Όλοι, όταν γίνονται γονείς έχουν τις καλύτερες προθέσεις για τα παιδιά τους. Κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης, φαντάζονται πως θα ήθελαν να είναι το μωρό....σε ποιόν να μοιάζει...τι χόμπι να έχει όταν μεγαλώσει...κ.ο.κ. Τείνουν να λένε ''εμείς θα προσφέρουμε τα πάντα σ' αυτό το μωρό''.... Και θα είμαστε οι καλύτεροι γονείς, η ''καλύτερη'' μαμά και ο ''καλύτερος'' μπαμπάς. Όταν το μωρό έρχεται στο κόσμο, αντιλαμβάνονται πως έχει απαιτήσεις και χρειάζεται προσπάθεια για να βρουν τους ρυθμούς τους. Ενδεχομένως να υπάρχει και μια πρώτη διάψευση των προσδοκιών που είχαν δημιουργήσει κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης.
Καθώς μεγαλώνει αντιλαμβάνονται σιγά σιγά πως το παιδί τους, έχει την δική του προσωπικότητα και πολλές φορές τους φέρνει στα όρια τους, όταν φτάνει στο σημείο να μην τους ακούει ή να τους παρακούει.
Και είναι οι συνθήκες της καθημερινότητας που φορτίζουν συναισθηματικά τον γονέα..προβλήματα στην δουλειά...προβλήματα οικονομικά...διαπροσωπικά...προσωπικά...που γυρίζει σπίτι και δεν έχει όρεξη ούτε να παίξει..ούτε να μιλήσει με το παιδί του...
Και ο ''μικρός θησαυρός'' γίνεται σιγά σιγά ένας ''μικρός τύραννος'', που ''ηθελημένα κάνει δύσκολη την ζωή του μπαμπά και της μαμάς με τα καπρίτσια του''.
ΔΕΝ είναι έτσι όμως....το παιδί δεν έγινε ξαφνικά ένας τύραννος...ψάξτε τι λάθος προσέγγιση έχετε υιοθετήσει...τι δεν καταλαβαίνετε...σε τι δεν κάνετε υπομονή...γιατί πιέζετε...σε τι πιέζεστε...
Παρατηρήστε και καταγράψτε την αλληλουχία των συμβάντων, των διαπληκτισμών και των δυσάρεστων καταστάσεων. Βάζοντας λέξεις σε αυτό που συμβαίνει θα καταλάβετε. Ονοματίζω σημαίνει νοηματοδοτώ. Και μην ξεχνάτε πως τα παιδιά μαθαίνουν αυτά που βιώνουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου