Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2022

 

ΤΟ ΔΡΑΜΑΤΙΚΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ


 Ερωτευτήκατε…αγαπηθήκατε….παντρευτήκατε….& μετά χωρίσατε. Και ξαφνικά, ο άνθρωπος που μέχρι πρότινος ήταν το «σπίτι» σας, γίνεται ο εχθρός σας. Δεν μπορείτε να συμφωνήσετε  ούτε για τα βασικά.Ούτε καν για εκείνα που θεωρούσατε πως τα είχατε συμφωνήσει. Όλα μπαίνουν σε μια διαπραγμάτευση γεμάτη ένταση, μίση, αλληλοκατηγορίες. Τα πράγματα δεν μπαίνουν σε μια σειρά και το διαζύγιο γίνεται ένα «δραματικό διαζύγιο».

Το δραματικό διαζύγιο συμβαίνει κατά κύριο λόγο, όταν  δυο άνθρωποι είναι ψυχολογικά «μπερδεμένοι» μεταξύ τους. Συμβαίνει ακόμη και εάν κάποιος από τους δύο ή και οι δύο είναι παντρεμένοι με άλλους ανθρώπους και έχουν ξεκινήσει την δημιουργία μιας νέας οικογένειας. Δεν έχει σημασία. Η ανικανότητα τους να απεγκλωβιστούν από αυτήν την έντονη σχέση και να λύσουν την σύγκρουση συχνά οδηγεί σε δίκες, μάχες για την επιμέλεια, παραβίαση των δικαστικών εντολών και γονική αποξένωση. Τα παιδιά γίνονται το «εργαλείο» για να πονέσει ο/η πρώην σύζυγος. Τα έντονα αρνητικά συναισθήματα που δημιουργούνται από αυτήν την αληλεπίδραση των πρώην συζύγων επηρεάζουν τους παντες γύρω τους. Όσο πιο πολύ κρατά η διαμάχη τόσο πιο υψηλών τόνων γίνεται η σύγκρουση. Και το διαζύγιο φαίνεται να μην έχει τελειωμό.

Φαίνεται πως περισσότερες πιθανότητες να συμβεί ένα δραματικό διαζύγιο είναι τουλάχιστον ο ένας από τους δύο πρώην συντρόφους, να είναι άτομο που έχει μάθει να αλληλεπιδρά με τους άλλους με μεγάλη ένταση. Ένα άτομο «υψηλής σύγκρουσης».

Το κακό είναι πως απαιτείται μόνο ένα άτομο «υψηλής σύγκρουσης» για να υπάρχει ένα δραματικό διαζύγιο

 


Τα άτομα με «υψηλής σύγκρουσης» αλληλεπίδραση , δεν είναι κακοί άνθρωποι. Απλά υιοθετούν κακές στρατηγικές για την κάλυψη των αναγκών τους. Δεν μπορούν να αντέξουν την ιδέα πως έχουν αποτύχει ή ότι έχουν κάνει λάθος. Οπότε ψάχνουν να βρουν εκείνους που φταίνε-δηλαδή,  τους πρώην τους. Έχουν πρόβλημα στην διαχείριση των συναισθημάτων τους, δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν πως οι άλλοι άνθρωποι έχουν διαφορετικό  τρόπο σκέψης και πως υπάρχει,  συνήθως,  παραπάνω από ένας τρόπος  για να λυθεί ένα πρόβλημα. Τα  άτομα  «υψηλής σύγκρουσης» μπορεί να υποφέρουν από αγχώδεις διαταραχές, να είναι εξαρτημένα από ουσίες ή να έχουν διαταραχές προσωπικότητας.

Οι πρώην με  το χαρακτηριστικό, της «υψηλής σύγκρουσης», τείνουν να δημιουργούν το χάος, με μηνύσεις ή με τις απειλές μηνύσεων. Δεν τηρούν το πρόγραμμα φροντίδας των παιδιών ή αλλάζουν ξαφνικά τους κανόνες. Σας κακολογούν σε κάθε έναν που συναντούν είτε πρόκειται για κοινούς γνωστούς είτε τον γείτονα σας. Δραματοποιούν τον κάθε αποχωρισμό των παιδιών. Συνέχεια. Φυσικά, κατηγορώντας εσάς για όλο αυτό το δράμα. Σας παρενοχλούν, συνέχεια, έχοντας την τάση να σας στέλνουν υβριστικά μηνύματα στο κινητό ή στο email σας. Έρχονται στο σπίτι ή την δουλειά σας ξαφνικά δημιουργώντας εντάσεις, κάνοντας σας κουρέλι κάθε φορά .

Η σχέση σας με ένα άτομο «υψηλής σύγκρουσης» είναι πάντα ένα δύσκολο επίτευγμα. Όταν πρόκειται για τον ή την πρώην σας….τότε τα πράγματα γίνονται ανυπόφορα. Το δράμα μπορεί να σας εξουθενώσει σε τέτοιον βαθμό που μπορεί να φτάσετε σε σημείο να νιώθετε αβοήθητοι. Με αποτέλεσμα μπορεί να βιώνετε τα παρακάτω:

·         - Άγχος και κρίσεις πανικού

·        -  Διαταραχές ύπνου

·         - Κατάθλιψη

·         - Συχνά ξεσπάσματα θυμού

·         - Μειωμένη ικανότητα συγκέντρωσης στην εργασία σας

·        -  Κοινωνική απομόνωση

Εάν νιώθετε ντροπή για την κατάσταση σας μπορεί να μην εξωτερικεύετε τα συναισθήματα σας. Κάτι που σας επιφορτίζει ακόμη περισσότερο αυξάνοντας σε ένταση και διάρκεια το άγχος, την κατάθλιψη, το αίσθημα αβοηθησίας και την απομόνωση.

Το διαζύγιο είναι μια κατάσταση δύσκολη ούτως ή άλλως. Δεν χρειάζεται να γίνεται ανυπόφορη! Υπάρχει λύση. Και η λύση βρίσκεται στον τρόπο που πρέπει να μάθετε να αλληλεπιδράτε με τέτοια άτομα, όπως ο/η πρώην σας. Το να προσπαθείτε να λογικεύετε τον/ την πρώην σας είναι σαν να πάτε να πάρετε γάλα από κατάστημα με ρούχα. Θα πρέπει να αποδεχτείτε το γεγονός πως ο/η πρώην σας μπορεί να μην το ξεπεράσει ποτέ. Θα πρέπει να το πάρετε απόφαση ότι με τον/την πρώην σας δεν θα καταφέρετε να έχετε αμοιβαία αποδεκτή κηδεμονία των παιδιών σας. Είναι μάταιο να περιμένετε ο/η πρώην σας να λειτουργήσει με την «κοινή λογική» ή «για το καλό των παιδιών».

Μην αναρωτιέστε: «μα  γιατί το κάνει αυτό;»…..

Η απάντηση θα είναι πάντα: «γιατί απλά μπορεί»

Το θέμα είναι εσείς τι θα κάνετε με αυτό που ο άλλος ή η άλλη μπορεί και κάνει;

Για αρχή:

-Μείωστε την αλληλεπίδραση μαζί του/της. Δύσκολο όχι ακατόρθωτο.

-Μην προσπαθείτε να τον/την πείσετε. Θεωρείστε δεδομένο ότι διαφωνείτε. 

- Βρείτε, ανακαλύψτε, δημιουργήστε.....διαφορετικό τρόπο επικοινωνίας. Ο μέχρι πρότινος τρόπος επικοινωνίας σας μαζί του/μαζί της δεν έχει βγάλει πουθενά. 

-Κρατάτε μικρό καλάθι στις προσδοκίες σας. Μην περιμένετε να γίνει ξαφνικά το θαύμα και να γίνουν τα πράγματα όπως πρέπει.

-Βάζετε τα όρια σας. Όταν θα τα βάζετε σωστά, ο άλλος/η άλλη θα το καταλάβει. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα το καταλάβει. Μην αφήνετε να παραβιάζονται τα όρια σας για δείξετε καλή θέληση και πνεύμα συνεργασίας. Στα όρια πρέπει να είστε αυστηροί.Μην σας πω ατρόμητοι και θεωρηθώ υπερβολική.

- Μάθετε να ελέγχετε τις αντιδράσεις σας. Ξέρει να σας εκνευρίζει. Δεν χρειάζεται να του/της το δείχνετε. Μάθετε τρόπους ελέγχου των αντιδράσεων σας. Δεν είναι εύκολο το ξέρω. Προσπαθήστε.

-Κάντε ό,τι μπορείτε για να εξασφαλίσετε περιβάλλον ασφάλειας για τα παιδιά σας.Τα παιδιά σας πρέπει να ξέρουν ότι θα είστε εκεί για εκείνα. Πάντα. Με κάθε τρόπο. Με κάθε μέσο.

Τα παιδιά πρέπει να ξέρουν ότι εσείς μπορείτε!

Είναι γεγονός πως δεν μπορείτε να αλλάξετε τον/την πρώην σας! Μπορείτε όμως να αλλάξετε τον τρόπο που αντιδράτε στον/ στην πρώην σας.

Μπορείτε να αλλάξετε τον τρόπο που αλληλεπιδράτε μαζί του/της.

Εάν δεν τα καταφέρνετε μόνοι σας ζητήστε βοήθεια.

Μην μένετε σε ένα δραματικό διαζύγιο. Δεν σας αξίζει. Σε κανέναν δεν αξίζει. 



Τετάρτη 29 Νοεμβρίου 2017

Ο "Χήμειο-Εγκέφαλος" (Chemo Brain)





Για πολλά χρόνια οι ασθενείς με καρκίνο προβληματίζονταν και αγωνιούσαν για τις αλλαγές στην μνήμη, την αντίληψη και προσοχή που βιώνουν πριν, κατά την διάρκεια ή μετά την θεραπεία για τον καρκίνο. Είναι σαν να έχει γεμίσει ο εγκέφαλος τους ομίχλη και όλα να γίνονται πια πιο αργά. Αυτό το φαινόμενο έχει ονομαστεί  ως CHEMO BRAIN, δηλαδή σε ελεύθερη μετάφραση στα ελληνικά θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε ο «Χήμειο-Εγκέφαλος».
Είναι σημαντικό να τονίσουμε πως οι αλλαγές στις νοητικές  λειτουργίες που παρατηρούν οι ασθενείς με καρκίνο είναι μια πραγματικότητα! Πρόκειται για ένα φαινόμενο που μπορεί να κρατήσει για λίγο ή  περισσότερο καιρό, ακόμη και χρόνια μετά την θεραπεία. Επηρεάζει  την καθημερινότητα  και χρειάζεται αρκετή προσπάθεια έτσι ώστε οι ασθενείς να ανταπεξέλθουν στην καθημερινή ρουτίνα, στην δουλειά, στις σχέσεις τους κτλ 

Τι είναι όμως ο «Χήμειο-Εγκέφαλος»;
Μερικές από τις νοητικές αλλαγές που οι ασθενείς με καρκίνο παρουσιάζουν: 

üΞεχνούν γεγονότα που παλιότερα τα θυμούνταν εύκολα (περιοδική απώλεια μνήμης)
ü Δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν (η προσοχή αποσπάται εύκολα, η «αφηρημάδα» είναι συχνή)
ü Δυσκολεύονται να θυμηθούν λεπτομέρειες, όπως ονόματα, δρόμους ή ακόμα και καταστάσεις   
ü Δεν μπορούν να κάνουν δυο δραστηριότητες ταυτόχρονα χωρίς να χάσουν την επαφή με μια. Για παράδειγμα, να μιλώ στο τηλέφωνο και να μαγειρεύω, να βλέπω τηλεόραση και να συζητώ κ.α.
ü Χρειάζεται περισσότερος χρόνος για να ολοκληρώσουν μια δραστηριότητα ή εργασία. Πολλές φορές ο χρόνος είναι σχεδόν διπλάσιος από ότι στο παρελθόν.
ü Δυσκολεύονται να θυμηθούν απλές λέξεις. Δεν μπορούν να βρουν την κατάλληλη λέξη σε μια πρόταση αν και ξέρουν τι θέλουν να πουν.
ü Κάποιες φορές είναι σαν να «χάνουν τον ειρμό» της σκέψης τους  ή να μην υπάρχει καν σκέψη, νιώθουν «κενό».

Οι γιατροί και οι ερευνητές  αναφέρονται στο φαινόμενο ως «γνωστικές αλλαγές μετά την χημειοθεραπεία»,  γνωστική ανεπάρκεια της θεραπείας του καρκίνου κτλ. (cancer treatment-related cognitive impairmentcancer-therapy associated cognitive changeor post-chemotherapy cognitive impairment).
Το κύριο χαρακτηριστικό του φαινομένου είναι πως υπάρχει μια μείωση της «νοητικής οξύτητας». Οι ασθενείς δεν θυμούνται αρκετά, δεν μπορούν να ολοκληρώσουν δραστηριότητες ή να μάθουν νέες δεξιότητες.
Για τους περισσότερους ασθενείς είναι ένα καλά κρυμμένο μυστικό. Δεν αναφέρουν τις αλλαγές που παρατηρούν στις γνωστικές τους λειτουργίες παρά μόνο όταν επηρεάσουν αρκετά την καθημερινότητα τους π.χ. κάψουν κάποιο φαγητό ή ξεχάσουν κάποια σημαντικά γενέθλια.


 Τι προκαλεί τον «Χήμειο-Εγκέφαλο» ;
Τις περισσότερες φορές τα συμπτώματα ξεκινούν αμέσως ή κατά την διάρκεια της θεραπείας. Υπάρχουν φορές, όμως, που τα συμπτώματα ξεκινούν ή γίνονται ακόμη χειρότερα μετά το πέρας της θεραπείας.  Τα συμπτώματα μπορεί να είναι ελαφριάς μορφής και να κρατήσουν λίγο ή να είναι σοβαρά και να κρατήσουν αρκετό καιρό.
Κανείς μέχρι στιγμής δεν μπορεί να πει με σιγουριά τι μπορεί να φταίει και κάποιος ασθενής με καρκίνο να έχει ή να μην έχει γνωστικές αλλαγές  αμέσως, κατά την διάρκεια ή μετά την θεραπεία.
Οι ειδικοί μιλούν για έναν συνδυασμό παραγόντων που μπορεί να  επηρεάσουν αρνητικά τις νοητικές λειτουργίες  και να οδηγήσουν στον «Χήμειο-Εγκέφαλο». Όπως είναι:
·        Ο ίδιος ο καρκίνος
·        Η χημειοθεραπεία ειδικά αν συνδυάζεται και με ακτινοβολία
·        Κάποια φάρμακα που χρησιμοποιούνται για βοήθεια όπως τα αντι-εμετικά, τα στεροειδή ή τα φάρμακα για τον πόνο
·        Η εγχείρηση και τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται στην εγχείρηση (η αναισθησία)
·        Αναιμία
·        Προβλήματα με τον ύπνο
·        Κόπωση
·        Ορμονικές αλλαγές ή ορμονική θεραπεία
·        Ελλείψεις στην διατροφή
·        Η ηλικία του ασθενή
·        Κατάθλιψη
·        Στρες, άγχος, αγωνία και οποιαδήποτε άλλη συναισθηματική πίεση

Τα περισσότερα από τα παραπάνω προκαλούν προβλήματα μικρής διάρκειας τα οποία περνούν όταν αντιμετωπίζεται ή φεύγει το αίτιο. Μερικά άλλα, όπως η κατάθλιψη, μπορούν να προκαλέσουν μακράς διάρκειας προβλήματα αν δεν αντιμετωπιστούν.
Οι έρευνες είναι συνεχείς γύρω από τον «Χήμειο-Εγκέφαλο» (Chemo Brain). Δεν υπάρχει κάποια σαφής απάντηση του τι προκαλεί τα συμπτώματα. Αυτό που είναι σίγουρο είναι πως αρκετοί ασθενείς με καρκίνο αναφέρουν προβλήματα με την μνήμη, την προσοχή και την αντίληψη τους αμέσως μόλις ξεκινούν την θεραπεία, κατά την διάρκεια της ή μετά την θεραπεία. Είναι σημαντικό οι ασθενείς  να είναι ενημερωμένοι  έτσι ώστε να μπορούν να διαχειριστούν την καθημερινότητα τους .


Πώς να διαχειριστεί κάποιος τον «Χήμειο-Εγκέφαλο»;
  1.   Χρησιμοποιώντας ένα ημερολογιακό πλάνο όπου θα καταγράφονται όλα τα σημαντικά της εβδομάδας.
  2. Εξασκώντας τον εγκέφαλο. Διαβάζοντας βιβλία, λύνοντας παζλ, μαθαίνοντας μια νέα γλώσσα κτλ
  3. Ξεκούραση, ανάπαυση, χαλάρωση….
  4.  Λίγη Κίνηση καθημερινά. Έστω και λίγο περπάτημα ή  μια βόλτα με τον σκύλο…
  5. Καθημερινή Ρουτίνα. Η ύπαρξη μιας καθημερινή ρουτίνας κάνει τα πράγματα πιο προβλέψιμα
  6.   «Ένα μέρος για τα κλειδιά». Η ύπαρξη ενός σημείου όπου θα έχει οριστεί πως θα αφήνονται πράγματα που «χάνονται» πιο συχνά όπως είναι τα κλειδιά ή το πορτοφόλι
  7.  Αποφυγή των ταυτόχρονων παράλληλων δραστηριοτήτων (Multi-task).
  8. Καθορισμός και καταγραφή της απώλειας μνήμης. Ένα σημειωματάριο είναι ο καλύτερος βοηθός καταγραφής του τι συμβαίνει καθημερινά.
  9.  Ας φάμε περισσότερα λαχανικά. Έρευνες δείχνουν ότι βοηθούν την μνήμη.
  10. Ας μιλήσουμε και ας ζητήσουμε βοήθεια….Από τον γιατρό, από τους φίλους και συγγενείς.

Είναι σημαντικό να είναι ενημερωμένο το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον για τις νοητικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο ασθενής έτσι ώστε να μην τον ενοχοποιούν. Δεν φταίει που ξεχνά….το γεγονός είναι πως ξεχνά…και πως μπορούμε να βοηθήσουμε….
                           

  




Τρίτη 21 Απριλίου 2015

Όταν η θετική σκέψη γίνεται ένα τροχοπέδη...


Λέμε στους δικούς μας που υποφέρουν "Μην νιώθεις έτσι...χαμογέλασε...", "η ζωή είναι ωραία ή έχεις την ζωή μπροστά σου....", "Δες το ποτήρι μισογεμάτο όχι μισοάδειο", "Έλα ανέβα...μην στέκεσαι στα αρνητικά...νιώσε ευγνώμων για ό,τι έχεις".

Εάν οι φίλοι μας υποφέρουν από χαμηλή αυτοεκτίμηση, αρχίζουμε να λέμε πόσο τέλειοι και πόσο υπέροχοι είναι. Εάν τους συμβαίνουν διάφορα τον τελευταίο καιρό βιαζόμαστε να τους πούμε πως να  αλλάξουν στάση, να μην γκρινιάζουν ή κλαίγονται, να γίνουν πιο θετικοί "γιατί οι θετικοί άνθρωποι ελκύουν θετικά στοιχεία στη ζωή τους", το σύμπαν άλλωστε συνωμοτεί για κάτι τέτοιο έτσι δεν είναι;

Ναι έτσι είναι....σε κάποιο βαθμό σίγουρα είναι έτσι. Οι θετικοί, αισιόδοξοι και χαμογελαστοί άνθρωποι έχουν καλύτερη αντιμετώπιση από τους άλλους, βιώνουν περισσότερα θετικά συναισθήματα και σίγουρα είναι πιο επιθυμητοί σε παρέες. Μας ακούγεται σωστό, φαίνεται λογικό και αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Οι θετικοί άνθρωποι είναι πιο αποδεκτοί. Έτσι είναι. Έτσι θέλουμε να είναι. Ζούμε σε μια κοινωνία που η στενοχώρια δεν είναι επιθυμητή. Δεν εισακούεται. Αμέσως πάμε να την αλλάξουμε. Να την διώξουμε. Έτσι έχουμε μάθει. Έτσι μας έχουν δείξει. Δεν είναι καλό να στενοχωριέται κάποιος.

