουν αβίαστα όταν η συζήτηση έρχεται γύρω από το θέμα των σχέσεων, του σεξ, του γάμου…Είναι σαν να υπάρχει ανάγκη αποφυγής. Μοιάζει σαν να αποτελεί πολυτέλεια μια καλή σχέση, ένας ευτυχισμένος γάμος ή η ικανοποίηση από την ερωτική επαφή. Έτσι, έρχεται  ο ανήδονος  συμβιβασμός ή ο χωρισμός. 

Τα καλά νέα είναι πως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ή μάλλον δεν είναι μόνο έτσι. Είναι αλήθεια πως οι σχέσεις είναι δύσκολες. Σήμερα, υπάρχει ρεκόρ αύξησης των ποσοστών των πρόσφατα χωρισμένων. Ο γάμος δεν φαίνεται να είναι εκείνο που περίμεναν αρκετοί πριν παντρευτούν. Μάλιστα, στις περισσότερες μακροχρόνιες μελέτες φαίνεται πως όσο περνάνε τα χρόνια τόσο μειώνεται το επίπεδο ικανοποίησης από τη σχέση. Τα παιδιά δεν αποτελούν ευτυχία, καθώς μέσα σε ένα χρόνο από την γέννηση τους μειώνεται η ικανοποίηση από τη σχέση κατά 67% . Οι ερωτικές επαφές μειώνονται σταδιακά. Ενώ, παράλληλα, αυξάνονται τα επεισόδια διαμάχης ανάμεσα στους συντρόφους, καθώς ‘‘άλλαξε μετά τον γάμο’’.  Άρα, σύμφωνα με τα ερευνητικά δεδομένα: ο γάμος δεν είναι καλή ιδέα. Ούτε  τα παιδιά επίσης. 

Αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι…αλήθεια, δεν είναι μόνο έτσι. Υπάρχουν και θετικά. Και σήμερα μπορούμε να έχουμε την σχέση, τον γάμο και την ευτυχία που πραγματικά μας αξίζει. Εάν κάτι δεν πάει καλά, δεν σημαίνει πως δεν αξίζει. Η προσπάθεια είναι σημαντική. Δεν χρειάζεται να γίνει συμβιβασμός ο οποίος να προκαλεί μόνο δυσφορία. Ούτε να είναι η πρώτη δυνατή λύση ο χωρισμός. Η πρώτη δυνατή λύση είναι η προσπάθεια και μόνο αυτή.  Τι μπορεί να γίνει; Τα παρακάτω φαίνεται από έρευνες πως βοηθούν στην ενίσχυση της ευτυχίας σε ένα γάμο ή μια μακρόχρονη σχέση…δοκιμάστε… 

•  Να δημιουργείτε ‘‘θετικές συναναστροφές’’ καθημερινά, όπως: να κάνετε ένα κομπλιμέντο, να δείχνετε ευγνωμοσύνη για κάτι μεγάλο ή μικρό, να θυμάστε και να αναφέρεστε σε μια αστεία εμπειρία που ζήσατε μαζί, να κάνετε κάτι καλό για τον/την  σύντροφο σας (εσείς γνωρίζετε τι θέλει ή τι έχει ανάγκη). Να μοιράζεστε μια κοινή δραστηριότητα, ας είναι κάτι απλό (ένας περίπατος στο πάρκο, να μαγειρέψετε μαζί ή ακόμα και να απλώσετε το πλυντήριο). Να πάτε κάποια στιγμή κάπου που δεν έχετε ξαναπάει ή να κάνετε κάτι που δεν έχετε ξανακάνει (μαζί εννοείται!! Μπορεί να πάτε σε κάποια διαφορετική περιοχή στην πόλη σας, σε μια καινούργια καφετέρια, να δοκιμάσετε μια αθλητική δραστηριότητα κοκ). Να λέτε στον/στην σύντροφο σας από ένα καλό λόγο. Κάθε μέρα, από κάτι. Μην αφήνετε την μέρα να περνά έτσι. Να έχετε στο νου σας πως σε έναν τσακωμό πρέπει να αντιστοιχούν 5 θετικές συναναστροφές. 
•  Να μοιράζεστε τα «καλά νέα»: όταν γίνεται κάτι όμορφο σε κάποιον από τους δυο σας, ενδιαφερθείτε, δείξτε ενθουσιασμό, δώστε συγχαρητήρια και ξαναζήστε μαζί του την όμορφη εμπειρία μέσω της διήγησης (ας το ακούσετε και 52 φορές). Και γενικά, να μιλάτε! Τα ζευγάρια που μιλάνε μεταξύ τους τουλάχιστον 5 ώρες την εβδομάδα φαίνεται πως είναι πιο ικανοποιημένα από την σχέση τους σε σύγκριση με άλλα, με λιγότερη λεκτική αλληλεπίδραση. Ναι, ακόμα και εάν δεν σας βγαίνει να μιλήσετε, προσπαθήστε να βρείτε ένα θέμα. Και εάν δυσκολεύεστε ανοίξτε το ντουλάπι των ευχάριστων αναμνήσεων…ειδικά των αστείων. 
• Σε περίπτωση που ήρθε η στιγμή του τσακωμού έχετε στο νου σας τα εξής: δεν είναι ο εχθρός, δεν ανήκει στο αντίπαλο στρατόπεδο, δεν χρειάζεται να τον νικήσω ή να βγω από πάνω. Άρα, δεν χρειάζεται να χτίσω τοίχους, να πάρω ασπίδα και κοντάρι. Και οι δύο έχετε δίκιο (καλά εσείς ίσως περισσότερο). Γι’ αυτό το πρώτο που χρειάζεται είναι να ακούσετε την πλευρά του/της και μετά να πείτε την δική σας πλευρά της ιστορίας. Να θυμάστε πως δεν χρειάζεται να πείσετε κάποιον για κάτι. Χρησιμοποιήστε το χιούμορ ή ανακαλύψτε το εάν δεν το έχετε. Συνεχίστε να του/της  μιλάτε με υποκοριστικά αγάπης και όχι με το όνομα του (ειδικά το επίθετο, μην χρησιμοποιήσετε το επίθετο για να τον προσφωνήσετε), ακόμα και όταν έχετε εκνευρισθεί αρκετά. Αφήστε την κριτική για την άκρη. Ούτε και σε σας αρέσει. Μην φεύγετε, του/της  γυρνάτε την πλάτη ή δεν τον/την κοιτάτε όταν του/της  μιλάτε. Δείχνει περιφρόνηση και θα ανεβάσει τα επίπεδα εκνευρισμού του/της. Γενικά, μην τον/την περιφρονείτε. Εάν έχετε χάσει κάθε είδους σεβασμού απέναντι του/της καλύτερα να μην μπείτε καν στην διαδικασία της αλληλεπίδρασης. Βρείτε κάτι να τον/την σέβεστε και μετά τσακωθείτε. Και όχι στο κρεβάτι πριν κοιμηθείτε! Και να θυμάστε, πάντοτε να τσακώνεστε για κάτι που προέκυψε, όχι για οτιδήποτε έχει προηγηθεί μέρες, μήνες, χρόνια πριν, για τα οποία ενδεχομένως έχετε ήδη τσακωθεί. 
• Να επιδιώκετε να έχετε κάποια ερωτική συναναστροφή τουλάχιστον μέρα παρά μέρα. Η συναναστροφή, έχει εύρος…από την αγκαλιά μέχρι την επαφή. Ένα χάδι, ένα μασάζ, ένα φιλί είναι αρκετά να σας αποφορτίσει, εάν δεν σας βγαίνει το σεξ. Εάν είστε κουρασμένοι ή φορτωμένοι με άλλα. Μην αφήνετε την μέρα να περάσει χωρίς κάποια επαφή. Να είστε τρυφεροί μεταξύ σας. Όσο μπορείτε, όσο σας βγαίνει. Αλλά να προσπαθείτε. 

Δύσκολα ε;; Ο χωρισμός είναι πιο δύσκολος. Ο ανήδονος συμβιβασμός πιο ψυχοφθόρος…

Ένα άτομο ΈΧΕΙ μια διαταραχή...δεν ΕΙΝΑΙ η διαταραχή...

Ένα άτομο έχει μια διαταραχή, δεν είναι  η διαταραχή.  Οι παρακάτω εικόνες έχουν ως στόχο να μας βοηθήσουν να διακρίνουμε την διαταραχή από το άτομο και να μην τα ταυτίζουμε ως ένα. Απεικονίζουν την καθεμιά ως ένα παράσιτο, ένα μικρό τερατάκι. Για να τα αντιμετωπίσουμε: είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε τα χαρακτηριστικά τους και να τα βλέπουμε ως ένα κομμάτι μέσα μας. 

Πρόκειται για μια αστεία συμβολική αναπαράσταση κάποιων διαταραχών ως παράσιτα. Η μετάφραση είναι ελεύθερη και προσαρμοσμένη στα δικά μου μέτρα....;)

Το παράσιτο του άγχους  είναι τόσο μικρό που μπορεί να κάθεται στον ώμο μας και να μας ψιθυρίζει διάφορα στο υποσυνείδητο, προκαλώντας φοβίες και παράλογες ανησυχίες. Το παράσιτο του άγχους, μπορεί να φαίνεται πιο αδύναμο σε σύγκριση με τα υπόλοιπα, αλλά είναι το πιο συχνό  και είναι πολύ δύσκολο να το ξεφορτωθεί κανείς. Συχνά κουβαλάει μικρά αντικείμενα τα οποία συνδέονται με τις ανησυχίες μας, όπως είναι τα ρολόγια τα οποία αναπαριστούν τον κοινό αλλά παράλογο φόβο πως κάποια πράγματα μπορεί να μην γίνουν ποτέ. Κανείς δεν έχει δει το πρόσωπο του γιατί φοράει πάντα μια μάσκα.

Το παράσιτο της κατάθλιψης επιπλέει αέναα, κλείνοντας τα μάτια του για να κρυφτεί από τον έξω κόσμο. Γι' αυτό πέφτει συνέχεια σε άλλα άτομα ή παράσιτα, προκαλώντας κατά καιρούς μεγαλύτερη δυσφορία στον εαυτό του. Η μόνη του ανακούφιση είναι να πάρει την υγρή ουρά του και να την τυλίξει  στο λαιμό του θύματος, για να μοιραστεί μαζί του τον πόνο του. Το θύμα δεν γνωρίζει την ύπαρξη του αλλά σταδιακά αποκτά μια έλλειψη ενέργειας, νιώθει βαρύ και χάνει αργά αργά τη ζωτικότητα του. Παράλληλα, το παράσιτο στραγγίζει κάθε θετικό συναίσθημα του ξενιστή μέχρι να μπουχτίσει. Τότε πάει στον επόμενο. 

Το παράσιτο της παράνοιας χρησιμοποιεί τα αυτιά του σαν ραντάρ, σκανάροντας την περιοχή για οποιαδήποτε δραστηριότητα. Στην πραγματικότητα, όμως τα ψηλά αυτιά του παράσιτου της παράνοιας είναι άχρηστα. Καθώς, καλύπτονται από μια παχιά γούνα, με αποτέλεσμα οι ήχοι να μπερδεύονται. Έτσι, το παράσιτο ακούει πάντα λάθος ήχους και φωνές, τα οποία τα περνάει στον ξενιστή του. Τρέφονται από τα αισθήματα φόβου και άγχους που κατά λάθος δημιουργούν στο θύμα τους και συνεργάζονται στενά με τα παράσιτα του άγχους και της σχιζοφρένειας, με τα οποία ανήκουν στην ίδια βιολογική οικογένεια. 

Το παράσιτο της σχιζοφρένειας είναι ένα κακό τέρας που χρησιμοποιεί τα θύματα του για να του κάνουν τα χατίρια. Με τις παραισθησιογόνες ουσίες που βγάζει από τους πόρους της κοιλιάς του ελέγχει τον ξενιστή του. Το θύμα σχετίζεται με το παράσιτο σαν μια δυνατή και ελεγκτική φωνή μέσα στο υποσυνείδητο του. Συνοδεύεται, συχνά, από το παράσιτο της παράνοιας. Αλλά παίρνει τον κυρίαρχο ρόλο, σαν να είναι αρχηγός μιας μαφιόζικης παρέας, η οποία δεν φαίνεται εύκολα καθώς κρύβεται στις σκιές. 

Το παράσιτο της κοινωνικής φοβίας περνά την ζωή του σε υπόγεια ή κάτω από καταφύγια. Γι' αυτό το δέρμα του δείχνει λευκό και αναιμικό εκτός από κάποια σημεία που έχουν σκληρά λέπια, σαν μια παθητική ασπίδα σε ενδεχόμενο κίνδυνο. Προέρχεται από την ίδια οικογένεια με το παράσιτο του άγχους και το παράσιτο της παράνοιας αλλά λόγω της σκληρής ζωής του έχει εξελιχθεί να μοιάζει διαφορετικό. Ζει κυρίως σε χειμερία νάρκη και κάπου κάπου προβάλλει τα πλοκάμια του σε ανθρώπινους ξενιστές με την ελπίδα να ζήσει μέσω αυτών μια φυσιολογική ζωή. Στην συνέχεια, όμως, μολύνει τον ξενιστή με τις ανησυχίες του. Τότε, τόσο το παράσιτο όσο και ο ξενιστής υποφέρουν από παράλογους κοινωνικούς φόβους και ανησυχίες. 

Το παράσιτο της αποφευκτικής διαταραχής προσωπικότητας είναι παρόμοιο με εκείνο της κοινωνικής φοβίας αλλά αρκετά πιο μικρό σε μέγεθος και προτιμά να ζει στο έδαφος. Τον περισσότερο χρόνο τον περνά κρυμμένο σε δέντρα και επειδή έχει φτερά που μοιάζουν με φύλλα, δύσκολα αναγνωρίζεται. Εξωτερικά θέλει να φαίνεται αόρατο για να προφυλαχτεί από άλλα παράσιτα. Στην πραγματικότητα, είναι πανέμορφο, κάτι που ούτε το ίδιο γνωρίζει. Αλληλεπιδρά με το θύμα του αθώα, θέλοντας να γίνουν φίλοι αλλά χωρίς να το θέλει μεταδίδει στον άνθρωπο τους φόβους και τις ανησυχίες του μέσα από τα σπόρια που βγαίνουν από την ουρά του. 

Το παράσιτο της οριακής διαταραχής προσωπικότητας, είναι ίσως το πιο ευγενές αλλά ταυτόχρονα το πιο απεχθές από όλα. Μαζεύεται σε σμήνος γύρω από το θύμα και χρησιμοποιώντας φερορμόνες αυξάνουν τα επίπεδα των συναισθημάτων του...και τότε του επιτίθενται όλα μαζί. Τρέφονται από κάθε είδους συναισθήματος αλλά τους αρέσει πιο πολύ η θλίψη. Είναι φτιαγμένο από καθαρό πάγο κάνοντας το σχεδόν αόρατο. Μόνο η ουρά του φαίνεται, όπου μοιάζει με μαραμένο φύλλο. Κατά καιρούς, όταν μπουχτίζει από τα συναισθήματα, σπάει σαν γυαλί. 

Πρόσωπο...όχι απλά άτομο...

Στην καθημερινότητα, έρχομαι σε επαφή με κόσμο που βιώνει διάφορες προσωπικές δυσκολίες. Τις ονομάζω ''προσωπικές'' καθώς έχουν να κάνουν, κυρίως, με το πως αντιλαμβάνονται το περιβάλλον τους, τη σχέση με τον εαυτό τους, τις ανάγκες τους κ.ο.κ. Ως επί το πλείστον, το καίριο θέμα προβληματισμού βρίσκεται στις σχέσεις με τους άλλους. Είτε πρόκειται για συντρόφους, φίλους, συγγενείς, συναδέρφους, πάντα οι Άλλοι και η σχέση μου μαζί τους γίνεται αντικείμενο προβληματισμού. Πηγή ανησυχίας, άγχους και στενοχώριας...

"Πώς να φερθώ", "Τι είναι το σωστό?", "Γιατί μου το έκανε αυτό?", "Σε εμένα φέρθηκε έτσι...? Που της/ του τα έδωσα όλα?", "Εάν με αφήσει...", "Σε περίπτωση που δεν κάνει ότι συμφωνήσαμε...", "Θα δει με ποιόν/ ποια έχει να κάνει..." , "Δεν σέβεται...", "Δεν εκτιμά..." και...και...και...

Πίσω από τέτοιες "προσωπικές" δυσκολίες, συνήθως, βρίσκεται η πίστη μας σε κάποιες ''αλήθειες''. Αυτές τις "αλήθειες" μας τις έμαθαν οι γονείς μας, τις ακούγαμε στο σχολείο κτλ. Έχουμε μάθει ότι είναι πανάκεια και μας επηρεάζουν, χωρίς, πολλές φορές να το καταλαβαίνουμε.
Μερικές από αυτές τις ''αλήθειες" είναι οι εξής:

α) να κάνεις πάντα ''το σωστό'' 

β) ισχύει ο νόμος της ανταπόδοσης. Εάν κάνεις κάτι καλό σε κάποιον, οφείλει να στο ανταποδώσει. Και αυτό πάει λίγο πιο πέρα...

γ) ο κόσμος είναι δίκαιος....στους καλούς συμβαίνουν καλά.

δ) η αγάπη όλα τα συγχωρεί και όλα τα μπορεί. Και η επέκταση....(ε) ο εγωισμός είναι αντίθετος της αγάπης....
Αυτές οι "αλήθειες" είναι η κινητήριος δύναμη για τις περισσότερες "προσωπικές" δυσκολίες που βιώνει κάποιος καθημερινά.
Ας έχουμε, όμως υπόψιν μας τα εξής:

- ΔΕΝ γίνεται να κάνεις ΠΑΝΤΑ το σωστό δεν είσαι ρομπότ. Και ποιο είναι το σωστό σε κάθε περίσταση, σε κάθε σχέση? Με βάση ποιο κριτήριο θα επιλέξεις? Ποιος είναι αυτός που θα σε κρίνει?

- ΔΕΝ είναι υποχρεωμένος κανείς, μα κανείς, να σου ανταποδώσει το οτιδήποτε. Εάν δεν πρόκειται για υπογεγραμμένη σύμβαση με όρους, δεν μπορείς να απαιτείς από κάποιον ανταπόδοση. Καταρχήν, ο απέναντι μπορεί να μην ξέρει ότι οφείλει. Και εάν το γνώριζε, μπορεί να μην δεχόταν καν την προσφορά. Και σκέψου, ότι πρόσφερες επειδή το ήθελες, άρα ικανοποίησες μια ανάγκη του εαυτού σου, έτσι ο άλλος δεν σου χρωστάει κάτι (εάν πρόσφερες χωρίς να το καταλάβεις ή δεν ήθελες, απλά, φρόντισε να μην υπάρξει επόμενη φορά).

- ΝΑΙ ο κόσμος, η μοίρα, η ζωή δεν είναι δίκαιη. Συμβαίνουν άσχημα πράγματα σε όλους. Όσο και να θέλουμε να μην το πιστέψουμε, μπορεί να συμβούν άσχημα πράγματα και σε μας. Άρα, συμπονώ τον απέναντι που έχει ένα πρόβλημα και δεν λέω'' καλά να πάθει''. Επιπλέον, εάν μου συμβούν διάφορα, που δεν υπολόγιζα, δεν τα βάζω με όλους... την κοινωνία..τον Θεό κτλ. Προσπαθώ να αντέξω και να αντεπεξέλθω. Και εάν δεν μπορώ μόνος/η, ζητάω βοήθεια.

- Η αγάπη δεν τα μπορεί όλα. Υπάρχουν όρια. Είναι τα όρια του εαυτού μου. Είναι τα όρια του προσώπου μου. Είναι εκεί που ο εγωισμός φαίνεται καλός. Καθώς, εγωισμός είναι να αγαπώ εμένα πρώτα από όλα. Εάν δεν αγαπώ εμένα, δεν μπορώ να αγαπήσω τον άλλον. Δεν μπορώ να δώσω στον άλλον κάτι που δεν νιώθω ήδη για τον εαυτό μου. Ακόμα και στις αλτρουιστικές θρησκείες, όπως είναι ο Χριστιανισμός, λέγεται "αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν". Δηλαδή, να αγαπάς τον άλλον, όπως αγαπάς τον εαυτό σου. Ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο. Είναι καλός αυτός ο εγωισμός. Είναι ο εγωισμός της αγάπης. Είναι ο εγωισμός του προσώπου.

Για να είμαι πρόσωπο πρέπει να παραχωρήσω στον εαυτό μου κάποια δικαιώματα. Να επιτρέψω, δηλαδή, κάποια πράγματα εγώ στον εαυτό μου, εσείς στον εαυτό σας και ο καθένας θα πρέπει να κάνει το ίδιο για τον εαυτό του. Πρόκειται για τις παραχωρήσεις που η Βιρτζίνια Σατίρ (1916-1988) θεωρούσε "σύμφυτες με τη γένεση του προσώπου". Καθώς, με αυτόν τον τρόπο αναλαμβάνω την ευθύνη μου ως ενήλικας....γίνομαι από άτομο ''πρόσωπο'' & ωριμάζω....

1. Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να είμαι αυτός που είμαι, αντί να νομίζω ότι πρέπει να περιμένω να μου ορίσει κάποιος άλλος πού θα έπρεπε να βρίσκομαι ή πώς θα έπρεπε να είμαι. 


2. Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να αισθάνομαι, αντί να νιώθω αυτό που θα ένιωθαν οι άλλοι στη θέση μου.


3. Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να σκέφτομαι αυτό που σκέφτομαι και το δικαίωμα επίσης να το λέω εάν θέλω, ή να μη λέω τίποτα, αν δεν με συμφέρει.


4. Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να ρισκάρω ό,τι αποφασίζω εγώ να ρισκάρω, με το μοναδικό όρο ότι δέχομαι να πληρώσω εγώ ο ίδιος το τίμημα αυτού του ρίσκου. 


5. Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να ψάχνω αυτό που νομίζω ότι χρειάζομαι από τον κόσμο, αντί να περιμένω να μου δώσει ο άλλος την άδεια να το αποκτήσω. 

Το άγχος, η ψυχολόγος & το ποτήρι...

Μία ψυχολόγος περπατούσε ανάμεσα στο κοινό της όση ώρα τους μιλούσε για την διαχείριση του άγχους. Την στιγμή που ύψωσε ένα ποτήρι με νερό, όλοι σκέφτηκαν ότι θα έκανε την κλασική ερώτηση "είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο;".
Αντί για αυτό όμως, εκείνη, με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο της, έκανε την ερώτηση: "Πόσο βαρύ είναι ένα ποτήρι με νερό;"
Διάφορες απαντήσεις ακούστηκαν με διακύμανση από 100 ως 300 γραμμάρια .
Εκείνη απάντησε: "Το απόλυτο βάρος του δεν έχει σημασία. Εξαρτάται από το πόση ώρα το κρατάμε. Αν το κρατήσω για ένα λεπτό, δεν είναι πρόβλημα. Αν το κρατήσω για μία ώρα, θα μου πονέσει ο ώμος. Αν το κρατήσω για μία ημέρα, θα μουδιάσει ο ώμος μου και θα παραλύσω. Σε κάθε περίπτωση, το βάρος του ποτηριού δεν αλλάζει, αλλά όσο περισσότερο το κρατήσω τόσο πιο βαρύ θα γίνεται."
Και συνέχισε: "Τα άγχη και οι ανησυχίες στη ζωή είναι ακριβώς όπως αυτό το ποτήρι νερό. Αν τα σκέφτεστε λίγο δεν θα συμβεί τίποτε. Αν τα σκέφτεστε κάπως παραπάνω, θα αρχίζουν να σας ενοχλούν. Και αν τα σκέφτεστε συνεχώς, θα αισθανθείτε παράλυτοι - ανίκανοι να κάνετε οτιδήποτε".
Να θυμάσαι να αφήνεις το ποτήρι κάτω......

