Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

Πρόσωπο...όχι απλά άτομο...

Στην καθημερινότητα, έρχομαι σε επαφή με κόσμο που βιώνει διάφορες προσωπικές δυσκολίες. Τις ονομάζω ''προσωπικές'' καθώς έχουν να κάνουν, κυρίως, με το πως αντιλαμβάνονται το περιβάλλον τους, τη σχέση με τον εαυτό τους, τις ανάγκες τους κ.ο.κ. Ως επί το πλείστον, το καίριο θέμα προβληματισμού βρίσκεται στις σχέσεις με τους άλλους. Είτε πρόκειται για συντρόφους, φίλους, συγγενείς, συναδέρφους, πάντα οι Άλλοι και η σχέση μου μαζί τους γίνεται αντικείμενο προβληματισμού. Πηγή ανησυχίας, άγχους και στενοχώριας...

"Πώς να φερθώ", "Τι είναι το σωστό?", "Γιατί μου το έκανε αυτό?", "Σε εμένα φέρθηκε έτσι...? Που της/ του τα έδωσα όλα?", "Εάν με αφήσει...", "Σε περίπτωση που δεν κάνει ότι συμφωνήσαμε...", "Θα δει με ποιόν/ ποια έχει να κάνει..." , "Δεν σέβεται...", "Δεν εκτιμά..." και...και...και...

Πίσω από τέτοιες "προσωπικές" δυσκολίες, συνήθως, βρίσκεται η πίστη μας σε κάποιες ''αλήθειες''. Αυτές τις "αλήθειες" μας τις έμαθαν οι γονείς μας, τις ακούγαμε στο σχολείο κτλ. Έχουμε μάθει ότι είναι πανάκεια και μας επηρεάζουν, χωρίς, πολλές φορές να το καταλαβαίνουμε.
Μερικές από αυτές τις ''αλήθειες" είναι οι εξής:

α) να κάνεις πάντα ''το σωστό'' 

β) ισχύει ο νόμος της ανταπόδοσης. Εάν κάνεις κάτι καλό σε κάποιον, οφείλει να στο ανταποδώσει. Και αυτό πάει λίγο πιο πέρα...

γ) ο κόσμος είναι δίκαιος....στους καλούς συμβαίνουν καλά.

δ) η αγάπη όλα τα συγχωρεί και όλα τα μπορεί. Και η επέκταση....(ε) ο εγωισμός είναι αντίθετος της αγάπης....
Αυτές οι "αλήθειες" είναι η κινητήριος δύναμη για τις περισσότερες "προσωπικές" δυσκολίες που βιώνει κάποιος καθημερινά.
Ας έχουμε, όμως υπόψιν μας τα εξής:

- ΔΕΝ γίνεται να κάνεις ΠΑΝΤΑ το σωστό δεν είσαι ρομπότ. Και ποιο είναι το σωστό σε κάθε περίσταση, σε κάθε σχέση? Με βάση ποιο κριτήριο θα επιλέξεις? Ποιος είναι αυτός που θα σε κρίνει?

- ΔΕΝ είναι υποχρεωμένος κανείς, μα κανείς, να σου ανταποδώσει το οτιδήποτε. Εάν δεν πρόκειται για υπογεγραμμένη σύμβαση με όρους, δεν μπορείς να απαιτείς από κάποιον ανταπόδοση. Καταρχήν, ο απέναντι μπορεί να μην ξέρει ότι οφείλει. Και εάν το γνώριζε, μπορεί να μην δεχόταν καν την προσφορά. Και σκέψου, ότι πρόσφερες επειδή το ήθελες, άρα ικανοποίησες μια ανάγκη του εαυτού σου, έτσι ο άλλος δεν σου χρωστάει κάτι (εάν πρόσφερες χωρίς να το καταλάβεις ή δεν ήθελες, απλά, φρόντισε να μην υπάρξει επόμενη φορά).

- ΝΑΙ ο κόσμος, η μοίρα, η ζωή δεν είναι δίκαιη. Συμβαίνουν άσχημα πράγματα σε όλους. Όσο και να θέλουμε να μην το πιστέψουμε, μπορεί να συμβούν άσχημα πράγματα και σε μας. Άρα, συμπονώ τον απέναντι που έχει ένα πρόβλημα και δεν λέω'' καλά να πάθει''. Επιπλέον, εάν μου συμβούν διάφορα, που δεν υπολόγιζα, δεν τα βάζω με όλους... την κοινωνία..τον Θεό κτλ. Προσπαθώ να αντέξω και να αντεπεξέλθω. Και εάν δεν μπορώ μόνος/η, ζητάω βοήθεια.

- Η αγάπη δεν τα μπορεί όλα. Υπάρχουν όρια. Είναι τα όρια του εαυτού μου. Είναι τα όρια του προσώπου μου. Είναι εκεί που ο εγωισμός φαίνεται καλός. Καθώς, εγωισμός είναι να αγαπώ εμένα πρώτα από όλα. Εάν δεν αγαπώ εμένα, δεν μπορώ να αγαπήσω τον άλλον. Δεν μπορώ να δώσω στον άλλον κάτι που δεν νιώθω ήδη για τον εαυτό μου. Ακόμα και στις αλτρουιστικές θρησκείες, όπως είναι ο Χριστιανισμός, λέγεται "αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν". Δηλαδή, να αγαπάς τον άλλον, όπως αγαπάς τον εαυτό σου. Ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο. Είναι καλός αυτός ο εγωισμός. Είναι ο εγωισμός της αγάπης. Είναι ο εγωισμός του προσώπου.

Για να είμαι πρόσωπο πρέπει να παραχωρήσω στον εαυτό μου κάποια δικαιώματα. Να επιτρέψω, δηλαδή, κάποια πράγματα εγώ στον εαυτό μου, εσείς στον εαυτό σας και ο καθένας θα πρέπει να κάνει το ίδιο για τον εαυτό του. Πρόκειται για τις παραχωρήσεις που η Βιρτζίνια Σατίρ (1916-1988) θεωρούσε "σύμφυτες με τη γένεση του προσώπου". Καθώς, με αυτόν τον τρόπο αναλαμβάνω την ευθύνη μου ως ενήλικας....γίνομαι από άτομο ''πρόσωπο'' & ωριμάζω....

1. Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να είμαι αυτός που είμαι, αντί να νομίζω ότι πρέπει να περιμένω να μου ορίσει κάποιος άλλος πού θα έπρεπε να βρίσκομαι ή πώς θα έπρεπε να είμαι. 


2. Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να αισθάνομαι, αντί να νιώθω αυτό που θα ένιωθαν οι άλλοι στη θέση μου.


3. Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να σκέφτομαι αυτό που σκέφτομαι και το δικαίωμα επίσης να το λέω εάν θέλω, ή να μη λέω τίποτα, αν δεν με συμφέρει.


4. Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να ρισκάρω ό,τι αποφασίζω εγώ να ρισκάρω, με το μοναδικό όρο ότι δέχομαι να πληρώσω εγώ ο ίδιος το τίμημα αυτού του ρίσκου. 


5. Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να ψάχνω αυτό που νομίζω ότι χρειάζομαι από τον κόσμο, αντί να περιμένω να μου δώσει ο άλλος την άδεια να το αποκτήσω. 

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

Το άγχος, η ψυχολόγος & το ποτήρι...

Μία ψυχολόγος περπατούσε ανάμεσα στο κοινό της όση ώρα τους μιλούσε για την διαχείριση του άγχους. Την στιγμή που ύψωσε ένα ποτήρι με νερό, όλοι σκέφτηκαν ότι θα έκανε την κλασική ερώτηση "είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο;".
Αντί για αυτό όμως, εκείνη, με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο της, έκανε την ερώτηση: "Πόσο βαρύ είναι ένα ποτήρι με νερό;"
Διάφορες απαντήσεις ακούστηκαν με διακύμανση από 100 ως 300 γραμμάρια .
Εκείνη απάντησε: "Το απόλυτο βάρος του δεν έχει σημασία. Εξαρτάται από το πόση ώρα το κρατάμε. Αν το κρατήσω για ένα λεπτό, δεν είναι πρόβλημα. Αν το κρατήσω για μία ώρα, θα μου πονέσει ο ώμος. Αν το κρατήσω για μία ημέρα, θα μουδιάσει ο ώμος μου και θα παραλύσω. Σε κάθε περίπτωση, το βάρος του ποτηριού δεν αλλάζει, αλλά όσο περισσότερο το κρατήσω τόσο πιο βαρύ θα γίνεται."
Και συνέχισε: "Τα άγχη και οι ανησυχίες στη ζωή είναι ακριβώς όπως αυτό το ποτήρι νερό. Αν τα σκέφτεστε λίγο δεν θα συμβεί τίποτε. Αν τα σκέφτεστε κάπως παραπάνω, θα αρχίζουν να σας ενοχλούν. Και αν τα σκέφτεστε συνεχώς, θα αισθανθείτε παράλυτοι - ανίκανοι να κάνετε οτιδήποτε".
Να θυμάσαι να αφήνεις το ποτήρι κάτω......