Ένα άτομο έχει μια διαταραχή, δεν είναι η διαταραχή. Οι παρακάτω εικόνες έχουν ως στόχο να μας βοηθήσουν να διακρίνουμε την διαταραχή από το άτομο και να μην τα ταυτίζουμε ως ένα. Απεικονίζουν την καθεμιά ως ένα παράσιτο, ένα μικρό τερατάκι. Για να τα αντιμετωπίσουμε: είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε τα χαρακτηριστικά τους και να τα βλέπουμε ως ένα κομμάτι μέσα μας.Πρόκειται για μια αστεία συμβολική αναπαράσταση κάποιων διαταραχών ως παράσιτα. Η μετάφραση είναι ελεύθερη και προσαρμοσμένη στα δικά μου μέτρα....;) |
Το παράσιτο του άγχους είναι τόσο μικρό που μπορεί να κάθεται στον ώμο μας και να μας ψιθυρίζει διάφορα στο υποσυνείδητο, προκαλώντας φοβίες και παράλογες ανησυχίες. Το παράσιτο του άγχους, μπορεί να φαίνεται πιο αδύναμο σε σύγκριση με τα υπόλοιπα, αλλά είναι το πιο συχνό και είναι πολύ δύσκολο να το ξεφορτωθεί κανείς. Συχνά κουβαλάει μικρά αντικείμενα τα οποία συνδέονται με τις ανησυχίες μας, όπως είναι τα ρολόγια τα οποία αναπαριστούν τον κοινό αλλά παράλογο φόβο πως κάποια πράγματα μπορεί να μην γίνουν ποτέ. Κανείς δεν έχει δει το πρόσωπο του γιατί φοράει πάντα μια μάσκα.
Το παράσιτο της κατάθλιψης επιπλέει αέναα, κλείνοντας τα μάτια του για να κρυφτεί από τον έξω κόσμο. Γι' αυτό πέφτει συνέχεια σε άλλα άτομα ή παράσιτα, προκαλώντας κατά καιρούς μεγαλύτερη δυσφορία στον εαυτό του. Η μόνη του ανακούφιση είναι να πάρει την υγρή ουρά του και να την τυλίξει στο λαιμό του θύματος, για να μοιραστεί μαζί του τον πόνο του. Το θύμα δεν γνωρίζει την ύπαρξη του αλλά σταδιακά αποκτά μια έλλειψη ενέργειας, νιώθει βαρύ και χάνει αργά αργά τη ζωτικότητα του. Παράλληλα, το παράσιτο στραγγίζει κάθε θετικό συναίσθημα του ξενιστή μέχρι να μπουχτίσει. Τότε πάει στον επόμενο.
Το παράσιτο της παράνοιας χρησιμοποιεί τα αυτιά του σαν ραντάρ, σκανάροντας την περιοχή για οποιαδήποτε δραστηριότητα. Στην πραγματικότητα, όμως τα ψηλά αυτιά του παράσιτου της παράνοιας είναι άχρηστα. Καθώς, καλύπτονται από μια παχιά γούνα, με αποτέλεσμα οι ήχοι να μπερδεύονται. Έτσι, το παράσιτο ακούει πάντα λάθος ήχους και φωνές, τα οποία τα περνάει στον ξενιστή του. Τρέφονται από τα αισθήματα φόβου και άγχους που κατά λάθος δημιουργούν στο θύμα τους και συνεργάζονται στενά με τα παράσιτα του άγχους και της σχιζοφρένειας, με τα οποία ανήκουν στην ίδια βιολογική οικογένεια.
Το παράσιτο της σχιζοφρένειας είναι ένα κακό τέρας που χρησιμοποιεί τα θύματα του για να του κάνουν τα χατίρια. Με τις παραισθησιογόνες ουσίες που βγάζει από τους πόρους της κοιλιάς του ελέγχει τον ξενιστή του. Το θύμα σχετίζεται με το παράσιτο σαν μια δυνατή και ελεγκτική φωνή μέσα στο υποσυνείδητο του. Συνοδεύεται, συχνά, από το παράσιτο της παράνοιας. Αλλά παίρνει τον κυρίαρχο ρόλο, σαν να είναι αρχηγός μιας μαφιόζικης παρέας, η οποία δεν φαίνεται εύκολα καθώς κρύβεται στις σκιές.
Το παράσιτο της κοινωνικής φοβίας περνά την ζωή του σε υπόγεια ή κάτω από καταφύγια. Γι' αυτό το δέρμα του δείχνει λευκό και αναιμικό εκτός από κάποια σημεία που έχουν σκληρά λέπια, σαν μια παθητική ασπίδα σε ενδεχόμενο κίνδυνο. Προέρχεται από την ίδια οικογένεια με το παράσιτο του άγχους και το παράσιτο της παράνοιας αλλά λόγω της σκληρής ζωής του έχει εξελιχθεί να μοιάζει διαφορετικό. Ζει κυρίως σε χειμερία νάρκη και κάπου κάπου προβάλλει τα πλοκάμια του σε ανθρώπινους ξενιστές με την ελπίδα να ζήσει μέσω αυτών μια φυσιολογική ζωή. Στην συνέχεια, όμως, μολύνει τον ξενιστή με τις ανησυχίες του. Τότε, τόσο το παράσιτο όσο και ο ξενιστής υποφέρουν από παράλογους κοινωνικούς φόβους και ανησυχίες.
Το παράσιτο της αποφευκτικής διαταραχής προσωπικότητας είναι παρόμοιο με εκείνο της κοινωνικής φοβίας αλλά αρκετά πιο μικρό σε μέγεθος και προτιμά να ζει στο έδαφος. Τον περισσότερο χρόνο τον περνά κρυμμένο σε δέντρα και επειδή έχει φτερά που μοιάζουν με φύλλα, δύσκολα αναγνωρίζεται. Εξωτερικά θέλει να φαίνεται αόρατο για να προφυλαχτεί από άλλα παράσιτα. Στην πραγματικότητα, είναι πανέμορφο, κάτι που ούτε το ίδιο γνωρίζει. Αλληλεπιδρά με το θύμα του αθώα, θέλοντας να γίνουν φίλοι αλλά χωρίς να το θέλει μεταδίδει στον άνθρωπο τους φόβους και τις ανησυχίες του μέσα από τα σπόρια που βγαίνουν από την ουρά του.