For the parents...for the kids...for us ;)

     

Όλοι, όταν γίνονται γονείς έχουν τις καλύτερες προθέσεις για τα παιδιά τους. Κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης, φαντάζονται πως θα ήθελαν να είναι το μωρό....σε ποιόν να μοιάζει...τι χόμπι να έχει όταν μεγαλώσει...κ.ο.κ. Τείνουν να λένε ''εμείς θα προσφέρουμε τα πάντα σ' αυτό το μωρό''.... Και θα είμαστε οι καλύτεροι γονείς, η ''καλύτερη'' μαμά και ο ''καλύτερος'' μπαμπάς. Όταν το μωρό έρχεται στο κόσμο, αντιλαμβάνονται πως έχει απαιτήσεις και χρειάζεται προσπάθεια για να βρουν τους ρυθμούς τους. Ενδεχομένως να υπάρχει και μια πρώτη διάψευση των προσδοκιών που είχαν δημιουργήσει κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης. 

Καθώς μεγαλώνει αντιλαμβάνονται σιγά σιγά πως το παιδί τους, έχει την δική του προσωπικότητα και πολλές φορές τους φέρνει στα όρια τους, όταν φτάνει στο σημείο να μην τους ακούει ή να τους παρακούει. 

Και είναι οι συνθήκες της καθημερινότητας που φορτίζουν συναισθηματικά τον γονέα..προβλήματα στην δουλειά...προβλήματα οικονομικά...διαπροσωπικά...προσωπικά...που γυρίζει σπίτι και δεν έχει όρεξη ούτε να παίξει..ούτε να μιλήσει με το παιδί του...

Και ο ''μικρός θησαυρός'' γίνεται σιγά σιγά ένας ''μικρός τύραννος'', που ''ηθελημένα κάνει δύσκολη την ζωή του μπαμπά και της μαμάς με τα καπρίτσια του''. 

ΔΕΝ είναι έτσι όμως....το παιδί δεν έγινε ξαφνικά ένας τύραννος...ψάξτε τι λάθος προσέγγιση έχετε υιοθετήσει...τι δεν καταλαβαίνετε...σε τι δεν κάνετε υπομονή...γιατί πιέζετε...σε τι πιέζεστε...  

Παρατηρήστε και καταγράψτε την αλληλουχία των συμβάντων, των διαπληκτισμών και των δυσάρεστων καταστάσεων. Βάζοντας λέξεις σε αυτό που συμβαίνει θα καταλάβετε. Ονοματίζω σημαίνει νοηματοδοτώ. Και μην ξεχνάτε πως τα παιδιά μαθαίνουν αυτά που βιώνουν...

Τα παιδιά μαθαίνουν αυτά που βιώνουν

• αν το παιδί βιώνει κριτική, μαθαίνει να καταδικάζει
• αν το παιδί βιώνει την εχθρική συμπεριφορά, μαθαίνει να μαλώνει
• αν το παιδί βιώνει το φόβο, μαθαίνει να είναι φοβισμένο
• αν το παιδί βιώνει τον οίκτο, μαθαίνει να λυπάται τον εαυτό του
• αν το παιδί βιώνει τον εξευτελισμό, μαθαίνει να είναι ντροπαλό
• αν το παιδί βιώνει τη ζήλια, μαθαίνει να αισθάνεται φθόνο
• αν το παιδί βιώνει τη ντροπή, μαθαίνει να αισθάνεται ένοχο
• αν το παιδί βιώνει την ενθάρρυνση, μαθαίνει να έχει αυτοπεποίθηση
• αν το παιδί βιώνει την ανεκτικότητα, μαθαίνει να έχει υπομονή
• αν το παιδί βιώνει την αίσθηση ότι το ίδιο είναι χρήσιμο και αξίζει, μαθαίνει να εκτιμά
• αν το παιδί βιώνει την αποδοχή, μαθαίνει να αγαπά
• αν το παιδί βιώνει την επιδοκιμασία, μαθαίνει να εκτιμά τον εαυτό του
• αν το παιδί βιώνει την αναγνώριση των προσπαθειών του, μαθαίνει ότι είναι καλό να έχει στόχους στη ζωή
• αν το παιδί βιώνει καταστάσεις όπου όλα μοιράζονται, μαθαίνει να είναι γενναιόδωρο
• αν το παιδί βιώνει την τιμιότητα, μαθαίνει την ειλικρίνεια
• αν το παιδί βιώνει τη δικαιοσύνη, μαθαίνει να είναι δίκαιο
• αν το παιδί βιώνει την ευγένεια και την εκτίμηση των άλλων, μαθαίνει να σέβεται
• αν το παιδί βιώνει την ασφάλεια, μαθαίνει να έχει πίστη στον εαυτό του και στους άλλους
• αν το παιδί βιώνει τη φιλικότητα, μαθαίνει ότι η ζωή έχει νόημα

 (Dorothy Law Nolte)

Μόνο από έρωτα...

Θα σας διηγηθώ μια ιστορία του αγαπημένου μου Χόρχε Μπουκάι. Είναι ιστορία για να σκεφτείς...Όπως πολλές ιστορίες σαν αυτή έχει ως σκοπό όχι τόσο να δώσει απαντήσεις αλλά να θέσει ερωτήσεις...

...ΒΑΔΙΖΩ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΟΥ.
Το δρόμο μου, που έχει μόνο μια λωρίδα κυκλοφορίας: τη δική μου.
Στ' αριστερά μου, ένας αιώνιος τοίχος χωρίζει το δρόμο μου απ' το δρόμο κάποιου που βαδίζει δίπλα μου, απ' την άλλη πλευρά του τοίχου. Που κ που, σ' αυτόν τον τοίχο βρίσκω μια τρύπα, ένα παράθυρο, μια σχισμή....Και μπορώ να κοιτάξω το δρόμο του γείτονα ή της γειτόνισσας μου.
Μια μέρα, καθώς περπατώ, μου φαίνεται ότι βλέπω στην άλλη άκρη του τοίχου μια μορφή που κινείται στο δικό μου ρυθμό, προς την ίδια κατεύθυνση. Κοιτάζω αυτή τη μορφή: είναι μια γυναίκα. Είναι όμορφη. Με βλέπει και αυτή. Με κοιτάζει....Την ξανακοιτάζω...Της χαμογελώ....Μου χαμογελά.
Παίρνει πάλι να βαδίζει το δρόμο της, κι εγώ επιταχύνω το βήμα μου γιατί ανυπομονώ για την επόμενη ευκαιρία να ξανασυναντηθούμε με αυτήν τη γυναίκα.
Στο επόμενο παράθυρο κοντοστέκομαι μισό λεπτό.
Όταν εκείνη φτάνει, κοιταζόμαστε μέσα από το άνοιγμα. Της δείχνω με νοήματα πόσο πολύ μου αρέσει. Μου απαντά με νοήματα...Δεν ξέρω αν σημαίνουν ό,τι και τα δικά μου αλλά διαισθάνομαι ότι καταλαβαίνει τι θέλω να της πω.
Νιώθω ότι θα μπορούσα να σταθώ αρκετή ώρα να την κοιτάζω και να την αφήνω να με κοιτάζει αλλά ξέρω πως ο δρόμος μου συνεχίζεται...
Λέω στον εαυτό μου ότι ίσως, παρακάτω, να υπάρχει μια πόρτα. Και ίσως να μπορώ, αν την διαβώ  να συναντηθώ μαζί της. Τίποτα δεν δίνει περισσότερη σιγουριά από την επιθυμία και έτσι επιταχύνω για να βρω την πόρτα που φαντάζομαι.
Αρχίζω να τρέχω με τη ματιά μου καρφωμένη στον τοίχο. Λίγο πιο κάτω, η πόρτα εμφανίζεται...Είναι εκεί, στην άλλη πλευρά, η πολυπόθητη πια και αγαπημένη μου σύντροφος...Περιμένοντας...Περιμένοντάς με...
Κάνω μια χειρονομία...Αυτή μου επιστρέφει ένα φιλί στον αέρα...Μου κάνει νόημα σαν να με καλεί...Μου αρκεί...Επιταχύνω προς την πόρτα για να βρεθώ μαζί της, στη δική της πλευρά του τοίχου.
Η πόρτα είναι πολύ στενή...Περνάω ένα χέρι, περνάω έναν ώμο, ρουφάω το στομάχι, στρίβω λιγάκι το σώμα μου, σχεδόν καταφέρνω να περάσω το κεφάλι μου...Αλλά το δεξί αφτί μένει σφηνωμένο.
Σπρώχνω....Δεν υπάρχει τρόπος...Δεν περνάει....Και δεν μπορώ να βοηθήσω με το χέρι μου, γιατί δεν περνάει ούτε δαχτυλάκι εκεί μέσα.
Δεν υπάρχει αρκετός χώρος για να περάσω μαζί με το αφτί μου και έτσι παίρνω μια απόφαση....(γιατί η αγαπημένη μου είναι εκεί και με περιμένει....γιατί είναι η γυναίκα που πάντα ονειρευόμουν και με καλεί).
Βγάζω ένα σουγιά από την τσέπη μου και με μια γρήγορη κίνηση βρίσκω το κουράγιο να κόψω το αφτί μου για να περάσω από την πόρτα. Και το καταφέρνω : το κεφάλι μου περνάει!
Αλλά, μετά το κεφάλι μου, βλέπω πως και ο ώμος μου μένει παγιδευμένος. Η πόρτα δεν έχει το σχήμα του σώματός μου.
Βάζω δύναμη, αλλά δεν υπάρχει λύση. Το χέρι και το σώμα μου έχουν περάσει αλλά ο άλλος μου ώμος και το άλλο μου χέρι δεν περνούν...Και δεν με νοιάζει τίποτα...οπότε...Κάνω πίσω και χωρίς να σκεφτώ τις συνέπειες παίρνω φόρα και ορμώ να περάσω την πόρτα.
Από το χτύπημα ο ώμος μου εξαρθρώνεται και το χέρι μου μένει κρεμασμένο και άψυχο...Αλλά τώρα, ευτυχώς, σε μια θέση που μου επιτρέπει να περάσω την πόρτα...
Είμαι σχεδόν στην άλλη πλευρά. Μόλις είμαι έτοιμος να ολοκληρώσω το πέρασμα μου από τη σχισμή, συνειδητοποιώ ότι το δεξί μου πόδι έχει μείνει κολλημένο στην άλλη πλευρά. Όσο και να προσπαθώ, δεν καταφέρνω να περάσω. Δεν υπάρχει τρόπος. Η πόρτα είναι υπερβολικά στενή για να περάσει ολόκληρο το σώμα μου.
Υπερβολικά στενή: δεν χωρούν και τα δύο μου πόδια...Δεν διστάζω...Είμαι σχεδόν δίπλα στην αγαπημένη μου. Δεν μπορώ να κάνω πίσω...Έτσι, αρπάζω τον μπαλτά και σφίγγοντας τα δόντια δίνω ένα χτύπημα και κόβω και το πόδι.
Ματωμένος, κουτσός, στηριγμένος στον μπαλτά και με ένα χέρι εξαρθρωμένο, μ' ένα αφτί και ένα πόδι λιγότερο, συναντιέμαι με την αγαπημένη μου.
"Να' μαι. Επιτέλους, πέρασα! Με κοίταξες, σε κοίταξα, σε ερωτεύτηκα. Πλήρωσα όλα τα τιμήματα για σένα. Όλα επιτρέπονται στον έρωτα και στον πόλεμο. Δεν έχουν σημασία οι θυσίες. Άξιζε τον κόπο, αν έγιναν για να συναντηθώ μαζί σου, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε μαζί....ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ...."
Αυτή με κοιτάζει και της ξεφεύγει ένας μορφασμός.
"Έτσι, όχι...Έτσι δεν θέλω....Εμένα μου άρεσες όταν ήσουν ολόκληρος" .

(ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΙ, 2012. ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ (μτφ. Μαρία Μπεζαντάκου). Αθήνα, εκδόσεις Opera. )

Like a pair of shoes...

