Καλό Καλοκαίρι χωρίς "εάν"....

Μα είναι και αυτά τα ‘εάν’ που γίνονται κόμπος στο λαιμό και λόγος απελπισίας. Τα σκεφτόμαστε, τα επεξεργαζόμαστε και πάντα βγαίνουμε να φταίμε. Να φταίμε γιατί ακριβώς; Για ποιο λάθος; Για ποια επιλογή; Για ποια όχι; Για ποια ναι; Για ποια συγχώρεση και ποιο μίσος;… Πολλές φορές ούτε να απαντήσουμε δεν γνωρίζουμε. Το μόνο που ξέρουμε είναι πως φταίμε. Πως ‘εάν είχαμε κάνει αυτό ή δεν είχαμε κάνει το άλλο..’ , η ζωή μας θα ήταν καλύτερη από ότι είναι τώρα. Όχι, μόνο καλύτερη, θα ήταν σχεδόν τέλεια…ναι τέλεια...Πόσο μάλλον ‘‘εάν είχαμε άλλους γονείς…άλλα αδέρφια…άλλες σπουδές…άλλον σύντροφο…άλλη δουλειά…άλλα παιδιά…άλλη εμφάνιση…άλλο σπίτι…άλλη πόλη…άλλη χώρα…άλλη ηλικία…άλλο…άλλη….άλλα…’’ Τότε, ακριβώς τότε, θα ήμασταν μια χαρά. Νομίζουμε, υποθέτουμε και καταλήγουμε σε συμπεράσματα. Πόσο καλύτερα θα ήμασταν εάν όλα αυτά τα ‘εάν’ γίνονταν με ένα μαγικό τρόπο πραγματικά;

Χμ…για σκεφτείτε το λίγο…πόσο αλήθεια καλύτεροι θα ήμασταν;Σίγουρα θα απαντήσετε πολυυυυυ καλύτερα.Χμ…είναι όμως έτσι; Είναι αλήθεια έτσι; Για να το επεξεργαστούμε λίγο αυτό το συμπέρασμα.

Ας πάρουμε το κομμάτι των αποφάσεων. Είναι κάτι που απασχολεί αρκετό κόσμο (μάλλον, αρκετούς από αυτούς που βλέπω στις συνεδρίες, στις καφετέριες ή στα μέσα μαζικής μεταφοράς). Υπάρχει μια έννοια πως οι επιλογές που έχουμε κάνει είναι λάθος. Πως θα μπορούσαμε και καλύτερα. Πως σε όλα τα διλήμματα της ζωής μας έχουμε κάνει την λάθος επιλογή. Πάντα! Ναι, το πάντα και παντού έρχεται να επισφραγίσει το πόσο λάθος είμαστε. Έτσι, νιώθουμε χαζοί στην καλύτερη περίπτωση, άχρηστοι και χαμένα κορμιά στην χειρότερη. Το συναίσθημα μας παίρνει την κατιούσα, κάτι που μας επιβεβαιώνει ακόμα περισσότερο πόσο λάθος είμαστε.Η θλίψη επισκιάζει την σκέψη μας, η οποία με την σειρά της δεν μπορεί να βρει ούτε ένα άλλοθι, ούτε ένα καλό λόγο για τον καημένο εαυτό μας. Φαύλος κύκλος. Για να γίνει ενάρετος ας σκεφτούμε πως (βοηθάει έως ένα βαθμό..):

•  Μακροχρόνιες μελέτες δείχνουν πως οι άνθρωποι επιλέγουν κάθε φορά το καλύτερο! Ναι, ναι, κάθε φορά που είναι να επιλέξουμε διαλέγουμε εκείνο που μας φαίνεται καλύτερο. Κανείς μας δεν επιλέγει το χειρότερο. Πάντα διαλέγουμε εκείνο που μας ταιριάζει εκείνη την στιγμή. Μάλιστα, μπορούμε να το δικαιολογήσουμε με πάρα πολλά επιχειρήματα για αρκετές μέρες, μήνες (κάποιοι τυχεροί από εμάς έως και χρόνια). Και μπορεί να φαινόμαστε παράξενοι στους γύρω μας και να μας λένε τυφλούς, χαζούς κ.ο.κ. αλλά εμείς μπορούμε να το υπερασπιστούμε και νιώθουμε καλά με την επιλογή μας εκείνη την στιγμή (συμβάλλει και το φαινόμενο της ‘γνωστικής ασυμφωνίας’ σε αυτό). Στην συνέχεια , καθώς περνάει ο καιρός, ξεχνάμε εκείνη την στιγμή. Το φως της σημερινής πραγματικότητας δείχνει αλλιώς εκείνη την στιγμή. Έτσι, η σωστή επιλογή ‘του τότε’ γίνεται, σήμερα, απλά «μια ακόμα βλακεία», «ένα ακόμα λάθος», ένας λόγος να νιώθουμε χάλια. Αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι. Τότε κάναμε την καλύτερη επιλογή. Με τα χρόνια ωριμάσαμε. Μάθαμε. Άλλαξε ο εγκέφαλός μας 15 φορές. Είναι άδικο με βάση το σήμερα να κρίνουμε το χτες. Είναι άδικο τόσο για το χτες όσο και για το σήμερα. Τότε ξέραμε και αποφασίσαμε. Τέλος. Εάν αναλωθούμε στο σήμερα με αυτά τα ‘εάν’, το σήμερα θα χάσει και θα γίνει ένα άχρηστο χτες στο μέλλον. Ας αποδεχτούμε τον εαυτό μας. Ας τον καταλάβουμε. Ας τον συγχωρήσουμε. Έχουμε μάθει από τις λάθος επιλογές. Και μόνο που βάζουμε το ‘εάν’ σημαίνει πως δεν είμαστε στον κόσμο μας. Ας πάμε παρακάτω, τώρα. Αποδοχή, συγχώρεση και αγάπη του εαυτού μας. Του καλύτερου φίλου μας. Αρκετά με την επίκριση.

Τώρα ας πάρουμε το κομμάτι των άλλων ‘εάν’…Των ‘εάν’ που δεν επιλέξαμε, αλλά «εάν ήταν αλλιώς εμείς θα ήμασταν τέλεια!». Αυτά τα άτιμα ‘εάν’ μας κάνουν να αισθανόμαστε τα μεγαλύτερα θύματα του πλανήτη, οι πιο άτυχοι. Ένα κακόγουστο αστείο του Θεού, της μοίρας ή της τύχης (περί ορέξεως, παίζουν όλα ακόμα και τα άστρα). Και όσο σκεφτόμαστε την παραδεισένια ζωή που θα είχαμε εάν τα πράγματα ήταν αλλιώς, τόσο σκάρτη βγαίνει η τωρινή μας ζωή. Και χαλάει το συναίσθημα μας. Και ναιιιιι, σωστά μαντέψατε! Μπαίνουμε σε ένα ακόμα φαύλο κύκλο… Η σκέψη του ‘εάν’ χαλάει το συναίσθημα, το οποίο με την σειρά του θολώνει την σκέψη μας, η οποία δεν βρίσκει κάτι καλό που μας έχει συμβεί. Φαύλος κύκλος! Για να γίνει ενάρετος, ας σκεφτούμε τα εξής:

•  Οι γονείς μας είναι αυτοί που είναι. Τι σημαίνει αυτό; Πως δεν μπορούν να αλλάξουν. Το ίδιο και τα αδέρφια μας. Η οικογένεια μας, με άλλα λόγια, είναι αυτή που είναι. Και χάρη σε αυτό που είναι, είμαστε εμείς αυτό που είμαστε. Και είμαστε το καλύτερο με βάσει τις συνθήκες της ζωής μας. Ναι, μην σας φαίνεται παράξενο. Είμαστε μοναδικοί. Κανείς, ποτέ δεν έχει υπάρξει ούτε θα υπάρξει στο μέλλον, 100% ίδιος με τον άλλον. Τόσο μοναδικοί, που είναι άξιον απορίας και θαυμασμού. Ας το θαυμάσουμε, λοιπόν. Εάν μας κάνει δύσκολη την ζωή η οικογένεια μας και είμαστε έφηβοι, ας κάνουμε υπομονή. Θα μεγαλώσουμε και θα πάρουμε την ζωή στα χέρια μας, λίαν συντόμως. Εάν είμαστε ενήλικοι, ας κόψουμε τον ομφάλιο λώρο, χωρίς μνησικακίες. Με αγάπη και αποδοχή. Οι γονείς και τα αδέρφια είναι αυτό που είναι. Τους αποδεχόμαστε, είναι κομμάτι μας. Πόσο θέλουμε να τους μιλάμε ή να τους κάνουμε παρέα είναι άλλο κομμάτι. Αλλά τους αποδεχόμαστε με αγάπη. Γιατί είναι κομμάτι μας. Είναι η ιστορία μας. Και μας αξίζει να μας αποδεχτούμε ολόκληρους.  
• Τα παιδιά μας είναι τα καλύτερα παιδιά που θα μπορούσαμε να έχουμε!!! Να έχετε πάντα στο νου σας την πρώτη στιγμή που τα πήραμε αγκαλιά. Που τους δώσαμε το πρώτο φιλί. Που ευχηθήκαμε να είναι γερά και τυχερά. Ναι, ας μείνουμε εκεί. Ας έχουμε αυτή την εικόνα μπροστά μας, ακόμα και εάν το μωρό είναι, πλέον, νεαρός ή νεαρά 15 ετών ή 25 ή 35….Ας προσπαθήσουμε να έχουμε ως αίσθηση εκείνη την πρώτη αίσθηση. Μπορεί να ακούγεται εύκολο ή αυτονόητο. Ξέρω είναι δύσκολο. Αξίζει όμως. Τα παιδιά θέλουν αποδοχή. Αγάπη και αποδοχή. Και όλα θα πάνε καλά. Θα το δείτε…

Τώρα όσον αφορά τα υπόλοιπα εάν….

Μπορείτε να αλλάξετε τα πάντα!! Ναι μπορείτε. Αρκεί να κινητοποιηθείτε. Αρκεί, να μην μπλεχτείτε σε κύκλους του 99 και χαλάσετε την ζωή σας για το εκατοστό χρυσό φλουρί.

Καλή σας, μας, επιτυχία…

Καλό Καλοκαίρι….