Πώς φτάνουμε στο σημείο να επιλέξουμε τον/την σύντροφο μας; Γιατί διαλέγουμε εκείνον ή εκείνη και όχι κάποιον άλλον ή άλλη; Τι μας κάνει να ερωτευόμαστε κάποιον/ α;
Η αλήθεια είναι πως η απάντηση δεν είναι εύκολη. Πολλές φορές δεν σκεφτόμαστε να ερωτευθούμε, απλά μας τυχαίνει. Επίσης, είναι δύσκολο να περιγράψουμε γιατί επιλέξαμε τον/την συγκεκριμένη σύντροφο και όχι κάποιον/ κάποια άλλη. Και τις περισσότερες φορές, δεν μπορούμε να πούμε με μια φράση τι ακριβώς μας ελκύει. Απλά ξέρουμε ότι θέλουμε να είμαστε μαζί του/της, ότι μας κάνει να αισθανόμαστε όμορφα και πως τον/την σκεφτόμαστε συνέχεια.
Από την πλευρά της ψυχολογίας έχουν γίνει άπειρες έρευνες, μελέτες και έχουν γραφτεί αρκετές διατριβές πάνω στο θέμα. Το βασικό συμπέρασμα των περισσότερων είναι πως εκείνο που μας κάνει να είμαστε με κάποιον είναι η αίσθηση οικειότητας που μας βγάζει. Πρόκειται για μια διαίσθηση ουσιαστικά. Αισθανόμαστε ότι με το συγκεκριμένο πρόσωπο θέλουμε να συνδεθούμε συναισθηματικά. Ο λόγος που θέλουμε με το συγκεκριμένο πρόσωπο να συνδεθούμε δεν είναι ποτέ ένας και δεν είναι καθόλου εύκολο να τον αντιληφθούμε. Πρόκειται για μια ασυνείδητη διεργασία που έχει διαμορφωθεί μέσα από τις προσλαμβάνουσες εμπειρίες που είχαμε από την ημέρα που γεννηθήκαμε.
Οι πιο πολλοί θα αντιδράσουν διαβάζοντας τα συμπεράσματα των ερευνών και θα πουν πως η εξωτερική εμφάνιση τους έκανε να διαλέξουν τον/την σύντροφο τους. Ας αναλογιστούμε, όμως πως η ομορφιά βρίσκεται στο μάτι του παρατηρητή. Έτσι, για κάποιον ένα πρόσωπο είναι ωραίο και ελκυστικό ενώ σε κάποιον άλλον αδιάφορο ή και άσχημο. Μάλιστα φαίνεται από μελέτες, πως οι ερωτευμένοι βλέπουν ακόμα πιο όμορφο τον σύντροφο τους. Άρα τι γίνεται;Ποιο είναι το κριτήριο επιλογής;
Η αίσθηση ότι θέλουμε κάποιον είναι το αποτέλεσμα μιας ασυνείδητης διεργασίας. Οι εμπειρίες που έχουμε βιώσει από την ημέρα που γεννηθήκαμε, τα πρόσωπα με τα οποία έχουμε συν αναστραφεί και τα προβλήματα που έχουμε αντιμετωπίσει μας οδηγούν στο να επιλέξουμε τον σύντροφο μας την δεδομένη στιγμή.
Μπορεί να μην μοιάζει εμφανισιακά με τον πατέρα μας αλλά να έχει το ίδιο βλέμμα. Μπορεί να μην έχει το ίδιο χρώμα μαλλιών με εκείνο της μητέρας μας αλλά να έχει το ίδιο χαμόγελο. Μπορεί να μοιάζει σαν ''να τον/ την γνωρίζουμε χρόνια''...Δεν είναι κάτι μαγικό ...είναι απλά το αποτέλεσμα όλων εκείνων που έχουμε βιώσει, και τα καλά και τα άσχημα.
Ναι και τα άσχημα. Φαίνεται πως τα περισσότερα ζευγάρια που μένουν για πολλά χρόνια μαζί (πάνω από 30) μοιράζονται παρόμοιου είδους ''συναισθηματικές πληγές''. Είναι σαν να βρίσκουν στο άλλο τους μισό τον συνοδοιπόρο, τον φίλο και τον αρωγό σε κάθε δυσκολία...και αυτό γιατί τους καταλαβαίνει...επειδή έχει περάσει ''παρόμοιες δυσκολίες''.
Και τι συμβαίνει όταν η επιλογή που κάνουμε εν τέλει μας πληγώνει;;;; Εάν όλοι έχουμε μια ασυνείδητη διεργασία που μας οδηγεί να θέλουμε αυτόν που θα μας καλύψει συναισθηματικά, γιατί πληγωνόμαστε;;;
Ούτε σε αυτό το ερώτημα η απάντηση είναι εύκολη. Δεν υπάρχει ένας λόγος αλλά πάρα πολλοί. Και σε αυτές τις σχέσεις τα βιώματα και οι συναισθηματικές μας ανάγκες καθορίζουν ''γιατί ενώ ''είδαμε'' το αφήσαμε να περάσει και το ζήσαμε''.....''γιατί ενώ την κακοποιεί δεν φεύγει''...''γιατί τον/την απατώ''...'' γιατί ;;;;''. Και όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, οι κοινωνικές νόρμες και συνθήκες περιπλέκουν ακόμα περισσότερο το ''γιατί''.
Έτσι, για παράδειγμα, μια γυναίκα με χαμηλή αυτό-εκτίμηση μπορεί να δεχθεί μια άσχημη συμπεριφορά από τον σύντροφο της. Κάτι που θα την κάνει να έχει ακόμα χαμηλότερη αυτό-εκτίμηση και θα μειώσει τα επίπεδα αυτοπεποίθησης της στο να τον χωρίσει και να βρει κάποιον άλλον. Και όσο οι συμπεριφορές υποτίμησης από την μεριά του συντρόφου της θα αυξάνονται, τόσο εκείνη θα δεσμεύεται συναισθηματικά με εκείνον, εμπλεκόμενη σε ένα φαύλο κύκλο. Μέχρι που η αγάπη θα μπερδευτεί με την ανάγκη και τον φόβο.