Φαίνεται πως οι σχέσεις είναι σαν να αγοράζεις ένα ζευγάρι παπούτσια: όσο απίστευτα όμορφο και αν φαίνεται, ακόμη και εάν είναι το ζευγάρι των ονείρων σου και να έχεις ήδη σκεφτεί πως και με τι θα το συνδυάσεις...θα πρέπει πάντα να το δοκιμάσεις...

Και να είσαι έτοιμη ψυχολογικά να μην το αγοράσεις ούτε εάν σε στενεύει (γιατί ξέρεις οτι θα σε πληγώσει φορώντας το) ούτε εάν περισσεύει (γιατί πολύ απλά δεν θα μπορέσεις ποτέ να κάνεις βήμα)....

Και αυτό πρέπει να συμβεί ακόμη και εάν πρόκειται για το τελευταίο ζευγάρι τέτοιων παπουτσιών ...γιατί δεν υπάρχει περίπτωση ούτε να μεγαλώσουν ούτε να μικρύνουν. Στην περίπτωση που παρασυρθείς και τα πάρεις, θα τα έχεις πάντα στην ντουλάπα χωρίς να τα φοράς...απλά θα τα κοιτάς και θα κλαις τα λεφτά που έδωσες...

Τι θέλει να πει ο ποιητής? Η παρομοίωση των διαπροσωπικών σχέσεων με την αγορά παπουτσιών έχει έναν και μόνο στόχο: να αναδείξει την σημασία που έχει το να μην προσπαθώ να αλλάξω τον άλλον που έχω απέναντι μου επειδή δεν μου ταιριάζει. Ο άλλος όπως και εμείς, είναι αυτός που είναι. Έχει μια ιστορία και έχει διαμορφώσει τα βασικά στοιχεία της προσωπικότητας του. Δεν πρόκειται να αλλάξει δραματικά εξαιτίας μας (δεν έχουμε την δύναμη να αλλάξουμε έναν άνθρωπο για να μας ταιριάζει). 

Οι σχέσεις, οποιαδήποτε μορφής (φιλικές, ερωτικές, κ.ο.κ) είναι καλό να έχουν ως βάση τους τον αλληλοσεβασμό. Όταν σέβομαι τον άλλον, όταν σέβομαι τον εαυτό μου και τα συναισθήματα μου μπορώ να κρίνω κατά πόσο μου ''χωράει'' ένας άνθρωπος ή κατά πόσο ''χωράω" εγώ στην ζωή του. Άρα, εάν κατά την διάρκεια των πρώτων εβδομάδων μιας σχέσης δούμε ότι κάτι δεν μας ταιριάζει με έναν άνθρωπο σεβόμενοι των εαυτό μας και τον άλλον απέναντι μας, αποχωρούμε. Δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να αναλωθεί. 

Αυτοσεβασμός και σεβασμός του άλλου απέναντι μου πρώτα και πάνω από όλα...εκτός αν είμαστε προαποφασισμένοι πως ''αυτά τα παπούτσια'' δεν θέλουμε να τα χαρούμε και θα τα πάρουμε... & "ας κάτσουν στην ντουλάπα μωρέ...δεν βαριέσαι ..."

Το σύνδρομο του δικαιώματος

Το σύνδρομο ''του δικαιώματος''

Δεν αποτελεί φυσικά μια καινούργια κλινική οντότητα. Αφορά, την συναισθηματική κατάσταση της απογοήτευσης, της οργής και του πανικού που βιώνουν ορισμένοι άνθρωποι, όταν τα πράγματα στην ζωή δεν έρχονται όπως τα περίμεναν. Και το ονομάζουμε σύνδρομο του ''δικαιώματος" καθώς είναι σαν να είχαν κάποιο δικαίωμα στην επιτυχία, στην υγεία, στην ευτυχία, στην αγάπη κτλ...Σαν η ζωή να τους χρωστάει και να πρέπει να είναι καλή μαζί τους. Και όταν η ζωή δεν συνάδει με αυτό το ιδεώδες που περίμεναν, απογοητεύονται πλήρως και δεν μπορούν να ανεχθούν την μη εκπλήρωση των στόχων τους. Νιώθουν ανάξιοι, η προσπάθεια τους δεν έχει νόημα και καθηλώνονται στην αδράνεια - η οποία με την σειρά της, τους επιβεβαιώνει πόσο ανάξιοι & άτυχοι είναι ...και πόοοοσο άδικη είναι η ζωή μαζί τους! 

Και τώρα θα μου πείτε μα δεν μπορεί να είναι άδικη η ζωή?? ΄Η δεν έχω το δικαίωμα στην επιτυχία, στην υγεία, στην ευτυχία, στην αγάπη....?? Εννοείται πως το έχετε αυτό το δικαίωμα. Όλοι το έχουν. Όλοι είναι ισάξιοι σε αυτό το δικαίωμα της ζωής. Κανείς δεν έχει ''μεγαλύτερο'' δικαίωμα από τον συνάνθρωπο του  (άρα η ζωή δεν χρωστάει σ΄εσάς περισσότερα από κάποιον άλλον)

Τώρα όσον αφορά την ''αδικία'' της ζωής θα πρέπει να σκεφτείτε πως είναι κάτι που απορρέει από την απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στην ζωή που προσδοκούσατε να έχετε και την ζωή που έχετε. Όσο πιο ιδανικά είχατε ονειρευτεί την ζωή σας, τόσο περισσότερο θα απογοητεύεστε από τις καθημερινές δυσκολίες, αναποδιές και εμπόδια. Και μάλιστα, εάν μπείτε στον πειρασμό να συγκρίνετε την ζωή σας με τον ''επιτυχημένο'' φίλο ή γείτονα, τότε η απογοήτευση σας θα γίνει  μόνιμος σύντροφος και η αυτοεκτίμηση σας θα πάει στα τάρταρα. 