Για ποιον όμως δεν είναι καλό; Για ποιον δεν είναι σωστό; Για εμάς ή για τον άλλον; Το έχουμε σκεφτεί ποτέ αυτό;

Η θετική σκέψη είναι καλή και βοηθά. Ολόκληρη επιστήμη έχει γίνει πλέον. Άπειροι ειδικοί και μη αποδεικνύουν την χρησιμότητα της. Εντείνοντας ακόμα περισσότερο την ανάγκη της. Βιβλία έχουν εκδοθεί, έχουν γίνει πασίγνωστα κιόλας, προτείνοντας μας να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας και να έχουμε όλα τα καλά του κόσμου. Σίγουρα κάποια αλήθεια θα κρύβεται σε αυτό.

Τρέχουμε, λοιπόν, να παρηγορήσουμε, να συμβουλέψουμε, να βοηθήσουμε, να....να....να....

Έχουμε ακούσει όμως; Έχουμε μπει στην θέση του άλλου; Να νιώσουμε; Να συμ -πονέσουμε;
Όχι....
Δεν ακούμε. Δεν θέλουμε να ακούσουμε. Τα δυσάρεστα συναισθήματα δεν πρέπει να ακούγονται. Πρέπει να αντιμετωπίζονται. Και όποιος δεν τα αντιμετωπίζει είναι θύμα, δειλός, ανίκανος. Δεν αποδεχόμαστε. Κατηγοριοποιούμε, κρίνουμε και η συμβουλή μας δημιουργεί ενοχές.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα δικά μας αρνητικά συναισθήματα. Δεν πρέπει να τα πούμε ποτέ. Μην τρομάξουμε τους άλλους, μην τους βαρύνουμε. Μην τους στενοχωρήσουμε. Μην...μην...μην...πολλές φορές γνωρίζουμε εκ των προτέρων τι θα μας πουν. Είναι το ίδιο που θα λέγαμε και εμείς σε παρόμοια περίπτωση. Αυτό που γνωρίζουμε καλά είναι πως Δεν θα μας αποδεχτούν.
Οπότε δεν μιλάμε. Μένουμε μόνοι. Και εύκολα τα αρνούμαστε και εμείς. Αρνούμαστε ότι δυσάρεστο βιώνουμε, περνάμε. Παίζουμε θέατρο, επαναλαμβάνοντας "θετικές σκέψεις" ελπίζοντας να συνέλθουμε ή καταναλώνουμε άπειρα (φαγητό, καπνό, αλκοόλ, γυμναστική, δίαιτες, κτλ....ό.τι νομίζουμε πως θα μας ελαφρύνει τον πόνο).

Κάνουμε ό.τι πρέπει για να νιώσουμε καλά. Πάντα, σύμφωνα με το status quo μιας κοινωνίας που δεν αποδέχεται τον πόνο.

Η αλήθεια είναι, πως, μακάρι η λύση για την ευτυχία να ήταν τόσο εύκολη. Λίγη θετικότητα και όλα να λύνονταν. Αλλά, δυστυχώς, δεν είναι έτσι. Εάν τρέχουμε να διώξουμε τα αρνητικά μας συναισθήματα, ουσιαστικά τα αρνούμαστε. Εάν αρνούμαστε τα συναισθήματα μας, αυτό δεν σημαίνει πως τα συναισθήματα δεν υπάρχουν. Εάν συμβουλεύουμε τους δικούς μας να νιώσουν καλύτερα, χωρίς να τους έχουμε ακούσει, χωρίς να τους έχουμε "νιώσει" το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να τους κρίνουμε, να τους κάνουμε να αισθάνονται μόνοι. Μόνοι, αβοήθητοι και ένοχοι.

Πραγματικά, κάποιες μέρες δεν είναι καλές. Κάποιες φορές το μόνο που θέλει κάποιος είναι να κλάψει. Είναι σαν να έχει πιάσει πάτο ή ακόμα πιο κάτω (τρίτο υπόγειο ή ακόμα πιο κάτω). Ας αποδεχτούμε και ας αντέξουμε τον πόνο του. Μην τρέξουμε να συμβουλέψουμε αμέσως. Ας ακούσουμε. Ας συμπονέσουμε. Ας μην κάνουμε την θετική σκέψη τροχοπέδη. Η θετική σκέψη είναι καλή και χρήσιμη. Αρκεί να μην είναι κενή. Να μην έρχεται με αλεξίπτωτο. Δεν είναι η πρώτη αντίδραση. Δεν αρκεί. Ακούγεται σαν αστείο στην καλύτερη περίπτωση.

Ο καθένας μας έχει δικαίωμα να αισθάνεται άσχημα κάποιες στιγμές...κάποιες φορές όντως γκρεμίζονται φούρνοι....κάποιες μέρες είναι μαύρες. Μπορούμε να ζήσουμε. Έτσι είναι η ζωή. Τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως περιμένουμε.

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014

Το σύνδρομο της αποδοχής

Το σύνδρομο της αποδοχής...

Όταν λέμε σύνδρομο εννοούμε ένα σύνολο κλινικών σημείων, τα οποία εμφανίζονται μαζί και συνιστούν μια κλινική οντότητα. Ουσιαστικά, πρόκειται για έναν κώδικα επικοινωνίας ανάμεσα στους ειδικούς, ο οποίος βοηθά στην κατανόηση μιας κατάστασης. Και τώρα θα αναρωτιέστε...Είναι κλινική οντότητα η αποδοχή;;; Είναι, καταρχήν, πρόβλημα;; Πως γίνεται να είναι σύνδρομο;;; 

Η αλήθεια είναι πως δεν πρόκειται για αναγνωρισμένη κλινική οντότητα. Ναι, δεν θα βρείτε σε κανένα διαγνωστικό εγχειρίδιο το σύνδρομο της αποδοχής. Θα βρείτε άλλες διαταραχές που σχετίζονται με την αποδοχή. Όπως είναι φοβίες (π.χ. κοινωνική φοβία), διαταραχές προσωπικότητας (αποφευκτική διαταραχή, εξαρτητική διαταραχή, οιστριονική διαταραχή κτλ..). Αλλά σε κανένα σημείο δεν θα βρείτε την έννοια "το σύνδρομο της αποδοχής". Αυτό είναι το ευχάριστο της υπόθεσης. Δεν πρόκειται για ασθένεια. Εάν το έχετε ή μάλλον εάν ζείτε με το σύνδρομο της αποδοχής δεν είσθε άρρωστοι. Άρα, δεν χρειάζεστε συστηματική θεραπεία. Βέβαια, μπορεί να υποφέρετε από τα αποτελέσματα του συνδρόμου. Χμ...ναι αυτά είναι λίγο δύσκολα. Συνήθως, άπαξ και αποκτήσετε το σύνδρομο της αποδοχής, θα αρχίσετε να ζείτε μέσα στο άγχος και είναι πιθανόν να νιώθετε αρκετές φορές δυσάρεστα. Οπότε, μπορεί να χρειασθεί να ζητήσετε βοήθεια για τα παράγωγα του συνδρόμου της αποδοχής. 

Το σύνδρομο της αποδοχής, είναι σύνδρομο, σύμφωνα με την δική μου κλινική εμπειρία, για δυο κυρίους λόγους; 
  •  αποτελείται από τα ίδια "υλικά", μόνο η μορφή αλλάζει από άτομο σε άτομο
  • μας βοηθά να καταλάβουμε και να συνεννοηθούμε για έναν τρόπο σκέψης, που δυσκολεύει αρκετό κόσμο
Το κύριο χαρακτηριστικό του συνδρόμου της αποδοχής είναι η ανάγκη "να με αποδέχονται". Η οποία ανάγκη είναι φυσιολογική. Μάλιστα, αποτελεί μια από τις πρωταρχικές μας συναισθηματικές ανάγκες. Γίνεται, όμως πρόβλημα όταν γίνεται η πρώτη μας προτεραιότητα. Όταν μέσα στο μυαλό μου κυριαρχεί ο Άλλος...το βλέμμα του...η αντίδραση του...Όταν χωρίς τον Άλλον δεν αξίζω...όταν για να υπάρχω πρέπει να μου το επιτρέψει ο Άλλος. Και βάζω κεφαλαίο το Α, γιατί από άλλος που έπρεπε να είναι, έχει γίνει ο Άλλος.

Και Άλλος μπορεί να είναι: τα μέλη της οικογένειας μου, οι φίλοι, οι συνάδελφοι, ο σύντροφος ή ακόμα ο άγνωστος Άλλος, η κοινωνία, ο γείτονας, ο διπλανός στην καφετέρια, στο μετρό κ.ο.κ.
Συνέχεια, λοιπόν, έχω το νου μου στον Άλλον...πως με βλέπει, πως με κρίνει, με αποδέχεται? Και αρχίζω να αλλάζω. Αρχίζω να μεταμορφώνομαι ανάλογα με το πως νομίζω ότι με θέλει ο άλλος
- Ας μην μιλάω δυνατά και με ακούνε.... 
- Να παρκάρω γρήγορα...να οδηγώ...μαγειρεύω...δουλεύω... καλά...
- Ας μην φορέσω αυτό είναι πολύ κοντό/ μακρύ/ παλιό/ νέο κ.ο.κ.
- Πρέπει να χάσω κιλά, να αλλάξω τα μαλλιά, να γυμναστώ κ.ο.κ....  για να αρέσω...
- Πρέπει να τελειώσω την τάδε σχολή, μεταπτυχιακό, διδακτορικό κ.ο.κ. για να ικανοποιήσω....
- Να έχω το τάδε αυτοκίνητο, σπίτι, αγόρι/ κοπέλα....
-....................................................................................
-....................................................................................
Ο κατάλογος είναι πραγματικά ατελείωτος. Μπορεί να φτάσει στο σημείο κάποιος να αλλάζει τον τρόπο που μιλάει, που στέκεται, που συμπεριφέρεται. Συνήθως, το βλέμμα περιφέρεται στον χώρο. Ένα γρήγορο πέρασμα για να τσεκάρει τι και πως. Πολλές φορές δεν βλέπει τι και πως. Αρκεί που είναι σε κοινωνικό χώρο και εκτίθεται. Εννοείται πως υπάρχει άγχος. Γι' αυτό πολλές φορές καταφεύγει στο αλκοόλ, στο κάπνισμα ή αν τα πράγματα δυσκολέψουν μπορεί να φύγει. Το πρόβλημα είναι ότι τίποτα δεν φτάνει. Ποτέ δεν είναι όλα καλά. Πάντα παραμένει κάτι που δεν έχω κάνει. Ή ακόμα και όταν ο καταπληκτικός Άλλος με αποδέχεται και μου το δείχνει (κοινωνική αναγνώριση, αγάπη, φιλοφρονήσεις, κτλ) πάλι δεν μου φτάνει. Είναι σαν να τον έχω κοροϊδέψει. Γι΄αυτό πρέπει να προσπαθήσω ακόμα περισσότερο, τώρα, να κρατήσω τα κεκτημένα και να τα κάνω περισσότερα, μεγαλύτερα....κυρίως να μην αποκαλυφτώ. 

Ναι, ναι, να μην αποκαλυφτώ. Καθώς, ένα βασικό στοιχείο του συνδρόμου της αποδοχής είναι ότι δεν αποδέχομαι τον εαυτό μου. Τον υποβιβάζω, τον υποτιμώ, τον συγκρίνω και τον κρίνω τόσο αυστηρά, μα τόσο αυστηρά, που εξαντλώ την όποια σκληράδα μου. Σε άσχετες στιγμές μπορεί να έχω καλή εικόνα για εμένα (αν και σπάνιο, το έχω συναντήσει). Όταν, όμως, έρχεται ο Άλλος, τότε γίνομαι πραγματικά ό,τι χειρότερο, ασχημότερο, ανάξιο έχει συναντήσει ο πλανήτης γη. Και τότε τρέμω. Χάνω κάθε αξία εαυτού και γίνομαι ότι και όπως νομίζω πως με θέλει ο Άλλος. Λέω "νομίζω" καθώς είναι νομίζω. Αν και πολλές φορές μπορεί να έχω εμπλακεί σε μια σχέση που ο Άλλος όντως να μου λέει πως πρέπει να είμαι. Το γιατί πρέπει να τον υπακούσω, όμως, έγκειται στο ότι έχω το σύνδρομο της αποδοχής. Θέλω να με αποδέχεται (όχι δεν είναι αγάπη, θέλω να με αποδέχεται, γιατί χωρίς τον/την δεν αξίζω). 

Ένα, ακόμα, βασικό σημείο του συνδρόμου της αποδοχής είναι ότι είμαι γενικά επικριτικός. Ναι, ωωωω ναιιιι...είμαι ένας επικριτής ο ίδιος! Έχω μάθει να είμαι αυστηρός με τον εαυτό μου και με τους γύρω μου. Δεν συγχωρώ εύκολα, ειδικά εκείνους που θεωρώ ''κατώτερους μου''...έχω μάθει να βλέπω τον κόσμο σε κατηγορίες, ασπρόμαυρο και χωρίς στρογγυλεμένες άκρες. Αυτό που φοβάμαι μην μου κάνουν οι άλλοι το κάνω εγώ πρώτα. Α χα...ναι, ναι το κάνω πρώτα. Αφού, εάν ήμουν καλοπροαίρετος δεν θα φοβόμουν την κριτική, καθώς δεν θα την γνώριζα!! Θα ήταν κάτι μακριά από εμένα. Μπορεί να μην το θέλω αλλά το κάνω. Και το κάνω αβίαστα. Κρίνω και επικρίνω. Ανάλογα την κατηγορία του ατόμου που έχω απέναντι μου. Ανάλογα τα στάνταρ μου. Εκείνα τα ίδια στάνταρ που κάνουν τον άλλον σε Άλλον, είναι τα ίδια που μου επιτρέπουν να κρίνω αυστηρά τους γύρω μου. Επίσης, με αυτόν τον τρόπο γίνομαι απίστευτα εύθικτος. Ο οποιοσδήποτε υπαινιγμός, μπορεί να με φέρει στα άκρα. Λες και η αξία μου απειλείται από τον οποιοδήποτε ανά πάσα στιγμή και πρέπει να την υπερασπιστώ με κάθε τίμημα. 

Αν κάτι από τα παραπάνω σας φαίνεται οικείο, τότε δεν έχετε σύνδρομο της αποδοχής. Εάν όλα τα παραπάνω σας φαίνονται οικεία τότε το έχετε. Και τι μπορείτε να κάνετε; 
  • Καταρχήν, ξεκινήστε να είστε καλοπροαίρετοι με τους γύρω σας. Συγχωρείτε και προσπαθήστε να καταλάβετε.  Αυτό, μπορεί να σας φαίνεται μικρό για αρχή, θα δείτε πόσο δύσκολο είναι όταν αρχίσετε να το εφαρμόζετε. Ο κάθε άνθρωπος έχει την αξία του. Δείτε το σαν κανόνα και αρχίστε να συμπεριφέρεστε ανάλογα. Ξεκινήστε να κάνετε παρέα με ανθρώπους  από άλλη κοινωνική τάξη, φυλή, χώρα, από άλλες περιοχές (πηγαίνετε σε άλλες περιοχές),. Τέλος, αρχίστε να μην παίρνετε τις μετρητοίς ότι σας λένε. 
  • Είστε και εσείς άνθρωποι. Άρα η αξία σας είναι δεδομένη. Άρα δεν χρειάζεται να την αποδείξετε σε κανέναν και καμία. Μπορεί ως παιδιά να έπρεπε να αποδεικνύεται ότι αξίζετε για να σας αγαπούν, αλλά είναι καιρός να καταλάβετε πως αξίζετε ακόμα και εάν δεν σας αγαπούν. 
  • Δεν αρέσουν όλοι σε όλους. Η ομορφιά βρίσκεται στο μάτι του παρατηρητή (όπως και η αλήθεια αλλά αυτό θα το αναλύσουμε σε άλλο άρθρο). Το γεγονός ότι σε κάποιον αρέσουν τα μήλα περισσότερο από ότι τα πορτοκάλια, δεν κάνει τα πορτοκάλια υποδεέστερα. Μην συγχέετε την επιλογή κάποιου με την αξία σας ως άτομα. Δεν είστε ούτε πιο άσχημοι, ούτε τίποτα. Απλά τα κριτήρια του παρατηρητή ήταν διαφορετικά από εσάς. Και αυτό είναι αυτό που είναι. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Δεν χρειάζεται να αναλώνεστε σε αυτό-υποτιμητικά παραληρήματα επειδή σας απέρριψε κάποιος/ κάποια. Το μόνο που θα καταφέρετε είναι να αισθανθείτε χάλια. Ο Άλλος δεν σας θέλει ούτως ή άλλως. Δείτε τον εαυτό σας. Αγαπήστε τον. Και ναι αλλάξτε εάν δεν σας αρέσει κάτι. Σε εσάς όμως. Όχι για τον άλλον. Ο Άλλος ας γίνει άλλος. 
Χρειάζεται προσπάθεια να ξεφύγετε από τον κλοιό του συνδρόμου της αποδοχής. Πολλές φορές είναι δύσκολο να το αναγνωρίσετε γιατί μεγαλώσατε με αυτόν τον τρόπο σκέψης. Μην ξεχνάτε. Δεν είναι ασθένεια. Μπορεί να υποφέρετε από το άγχος και την θλίψη αλλά αυτά είναι παράγωγα του προβληματικού τρόπου σκέψης σας. Μην ζητάτε την αποδοχή από τον Άλλον. Δεν υπάρχει Άλλος, μόνο άλλος. Δώστε εσείς το φως που χρειάζεστε. Μόνο εσείς μπορείτε. Ότι και να σας δώσει ο απ'έξω ποτέ δεν θα σας φτάνει. Μέσα σας θα κρίνετε τον εαυτό σας πάντα. Άρα,....
  • Γίνετε καλοί με τον εαυτό σας...τους άλλους....με τα ζώα....
 



Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2014

Καλώς ήρθες Σεπτέμβρη..;

Καλό μήνα...!!


Καλώς μας ήρθες Σεπτέμβρη...;; 

Ήρθε και ο Σεπτέμβρης...ο μήνας που, για πολλά χρόνια της ζωής μας, κυρίως λόγω σχολείου, σηματοδοτούσε την αρχή μιας νέας χρονιάς. Σε πολλούς, ακόμα σημαίνει την αρχή μιας νέας χρονιάς. Σε αντίθεση με την Πρωτοχρονιά, όμως, η πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη δεν είναι τόσο καλοδεχούμενη. 
Ναι...δεν είναι....για κανέναν λόγο. Το ξέρω. Το βλέπω σχεδόν παντού. Από τους θεραπευόμενους, από τους φίλους και γνωστούς, μέχρι τους αγνώστους: άνθρωποι που δουλεύουν σε μέσα ενημέρωσης, που ασχολούνται με τα κοινωνικά δίκτυα, κ.ο.κ. Παντού υπάρχει ένα μήνυμα. Ένα "ωχ...", ένα "πάει το καλοκαίρι...", μια αίσθηση θλίψης...Ακόμα και αυτοί που έχουν σχεδιάσει τις διακοπές τους για Σεπτέμβρη, πάλι δεν είναι ευχαριστημένοι. Μάλιστα, είναι ελάχιστοι εκείνοι που επιλέγουν διακοπές τον Σεπτέμβρη. Στους περισσότερους, απλά κληρώνει. Και όταν μαθαίνουν, πως  θα' χουν άδεια τον Σεπτέμβρη, θυμώνουν και μετά για να μπορέσουν να αντέξουν την ατυχία ή την αδικία, προσπαθούν να βρουν τα καλά του Σεπτέμβρη, όπως έχει λιγότερο κόσμο στα τουριστικά μέρη, είναι πιο οικονομικά, κτλ...
Άρα, καλώς μας ήρθες Σεπτέμβρη;; Να πούμε καλό φθινόπωρο;;
Χμ....όχι για κανένα λόγο...ακόμα είναι καλοκαίρι....μην πείτε καλό φθινόπωρο και προς Θεού μην ξεστομίσετε την άθλια φράση "Καλό χειμώνα", είναι λόγος να τσαντίσετε αρκετό κόσμο. 

Ξέρω αρκετούς που θα ήθελαν κάτι τέτοιο κολλημένο στον πίνακα
ανακοινώσεων :)
Όχι ακόμα...όχι...ακόμα. Είναι νωρίς για τέτοιες ευχές. Έτσι, δεν είναι;; Και που ήρθε ο Σεπτέμβρης; Το καλοκαίρι είναι εδώ. Το καλοκαίρι είναι ΕΔΩ. Είναι τόσο επιτακτική η ανάγκη για το καλοκαίρι που φαίνεται σαν "Το καλοκαίρι να πρέπει να μείνει εδώ". Για λίγο ακόμα τουλάχιστον...

Τι μας συμβαίνει; Τι είναι αυτό που μας φέρνει θλίψη; Είναι που φύγαμε από τον παράδεισο;  
Μπα...δεν θα το έλεγα. Ακόμα και όσοι δεν πέρασαν σούπερ τέλεια στις διακοπές τους...ή αυτοί που δεν πήγαν διακοπές...Ακόμα και αυτοί, λοιπόν, το ίδιο νιώθουν για τον Σεπτέμβρη. 
Είναι οι λογαριασμοί που βλέπουμε στην είσοδο; Είναι τραγικό, κάποιες φορές, το ξέρω. Ένα άγαρμπο καλωσόρισμα από το φως, το νερό, το τηλέφωνο, τα κοινόχρηστα, την ασφάλεια κ.ο.κ. Μπα...δεν φτάνει μόνο αυτό...
Είναι μήπως η ξεγνοιασιά; Το γεγονός πως δεν δουλεύουμε; Που ξεφεύγουμε από την καθημερινότητα; 
Ναι, μάλλον κάτι τέτοιο φαίνεται να είναι. Αλλιώς δεν εξηγείται για ποιον λόγο μετράμε τις μέρες για διακοπές αντίστροφα,. Θέλουμε να ξεφύγουμε. Σαν τους φυλακισμένους ένα πράγμα. Που μετράνε αντίστροφα την αποφυλάκιση. Αναρωτιέμαι από που; Από που θέλουμε να ξεφύγουμε; Από που προσπαθούμε να αποδεσμευτούμε. Που είμαστε εγκλωβισμένοι; Πως δημιουργεί τόση απογοήτευση η επιστροφή στην καθημερινότητα; Για να αναρωτηθούμε λίγο...
Η καθημερινότητα μας είναι η ζωή μας. Έτσι δεν είναι; Άρα μοιάζει να θέλουμε να ξεφύγουμε από την ζωή μας; Τι έγινε; Πολλές ευθύνες; Η δουλειά έχει καταντήσει δουλεία; Δεν υπάρχει καν δουλειά, άρα ανησυχούμε γενικώς; Τι είναι αυτό που μας στενοχωρεί στην επιστροφή από τις διακοπές; Ή μάλλον, καλύτερα, πως και έχουμε αναγάγει τις διακοπές σε τόσο σημαντικό γεγονός που όταν τελειώνουν πέφτουμε ψυχολογικά; Τι είναι αυτό που δεν σας αρέσει; Αυτό ή αυτά που δεν σας αρέσουν μπορείτε να τα αλλάξετε; 

Όσο λιγότερο μπορείτε να τα αλλάξετε, μάλλον τόσο περισσότερο νιώθετε στενοχώρια. Όσο πιο εγκλωβισμένοι νιώθετε, τόσο λιγότερο σας αρέσει η ιδέα της επιστροφής στα ίδια. Μπορεί να είναι η δουλειά σας. Μπορεί να κάνετε μια δουλειά που δεν σας αρέσει αλλά την κάνετε είτε γιατί πρέπει κάπως να ζήσετε είτε επειδή εκπληρώνετε προσδοκίες άλλων. Ξέρετε της μαμάς σας, του μπαμπά σας...
Εάν ανήκετε στην πρώτη κατηγορία το πρώτο που έχω να σας προτείνω είναι να κάνετε υπομονή. Οι καιροί είναι δύσκολοι. Για να ζήσετε τον εαυτό σας και την οικογένεια σας είναι σημαντικό να υπομείνετε στη δουλειά ή τις δουλειές σας. Μπράβο σας για το κουράγιο και την δύναμη σας. Δεν έχετε αφεθεί στην μοίρα σας. Προσπαθείτε να προσφέρετε στην οικογένεια σας τα προς το ζην. Μπράβο σας. Να το λέτε στον εαυτό σας που και που. Απλά μην περιμένετε να σας αρέσει κάτι που δεν σας αρέσει. Μην έχετε προσδοκίες να αλλάξουν οι συνθήκες της εργασίας σας ως δια μαγείας  αυτόν τον Σεπτέμβρη. Αυτήν την χρονιά. Εάν έχετε τέτοιες προσδοκίες το μόνο σίγουρο είναι πως θα απογοητευτείτε και μάλιστα πολύ. Συνεχίστε να ψάχνετε καλύτερη δουλειά. Έχετε το κάθε δικαίωμα. Ποτέ δεν ξέρετε που μπορεί να έρθει μια ευκαιρία. Μην αφήνεστε. Επίσης βάλτε τα όρια σας. Τα όρια στην εργασία σας. Η εργασία σας δεν είναι η ζωή σας. Τηρείστε το ωράριο σαν ευαγγέλιο μέσα στο μυαλό σας. Από εκεί και πέρα είναι η ζωή σας. Ο λόγος ή μάλλον οι λόγοι για τους οποίους κάνετε αυτήν την δουλειά. Μην τους ξεχνάτε ποτέ. Αυτοί θα σας δίνουν δύναμη να συνεχίσετε και να περάσει η μέρα. 
Εάν ανήκετε σε αυτούς που κάνουν μια δουλειά για να εκπληρώσουν τις προσδοκίες άλλων...απλά εύχομαι περαστικά. Μην γελάτε και μην ξαφνιάζεστε. Αλήθεια περαστικά σας. Είναι αρκετά ψυχοφθόρο όλο αυτό. Να είσαι κάπου που δεν σου αρέσει καθόλου γιατί έτσι έπρεπε ή επειδή ήθελε η μανούλα ή ο πατερούλης. Εάν το σπουδάσατε κιόλας σημαίνει πως περάσατε άλλα τόσα χρόνια να διαβάζετε για κάτι που δεν σας άρεσε;; Περαστικά σας λοιπόν. Πότε είπαμε ότι είναι καιρός να μεγαλώσετε; Μήπως έχετε αργήσει λίγο; Μήπως είναι καιρός να κάνετε αυτό που θέλετε; Ξέρω πως είναι δύσκολο να κάνεις αυτό που θες. Ειδικά αν έχεις μάθει να θες αυτό που θέλουν οι άλλοι. Άντε να μάθεις τι θες...μπλέξιμο. Ξεκινήστε από τα απλά. Αρχίστε να κάνετε ένα χόμπι. Δοκιμάστε προηγουμένως διάφορα μέχρι να καταλήξετε, είπαμε είναι δύσκολο να ξέρεις τι θες αν δεν έχεις μάθει να θες. Προτείνω το χόμπι να έχει να κάνει με σωματική δραστηριότητα. Χρειάζεται φυσική δράση για να αποφορτιστείτε από το άγχος, την δυσφορία και την πίεση. Εικάζω ότι έχετε υποστεί αρκετή πίεση. Μπορεί να έχετε κάνει και μια οικογένεια για τους ίδιους λόγους που επιλέξατε το επάγγελμα σας. Πνίξιμο από παντού λοιπόν. Άρα χρειάζεστε κάτι που να σας αποφορτίζει. Αυτό για αρχή. Στη συνέχεια, δείτε τι αλλαγές μπορείτε να κάνετε στις συνθήκες εργασίας σας ή στην οικογενειακή ζωή σας. Ακόμα και μικρές αλλαγές, όπως η αγορά ενός πίνακα (που τον διαλέξατε εσείς!) βοηθούν. 

Γενικότερα, οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούμε να απαντήσουμε εύκολα από που προσπαθούμε να ξεφύγουμε. Μπορεί να φταίει η αίσθηση του χρόνου κιόλας. Ακόμα ένας Σεπτέμβρης...Μας έρχεται και η αίσθηση πως είναι καινούργια χρονιά, οπότε ενδεχομένως να πιεζόμαστε. Η αίσθηση του χρόνου που περνάει, μας κάνει ανυπόμονους και βάζει στην διαδικασία να θέλουμε να βάλουμε στόχους. Σε αντίθεση με την Πρωτοχρονιά, δεν γίνονται πάρτι και δεν γιορτάζει κανείς. Αντίθετα, όλοι λυπούνται, που τέλειωσε το καλοκαίρι (εντάξει το σώνω, τέλειωσε τουλάχιστον ημερολογιακά :P). 
Έτσι, για την καινούργια χρονιά, για να καλωσορίσουμε τον Σεπτέμβρη, ας θέσουμε στόχους που θα θέλαμε να καταφέρουμε μέχρι τον επόμενο Σεπτέμβρη. Οι στόχοι αυτοί προτείνω να έχουν να κάνουν με τα θέλω σας...όχι τα θέλω κάποιων άλλων. Επίσης, να έχουν κάποιο ρεαλισμό. Ναι, παρόλο που είμαι η πρώτη που της αρέσουν τα μεγάλα και σπουδαία όνειρα, υπέρμαχος των ροζ ιπτάμενων μονόκερων, όσον αφορά τους στόχους μας είναι καλύτερο να έχουν κάποια δόση πραγματικότητας. Και να μην είναι μόνο μακροπρόθεσμοι. Ας είναι κατά κύριο λόγο βραχυπρόθεσμοι. Θα σας βοηθήσουν να πάρετε τα πάνω σας καθώς θα τους κατακτάτε έναν έναν. Είναι σημαντικό να βάλετε καινούργιους στόχους να κατακτήσετε. Θα σας προσφέρει ανάσα ζωής. Οι στόχοι μπορεί να αφορούν - εσάς (νέα χόμπι, νέα ρούχα, νέα εμφάνιση, νέα δουλειά, σπουδές, ταξίδια, κτλ)
- τις σχέσεις σας (πως μπορώ να εμπλουτίσω μια σχέση, να την τελειώσω, να δημιουργήσω...κ.ο.κ.)

 Είμαστε επιρρεπείς στην πλήξη! Το ανθρώπινο είδος τείνει να πλήττει. Και εκεί υπάρχει ο μεγαλύτερος κίνδυνος αλλά και οι περισσότερες ευκαιρίες. Εάν δεν πλήτταμε ούτε από τον Παράδεισο δεν θα είχαμε φύγει (όπως λέει και ο αγαπητός Χόρχε). Άρα, ας χαρούμε με τους νέους στόχους μας. Κάπως έτσι, ας καλωσορίσουμε τον Σεπτέμβρη... 

Αααα...και καλή εβδομάδα...
 

Κυριακή 1 Ιουνίου 2014

Καλό Καλοκαίρι χωρίς "εάν"....

Μα είναι και αυτά τα ‘εάν’ που γίνονται κόμπος στο λαιμό και λόγος απελπισίας. Τα σκεφτόμαστε, τα επεξεργαζόμαστε και πάντα βγαίνουμε να φταίμε. Να φταίμε γιατί ακριβώς; Για ποιο λάθος; Για ποια επιλογή; Για ποια όχι; Για ποια ναι; Για ποια συγχώρεση και ποιο μίσος;… Πολλές φορές ούτε να απαντήσουμε δεν γνωρίζουμε. Το μόνο που ξέρουμε είναι πως φταίμε. Πως ‘εάν είχαμε κάνει αυτό ή δεν είχαμε κάνει το άλλο..’ , η ζωή μας θα ήταν καλύτερη από ότι είναι τώρα. Όχι, μόνο καλύτερη, θα ήταν σχεδόν τέλεια…ναι τέλεια...Πόσο μάλλον ‘‘εάν είχαμε άλλους γονείς…άλλα αδέρφια…άλλες σπουδές…άλλον σύντροφο…άλλη δουλειά…άλλα παιδιά…άλλη εμφάνιση…άλλο σπίτι…άλλη πόλη…άλλη χώρα…άλλη ηλικία…άλλο…άλλη….άλλα…’’ Τότε, ακριβώς τότε, θα ήμασταν μια χαρά. Νομίζουμε, υποθέτουμε και καταλήγουμε σε συμπεράσματα. Πόσο καλύτερα θα ήμασταν εάν όλα αυτά τα ‘εάν’ γίνονταν με ένα μαγικό τρόπο πραγματικά;

Χμ…για σκεφτείτε το λίγο…πόσο αλήθεια καλύτεροι θα ήμασταν;Σίγουρα θα απαντήσετε πολυυυυυ καλύτερα.Χμ…είναι όμως έτσι; Είναι αλήθεια έτσι; Για να το επεξεργαστούμε λίγο αυτό το συμπέρασμα.

Ας πάρουμε το κομμάτι των αποφάσεων. Είναι κάτι που απασχολεί αρκετό κόσμο (μάλλον, αρκετούς από αυτούς που βλέπω στις συνεδρίες, στις καφετέριες ή στα μέσα μαζικής μεταφοράς). Υπάρχει μια έννοια πως οι επιλογές που έχουμε κάνει είναι λάθος. Πως θα μπορούσαμε και καλύτερα. Πως σε όλα τα διλήμματα της ζωής μας έχουμε κάνει την λάθος επιλογή. Πάντα! Ναι, το πάντα και παντού έρχεται να επισφραγίσει το πόσο λάθος είμαστε. Έτσι, νιώθουμε χαζοί στην καλύτερη περίπτωση, άχρηστοι και χαμένα κορμιά στην χειρότερη. Το συναίσθημα μας παίρνει την κατιούσα, κάτι που μας επιβεβαιώνει ακόμα περισσότερο πόσο λάθος είμαστε.Η θλίψη επισκιάζει την σκέψη μας, η οποία με την σειρά της δεν μπορεί να βρει ούτε ένα άλλοθι, ούτε ένα καλό λόγο για τον καημένο εαυτό μας. Φαύλος κύκλος. Για να γίνει ενάρετος ας σκεφτούμε πως (βοηθάει έως ένα βαθμό..):

  •  Μακροχρόνιες μελέτες δείχνουν πως οι άνθρωποι επιλέγουν κάθε φορά το καλύτερο! Ναι, ναι, κάθε φορά που είναι να επιλέξουμε διαλέγουμε εκείνο που μας φαίνεται καλύτερο. Κανείς μας δεν επιλέγει το χειρότερο. Πάντα διαλέγουμε εκείνο που μας ταιριάζει εκείνη την στιγμή. Μάλιστα, μπορούμε να το δικαιολογήσουμε με πάρα πολλά επιχειρήματα για αρκετές μέρες, μήνες (κάποιοι τυχεροί από εμάς έως και χρόνια). Και μπορεί να φαινόμαστε παράξενοι στους γύρω μας και να μας λένε τυφλούς, χαζούς κ.ο.κ. αλλά εμείς μπορούμε να το υπερασπιστούμε και νιώθουμε καλά με την επιλογή μας εκείνη την στιγμή (συμβάλλει και το φαινόμενο της ‘γνωστικής ασυμφωνίας’ σε αυτό). Στην συνέχεια , καθώς περνάει ο καιρός, ξεχνάμε εκείνη την στιγμή. Το φως της σημερινής πραγματικότητας δείχνει αλλιώς εκείνη την στιγμή. Έτσι, η σωστή επιλογή ‘του τότε’ γίνεται, σήμερα, απλά «μια ακόμα βλακεία», «ένα ακόμα λάθος», ένας λόγος να νιώθουμε χάλια. Αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι. Τότε κάναμε την καλύτερη επιλογή. Με τα χρόνια ωριμάσαμε. Μάθαμε. Άλλαξε ο εγκέφαλός μας 15 φορές. Είναι άδικο με βάση το σήμερα να κρίνουμε το χτες. Είναι άδικο τόσο για το χτες όσο και για το σήμερα. Τότε ξέραμε και αποφασίσαμε. Τέλος. Εάν αναλωθούμε στο σήμερα με αυτά τα ‘εάν’, το σήμερα θα χάσει και θα γίνει ένα άχρηστο χτες στο μέλλον. Ας αποδεχτούμε τον εαυτό μας. Ας τον καταλάβουμε. Ας τον συγχωρήσουμε. Έχουμε μάθει από τις λάθος επιλογές. Και μόνο που βάζουμε το ‘εάν’ σημαίνει πως δεν είμαστε στον κόσμο μας. Ας πάμε παρακάτω, τώρα. Αποδοχή, συγχώρεση και αγάπη του εαυτού μας. Του καλύτερου φίλου μας. Αρκετά με την επίκριση.

Τώρα ας πάρουμε το κομμάτι των άλλων ‘εάν’…Των ‘εάν’ που δεν επιλέξαμε, αλλά «εάν ήταν αλλιώς εμείς θα ήμασταν τέλεια!». Αυτά τα άτιμα ‘εάν’ μας κάνουν να αισθανόμαστε τα μεγαλύτερα θύματα του πλανήτη, οι πιο άτυχοι. Ένα κακόγουστο αστείο του Θεού, της μοίρας ή της τύχης (περί ορέξεως, παίζουν όλα ακόμα και τα άστρα). Και όσο σκεφτόμαστε την παραδεισένια ζωή που θα είχαμε εάν τα πράγματα ήταν αλλιώς, τόσο σκάρτη βγαίνει η τωρινή μας ζωή. Και χαλάει το συναίσθημα μας. Και ναιιιιι, σωστά μαντέψατε! Μπαίνουμε σε ένα ακόμα φαύλο κύκλο… Η σκέψη του ‘εάν’ χαλάει το συναίσθημα, το οποίο με την σειρά του θολώνει την σκέψη μας, η οποία δεν βρίσκει κάτι καλό που μας έχει συμβεί. Φαύλος κύκλος! Για να γίνει ενάρετος, ας σκεφτούμε τα εξής:
  •  Οι γονείς μας είναι αυτοί που είναι. Τι σημαίνει αυτό; Πως δεν μπορούν να αλλάξουν. Το ίδιο και τα αδέρφια μας. Η οικογένεια μας, με άλλα λόγια, είναι αυτή που είναι. Και χάρη σε αυτό που είναι, είμαστε εμείς αυτό που είμαστε. Και είμαστε το καλύτερο με βάσει τις συνθήκες της ζωής μας. Ναι, μην σας φαίνεται παράξενο. Είμαστε μοναδικοί. Κανείς, ποτέ δεν έχει υπάρξει ούτε θα υπάρξει στο μέλλον, 100% ίδιος με τον άλλον. Τόσο μοναδικοί, που είναι άξιον απορίας και θαυμασμού. Ας το θαυμάσουμε, λοιπόν. Εάν μας κάνει δύσκολη την ζωή η οικογένεια μας και είμαστε έφηβοι, ας κάνουμε υπομονή. Θα μεγαλώσουμε και θα πάρουμε την ζωή στα χέρια μας, λίαν συντόμως. Εάν είμαστε ενήλικοι, ας κόψουμε τον ομφάλιο λώρο, χωρίς μνησικακίες. Με αγάπη και αποδοχή. Οι γονείς και τα αδέρφια είναι αυτό που είναι. Τους αποδεχόμαστε, είναι κομμάτι μας. Πόσο θέλουμε να τους μιλάμε ή να τους κάνουμε παρέα είναι άλλο κομμάτι. Αλλά τους αποδεχόμαστε με αγάπη. Γιατί είναι κομμάτι μας. Είναι η ιστορία μας. Και μας αξίζει να μας αποδεχτούμε ολόκληρους.  
  • Τα παιδιά μας είναι τα καλύτερα παιδιά που θα μπορούσαμε να έχουμε!!! Να έχετε πάντα στο νου σας την πρώτη στιγμή που τα πήραμε αγκαλιά. Που τους δώσαμε το πρώτο φιλί. Που ευχηθήκαμε να είναι γερά και τυχερά. Ναι, ας μείνουμε εκεί. Ας έχουμε αυτή την εικόνα μπροστά μας, ακόμα και εάν το μωρό είναι, πλέον, νεαρός ή νεαρά 15 ετών ή 25 ή 35….Ας προσπαθήσουμε να έχουμε ως αίσθηση εκείνη την πρώτη αίσθηση. Μπορεί να ακούγεται εύκολο ή αυτονόητο. Ξέρω είναι δύσκολο. Αξίζει όμως. Τα παιδιά θέλουν αποδοχή. Αγάπη και αποδοχή. Και όλα θα πάνε καλά. Θα το δείτε…