Κάθε φορά, λοιπόν, που θα υπάρχουν αναποδιές στη ζωή σας και η μοίρα θα σας φαίνεται άδικη να έχετε στο νου σας τα παρακάτω: 

• Τίποτα στον πλανήτη, στο σύμπαν και στο κόσμο όλο δεν είναι τέλειο! Άρα, δεν γίνεται να είσθε ούτε εσείς, ούτε ο σύντροφος σας, ούτε η μαμά σας, ούτε η δουλειά σας, ούτε η ζωή σας.
• Οι προσδοκίες, που έχουμε για την ζωή μας, δεν αποτελούν πραγματικότητα αλλά κινητήρια δύναμη. Άρα, όταν δεν επιτυγχάνονται, δεν απορρίπτουμε την πραγματικότητα αλλά προσαρμόζουμε τις προσδοκίες μας και βρίσκουμε πιθανές λύσεις. 
• Σε όλους συμβαίνουν παράξενα, περίεργα και επίπονα πράγματα, γεγονότα και καταστάσεις. Δυστυχώς, δεν είσθε πρωταγωνιστής αρχαίας τραγωδίας και δεν υπάρχει κάποιος να σας δώσει το βραβείο του πιο άτυχου πλάσματος που γεννήθηκε ποτέ! Όλοι οι άνθρωποι περνάνε δυσκολίες και υποφέρουν. Έτσι, είναι η ζωή. Ακόμα και ο επιτυχημένος/ τρισευτυχισμένος φίλος ή γείτονας δεν υπάρχει! Είναι δικό σας κατασκεύασμα για να νιώθετε ακόμα πιο άτυχοι και να κάνετε την αδικία σημαία σας...

Αντί επιλόγου, κλείνω με τον αγαπημένο μου Επίκτητο: ''μη θέλε τα γιγνόμενα γίγνεσθαι ως συ θέλεις. Θέλε τα ως γίγνονται ίνα ευτυχής''. Η όπως, αλλιώς, έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες: "ει σε φερει το φερον , φερε κ φερου. Ει δ αγανακτεις, και σαυτον λυπεις, και το φερον σε φερει" . 

Οι κανόνες, ο έλεγχος και τα όρια τους...

Όρια και κανόνες...κάτι με το οποίο ερχόμαστε σε επαφή από μικρή ηλικία. Κανόνες γύρω από την ώρα του ύπνου, γύρω από την ώρα του φαγητού, σχετικά με την συμπεριφορά και την ομιλία μέχρι και την σκέψη (σε ορισμένες περιπτώσεις). Η οικογένεια σαν την πρώτη μας επαφή με τον έξω κόσμο φροντίζει να μας μυήσει στο να υπακούμε τους κανόνες. Κανόνες και όρια. Απαραίτητα για να μάθουμε να διαχωρίζουμε το ''σωστό'' από το ''λάθος''. Σημαντικά στο να προσαρμοστούμε στο περιβάλλον. Βοηθούν στο να προβλέπουμε. Συντελούν στην ωρίμανση και την εξέλιξη. 

Από ένα βαθμό και μετά, όμως, μπορεί να προκαλέσουν προβλήματα....και να αποτελέσουν τροχοπέδη για την ψυχική υγεία. Όταν ο κανόνας και ο έλεγχος παίρνει παραπάνω νόημα από την ίδια την ζωή, η καθημερινότητα καταντά αφόρητη. Το συναίσθημα εκμηδενίζεται. Και το μυαλό εξουθενώνεται. Και ο έλεγχος γίνεται μέσο και στόχος ζωής. Και το όριο γίνεται τοίχος ανάμεσα σε ''μένα'' και τον ''έξω κόσμο''. Και δεν υπάρχει παρά μόνο άσπρο ή μαύρο, καλό ή κακό, σωστό ή λάθος. Οι σκέψεις γίνονται αφόρητες κάποιες στιγμές και το άγχος μόνιμος σύντροφος.

Πολλές φορές η ανάγκη του ελέγχου και η ενίσχυση των κανόνων γίνονται πιο επιτακτικές μετά από ένα ξαφνικό ή τραυματικό γεγονός. Ένα γεγονός που ταράζει την αίσθηση ασφάλειας μπορεί να προκαλέσει την ανάγκη για περισσότερο έλεγχο των πραγμάτων. Αυτή η ανάγκη μπορεί να κρατήσει για λίγο καιρό ή για πολύ περισσότερο, ανάλογα με την ηλικία και την αλλαγή που έχει έρθει. Για παράδειγμα, ο θάνατος προσφιλούς προσώπου μπορεί να κάνει ένα μικρό παιδί να έχει αίσθημα ανασφάλειας και να αποζητά τον έλεγχο για πολλά χρόνια. Ενώ, η κλοπή ενός πορτοφολιού θα προκαλέσει συμπεριφορές ελέγχου σε μέσα μαζικής μεταφοράς για κάποιους μήνες. Σε κάθε περίπτωση, η ανάγκη για έλεγχο επηρεάζεται από το επίπεδο ψυχικής ωρίμανσης του ατόμου πριν το ξαφνικό ή τραυματικό γεγονός. 

Υπάρχουν, ωστόσο, κάποιες φορές που η ανάγκη για έλεγχο πηγάζει από κάτι βαθύτερο. Πρόκειται για τις περιπτώσεις εκείνες που ο έλεγχος έχει γίνει ο τρόπος εκδήλωσης αγάπης. Αφορά, τα κοινωνικά πλαίσια (οικογένειες ως επί το πλείστον) όπου η υπακοή στους κανόνες αποτελεί ένδειξη και απόδειξη αγάπης ή/και αφοσίωσης. Το παιδί μαθαίνει ότι γίνεται αρεστό μόνο όταν είναι καλό παιδί και δεν δυσαρεστεί την μανούλα. Και πρέπει να υπακούει στους κανόνες της. Το πρέπει γίνεται από τις πρώτες λέξεις που μαθαίνει να ακούει και να υπακούει. Το δράμα έρχεται όταν η μανούλα δεν είναι ποτέ ευχαριστημένη....και πρέπει πάντα να κάνει κάτι ακόμα να την ευχαριστήσει. Δεν είναι ποτέ εντάξει...ποτέ δεν φτάνει στο τέρμα. Τότε είναι που  το πρέπει, το καλό και το σωστό γίνονται στόχος και ο έλεγχος φύση και θέση.