Τώρα όσον αφορά τα υπόλοιπα εάν….
Μπορείτε να αλλάξετε τα πάντα!! Ναι μπορείτε. Αρκεί να κινητοποιηθείτε. Αρκεί, να μην μπλεχτείτε σε κύκλους του 99 και χαλάσετε την ζωή σας για το εκατοστό χρυσό φλουρί.

Καλή σας, μας, επιτυχία…

Καλό Καλοκαίρι….


Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014

Περί σχέσεων στην Ελλάδα του σήμερα...

Ας μιλήσουμε για σχέσεις...


Ελλάδα 2014…Είναι γεγονός πως πρόκειται για μια εποχή με μεγάλες αλλαγές στην καθημερινότητα πολλών από εμάς, εσάς, των γύρω σας. Η λεγόμενη ‘‘κρίση’’ έχει προκαλέσει ένα κύμα ανασφάλειας σε όλους τους τομείς της ζωής μας, σε άλλους μεγάλο, σε άλλους μικρό. Η επιρροή αυτής της ανασφάλειας σχετίζεται, κατά κύριο λόγο, με την ποσότητα και την ποιότητα των αλλαγών που έχουν συντελεσθεί, όχι τόσο από το παρόν κοινωνικό-οικονομικό προφίλ. Έτσι, άνθρωποι που έχασαν αρκετά τα τελευταία χρόνια είναι σε χειρότερη συναισθηματική κατάσταση από εκείνους, που βρίσκονται σε παρόμοια θέση με εκείνη που ήταν τα προηγούμενα χρόνια (ανεξάρτητα από το εάν οι τελευταίοι είναι σε χειρότερη οικονομική κατάσταση από τους  πρώτους). Παράλληλα, οι αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό, τα σκάνδαλα, οι μίζες κ.ο.κ., οδήγησαν σε μείωση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς, αυξάνοντας έτσι το αίσθημα της ανασφάλειας. Μα το πιο σημαντικό όλων, είναι πως με την κρίση έχει  ελαχιστοποιηθεί η δυνατότητα πρόβλεψης. ‘‘Δεν γνωρίζουμε τι θα μας ξημερώσει’’ , είναι αυτό που ακούγεται ολοένα και πιο συχνά. Κάτι που συνεπάγεται άγχος…νεύρα…στενοχώρια….

Σε ένα τέτοιο κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό περιβάλλον φαίνεται σαν ανέκδοτο να μιλήσουμε για τις σχέσεις. ‘‘Εδώ δεν έχουμε να ζήσουμε, για σεξ θα μιλάμε;’’  Ή  ‘‘Ωραία τα λέτε εσείς οι ειδικοί..αλλά που χρόνος και όρεξη γι’αυτά..’’, είναι κάποιες από τις φράσεις που βγαίνουν αβίαστα όταν η συζήτηση έρχεται γύρω από το θέμα των σχέσεων, του σεξ, του γάμου…Είναι σαν να υπάρχει ανάγκη αποφυγής. Μοιάζει σαν να αποτελεί πολυτέλεια μια καλή σχέση, ένας ευτυχισμένος γάμος ή η ικανοποίηση από την ερωτική επαφή. Έτσι, έρχεται  ο ανήδονος  συμβιβασμός ή ο χωρισμός. 

Τα καλά νέα είναι πως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ή μάλλον δεν είναι μόνο έτσι. Είναι αλήθεια πως οι σχέσεις είναι δύσκολες. Σήμερα, υπάρχει ρεκόρ αύξησης των ποσοστών των πρόσφατα χωρισμένων. Ο γάμος δεν φαίνεται να είναι εκείνο που περίμεναν αρκετοί πριν παντρευτούν. Μάλιστα, στις περισσότερες μακροχρόνιες μελέτες φαίνεται πως όσο περνάνε τα χρόνια τόσο μειώνεται το επίπεδο ικανοποίησης από τη σχέση. Τα παιδιά δεν αποτελούν ευτυχία, καθώς μέσα σε ένα χρόνο από την γέννηση τους μειώνεται η ικανοποίηση από τη σχέση κατά 67% . Οι ερωτικές επαφές μειώνονται σταδιακά. Ενώ, παράλληλα, αυξάνονται τα επεισόδια διαμάχης ανάμεσα στους συντρόφους, καθώς ‘‘άλλαξε μετά τον γάμο’’.  Άρα, σύμφωνα με τα ερευνητικά δεδομένα: ο γάμος δεν είναι καλή ιδέα. Ούτε  τα παιδιά επίσης. 

Αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι…αλήθεια, δεν είναι μόνο έτσι. Υπάρχουν και θετικά. Και σήμερα μπορούμε να έχουμε την σχέση, τον γάμο και την ευτυχία που πραγματικά μας αξίζει. Εάν κάτι δεν πάει καλά, δεν σημαίνει πως δεν αξίζει. Η προσπάθεια είναι σημαντική. Δεν χρειάζεται να γίνει συμβιβασμός ο οποίος να προκαλεί μόνο δυσφορία. Ούτε να είναι η πρώτη δυνατή λύση ο χωρισμός. Η πρώτη δυνατή λύση είναι η προσπάθεια και μόνο αυτή.  Τι μπορεί να γίνει; Τα παρακάτω φαίνεται από έρευνες πως βοηθούν στην ενίσχυση της ευτυχίας σε ένα γάμο ή μια μακρόχρονη σχέση…δοκιμάστε… 
  •  Να δημιουργείτε ‘‘θετικές συναναστροφές’’ καθημερινά, όπως: να κάνετε ένα κομπλιμέντο, να δείχνετε ευγνωμοσύνη για κάτι μεγάλο ή μικρό, να θυμάστε και να αναφέρεστε σε μια αστεία εμπειρία που ζήσατε μαζί, να κάνετε κάτι καλό για τον/την  σύντροφο σας (εσείς γνωρίζετε τι θέλει ή τι έχει ανάγκη). Να μοιράζεστε μια κοινή δραστηριότητα, ας είναι κάτι απλό (ένας περίπατος στο πάρκο, να μαγειρέψετε μαζί ή ακόμα και να απλώσετε το πλυντήριο). Να πάτε κάποια στιγμή κάπου που δεν έχετε ξαναπάει ή να κάνετε κάτι που δεν έχετε ξανακάνει (μαζί εννοείται!! Μπορεί να πάτε σε κάποια διαφορετική περιοχή στην πόλη σας, σε μια καινούργια καφετέρια, να δοκιμάσετε μια αθλητική δραστηριότητα κοκ). Να λέτε στον/στην σύντροφο σας από ένα καλό λόγο. Κάθε μέρα, από κάτι. Μην αφήνετε την μέρα να περνά έτσι. Να έχετε στο νου σας πως σε έναν τσακωμό πρέπει να αντιστοιχούν 5 θετικές συναναστροφές. 
  •  Να μοιράζεστε τα «καλά νέα»: όταν γίνεται κάτι όμορφο σε κάποιον από τους δυο σας, ενδιαφερθείτε, δείξτε ενθουσιασμό, δώστε συγχαρητήρια και ξαναζήστε μαζί του την όμορφη εμπειρία μέσω της διήγησης (ας το ακούσετε και 52 φορές). Και γενικά, να μιλάτε! Τα ζευγάρια που μιλάνε μεταξύ τους τουλάχιστον 5 ώρες την εβδομάδα φαίνεται πως είναι πιο ικανοποιημένα από την σχέση τους σε σύγκριση με άλλα, με λιγότερη λεκτική αλληλεπίδραση. Ναι, ακόμα και εάν δεν σας βγαίνει να μιλήσετε, προσπαθήστε να βρείτε ένα θέμα. Και εάν δυσκολεύεστε ανοίξτε το ντουλάπι των ευχάριστων αναμνήσεων…ειδικά των αστείων. 
  • Σε περίπτωση που ήρθε η στιγμή του τσακωμού έχετε στο νου σας τα εξής: δεν είναι ο εχθρός, δεν ανήκει στο αντίπαλο στρατόπεδο, δεν χρειάζεται να τον νικήσω ή να βγω από πάνω. Άρα, δεν χρειάζεται να χτίσω τοίχους, να πάρω ασπίδα και κοντάρι. Και οι δύο έχετε δίκιο (καλά εσείς ίσως περισσότερο). Γι’ αυτό το πρώτο που χρειάζεται είναι να ακούσετε την πλευρά του/της και μετά να πείτε την δική σας πλευρά της ιστορίας. Να θυμάστε πως δεν χρειάζεται να πείσετε κάποιον για κάτι. Χρησιμοποιήστε το χιούμορ ή ανακαλύψτε το εάν δεν το έχετε. Συνεχίστε να του/της  μιλάτε με υποκοριστικά αγάπης και όχι με το όνομα του (ειδικά το επίθετο, μην χρησιμοποιήσετε το επίθετο για να τον προσφωνήσετε), ακόμα και όταν έχετε εκνευρισθεί αρκετά. Αφήστε την κριτική για την άκρη. Ούτε και σε σας αρέσει. Μην φεύγετε, του/της  γυρνάτε την πλάτη ή δεν τον/την κοιτάτε όταν του/της  μιλάτε. Δείχνει περιφρόνηση και θα ανεβάσει τα επίπεδα εκνευρισμού του/της. Γενικά, μην τον/την περιφρονείτε. Εάν έχετε χάσει κάθε είδους σεβασμού απέναντι του/της καλύτερα να μην μπείτε καν στην διαδικασία της αλληλεπίδρασης. Βρείτε κάτι να τον/την σέβεστε και μετά τσακωθείτε. Και όχι στο κρεβάτι πριν κοιμηθείτε! Και να θυμάστε, πάντοτε να τσακώνεστε για κάτι που προέκυψε, όχι για οτιδήποτε έχει προηγηθεί μέρες, μήνες, χρόνια πριν, για τα οποία ενδεχομένως έχετε ήδη τσακωθεί. 
  • Να επιδιώκετε να έχετε κάποια ερωτική συναναστροφή τουλάχιστον μέρα παρά μέρα. Η συναναστροφή, έχει εύρος…από την αγκαλιά μέχρι την επαφή. Ένα χάδι, ένα μασάζ, ένα φιλί είναι αρκετά να σας αποφορτίσει, εάν δεν σας βγαίνει το σεξ. Εάν είστε κουρασμένοι ή φορτωμένοι με άλλα. Μην αφήνετε την μέρα να περάσει χωρίς κάποια επαφή. Να είστε τρυφεροί μεταξύ σας. Όσο μπορείτε, όσο σας βγαίνει. Αλλά να προσπαθείτε. 

Δύσκολα ε;; Ο χωρισμός είναι πιο δύσκολος. Ο ανήδονος συμβιβασμός πιο ψυχοφθόρος…


Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014

Ένα άτομο ΈΧΕΙ μια διαταραχή...δεν ΕΙΝΑΙ η διαταραχή...

Ένα άτομο έχει μια διαταραχή, δεν είναι  η διαταραχή.  Οι παρακάτω εικόνες έχουν ως στόχο να μας βοηθήσουν να διακρίνουμε την διαταραχή από το άτομο και να μην τα ταυτίζουμε ως ένα. Απεικονίζουν την καθεμιά ως ένα παράσιτο, ένα μικρό τερατάκι. Για να τα αντιμετωπίσουμε: είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε τα χαρακτηριστικά τους και να τα βλέπουμε ως ένα κομμάτι μέσα μας. 

Πρόκειται για μια αστεία συμβολική αναπαράσταση κάποιων διαταραχών ως παράσιτα. Η μετάφραση είναι ελεύθερη και προσαρμοσμένη στα δικά μου μέτρα....;)




Το παράσιτο του άγχους  είναι τόσο μικρό που μπορεί να κάθεται στον ώμο μας και να μας ψιθυρίζει διάφορα στο υποσυνείδητο, προκαλώντας φοβίες και παράλογες ανησυχίες. Το παράσιτο του άγχους, μπορεί να φαίνεται πιο αδύναμο σε σύγκριση με τα υπόλοιπα, αλλά είναι το πιο συχνό  και είναι πολύ δύσκολο να το ξεφορτωθεί κανείς. Συχνά κουβαλάει μικρά αντικείμενα τα οποία συνδέονται με τις ανησυχίες μας, όπως είναι τα ρολόγια τα οποία αναπαριστούν τον κοινό αλλά παράλογο φόβο πως κάποια πράγματα μπορεί να μην γίνουν ποτέ. Κανείς δεν έχει δει το πρόσωπο του γιατί φοράει πάντα μια μάσκα.


Το παράσιτο της κατάθλιψης επιπλέει αέναα, κλείνοντας τα μάτια του για να κρυφτεί από τον έξω κόσμο. Γι' αυτό πέφτει συνέχεια σε άλλα άτομα ή παράσιτα, προκαλώντας κατά καιρούς μεγαλύτερη δυσφορία στον εαυτό του. Η μόνη του ανακούφιση είναι να πάρει την υγρή ουρά του και να την τυλίξει  στο λαιμό του θύματος, για να μοιραστεί μαζί του τον πόνο του. Το θύμα δεν γνωρίζει την ύπαρξη του αλλά σταδιακά αποκτά μια έλλειψη ενέργειας, νιώθει βαρύ και χάνει αργά αργά τη ζωτικότητα του. Παράλληλα, το παράσιτο στραγγίζει κάθε θετικό συναίσθημα του ξενιστή μέχρι να μπουχτίσει. Τότε πάει στον επόμενο. 


Το παράσιτο της παράνοιας χρησιμοποιεί τα αυτιά του σαν ραντάρ, σκανάροντας την περιοχή για οποιαδήποτε δραστηριότητα. Στην πραγματικότητα, όμως τα ψηλά αυτιά του παράσιτου της παράνοιας είναι άχρηστα. Καθώς, καλύπτονται από μια παχιά γούνα, με αποτέλεσμα οι ήχοι να μπερδεύονται. Έτσι, το παράσιτο ακούει πάντα λάθος ήχους και φωνές, τα οποία τα περνάει στον ξενιστή του. Τρέφονται από τα αισθήματα φόβου και άγχους που κατά λάθος δημιουργούν στο θύμα τους και συνεργάζονται στενά με τα παράσιτα του άγχους και της σχιζοφρένειας, με τα οποία ανήκουν στην ίδια βιολογική οικογένεια. 

Το παράσιτο της σχιζοφρένειας είναι ένα κακό τέρας που χρησιμοποιεί τα θύματα του για να του κάνουν τα χατίρια. Με τις παραισθησιογόνες ουσίες που βγάζει από τους πόρους της κοιλιάς του ελέγχει τον ξενιστή του. Το θύμα σχετίζεται με το παράσιτο σαν μια δυνατή και ελεγκτική φωνή μέσα στο υποσυνείδητο του. Συνοδεύεται, συχνά, από το παράσιτο της παράνοιας. Αλλά παίρνει τον κυρίαρχο ρόλο, σαν να είναι αρχηγός μιας μαφιόζικης παρέας, η οποία δεν φαίνεται εύκολα καθώς κρύβεται στις σκιές. 


Το παράσιτο της κοινωνικής φοβίας περνά την ζωή του σε υπόγεια ή κάτω από καταφύγια. Γι' αυτό το δέρμα του δείχνει λευκό και αναιμικό εκτός από κάποια σημεία που έχουν σκληρά λέπια, σαν μια παθητική ασπίδα σε ενδεχόμενο κίνδυνο. Προέρχεται από την ίδια οικογένεια με το παράσιτο του άγχους και το παράσιτο της παράνοιας αλλά λόγω της σκληρής ζωής του έχει εξελιχθεί να μοιάζει διαφορετικό. Ζει κυρίως σε χειμερία νάρκη και κάπου κάπου προβάλλει τα πλοκάμια του σε ανθρώπινους ξενιστές με την ελπίδα να ζήσει μέσω αυτών μια φυσιολογική ζωή. Στην συνέχεια, όμως, μολύνει τον ξενιστή με τις ανησυχίες του. Τότε, τόσο το παράσιτο όσο και ο ξενιστής υποφέρουν από παράλογους κοινωνικούς φόβους και ανησυχίες. 


Το παράσιτο της αποφευκτικής διαταραχής προσωπικότητας είναι παρόμοιο με εκείνο της κοινωνικής φοβίας αλλά αρκετά πιο μικρό σε μέγεθος και προτιμά να ζει στο έδαφος. Τον περισσότερο χρόνο τον περνά κρυμμένο σε δέντρα και επειδή έχει φτερά που μοιάζουν με φύλλα, δύσκολα αναγνωρίζεται. Εξωτερικά θέλει να φαίνεται αόρατο για να προφυλαχτεί από άλλα παράσιτα. Στην πραγματικότητα, είναι πανέμορφο, κάτι που ούτε το ίδιο γνωρίζει. Αλληλεπιδρά με το θύμα του αθώα, θέλοντας να γίνουν φίλοι αλλά χωρίς να το θέλει μεταδίδει στον άνθρωπο τους φόβους και τις ανησυχίες του μέσα από τα σπόρια που βγαίνουν από την ουρά του. 



Το παράσιτο της οριακής διαταραχής προσωπικότητας, είναι ίσως το πιο ευγενές αλλά ταυτόχρονα το πιο απεχθές από όλα. Μαζεύεται σε σμήνος γύρω από το θύμα και χρησιμοποιώντας φερορμόνες αυξάνουν τα επίπεδα των συναισθημάτων του...και τότε του επιτίθενται όλα μαζί. Τρέφονται από κάθε είδους συναισθήματος αλλά τους αρέσει πιο πολύ η θλίψη. Είναι φτιαγμένο από καθαρό πάγο κάνοντας το σχεδόν αόρατο. Μόνο η ουρά του φαίνεται, όπου μοιάζει με μαραμένο φύλλο. Κατά καιρούς, όταν μπουχτίζει από τα συναισθήματα, σπάει σαν γυαλί.