Το σύνδρομο της αποδοχής

Το σύνδρομο της αποδοχής...

Όταν λέμε σύνδρομο εννοούμε ένα σύνολο κλινικών σημείων, τα οποία εμφανίζονται μαζί και συνιστούν μια κλινική οντότητα. Ουσιαστικά, πρόκειται για έναν κώδικα επικοινωνίας ανάμεσα στους ειδικούς, ο οποίος βοηθά στην κατανόηση μιας κατάστασης. Και τώρα θα αναρωτιέστε...Είναι κλινική οντότητα η αποδοχή;;; Είναι, καταρχήν, πρόβλημα;; Πως γίνεται να είναι σύνδρομο;;; 

Η αλήθεια είναι πως δεν πρόκειται για αναγνωρισμένη κλινική οντότητα. Ναι, δεν θα βρείτε σε κανένα διαγνωστικό εγχειρίδιο το σύνδρομο της αποδοχής. Θα βρείτε άλλες διαταραχές που σχετίζονται με την αποδοχή. Όπως είναι φοβίες (π.χ. κοινωνική φοβία), διαταραχές προσωπικότητας (αποφευκτική διαταραχή, εξαρτητική διαταραχή, οιστριονική διαταραχή κτλ..). Αλλά σε κανένα σημείο δεν θα βρείτε την έννοια "το σύνδρομο της αποδοχής". Αυτό είναι το ευχάριστο της υπόθεσης. Δεν πρόκειται για ασθένεια. Εάν το έχετε ή μάλλον εάν ζείτε με το σύνδρομο της αποδοχής δεν είσθε άρρωστοι. Άρα, δεν χρειάζεστε συστηματική θεραπεία. Βέβαια, μπορεί να υποφέρετε από τα αποτελέσματα του συνδρόμου. Χμ...ναι αυτά είναι λίγο δύσκολα. Συνήθως, άπαξ και αποκτήσετε το σύνδρομο της αποδοχής, θα αρχίσετε να ζείτε μέσα στο άγχος και είναι πιθανόν να νιώθετε αρκετές φορές δυσάρεστα. Οπότε, μπορεί να χρειασθεί να ζητήσετε βοήθεια για τα παράγωγα του συνδρόμου της αποδοχής. 

Το σύνδρομο της αποδοχής, είναι σύνδρομο, σύμφωνα με την δική μου κλινική εμπειρία, για δυο κυρίους λόγους; 

•  αποτελείται από τα ίδια "υλικά", μόνο η μορφή αλλάζει από άτομο σε άτομο
• μας βοηθά να καταλάβουμε και να συνεννοηθούμε για έναν τρόπο σκέψης, που δυσκολεύει αρκετό κόσμο

Το κύριο χαρακτηριστικό του συνδρόμου της αποδοχής είναι η ανάγκη "να με αποδέχονται". Η οποία ανάγκη είναι φυσιολογική. Μάλιστα, αποτελεί μια από τις πρωταρχικές μας συναισθηματικές ανάγκες. Γίνεται, όμως πρόβλημα όταν γίνεται η πρώτη μας προτεραιότητα. Όταν μέσα στο μυαλό μου κυριαρχεί ο Άλλος...το βλέμμα του...η αντίδραση του...Όταν χωρίς τον Άλλον δεν αξίζω...όταν για να υπάρχω πρέπει να μου το επιτρέψει ο Άλλος. Και βάζω κεφαλαίο το Α, γιατί από άλλος που έπρεπε να είναι, έχει γίνει ο Άλλος.

Και Άλλος μπορεί να είναι: τα μέλη της οικογένειας μου, οι φίλοι, οι συνάδελφοι, ο σύντροφος ή ακόμα ο άγνωστος Άλλος, η κοινωνία, ο γείτονας, ο διπλανός στην καφετέρια, στο μετρό κ.ο.κ.

Συνέχεια, λοιπόν, έχω το νου μου στον Άλλον...πως με βλέπει, πως με κρίνει, με αποδέχεται? Και αρχίζω να αλλάζω. Αρχίζω να μεταμορφώνομαι ανάλογα με το πως νομίζω ότι με θέλει ο άλλος. 

- Ας μην μιλάω δυνατά και με ακούνε.... 

- Να παρκάρω γρήγορα...να οδηγώ...μαγειρεύω...δουλεύω... καλά...

- Ας μην φορέσω αυτό είναι πολύ κοντό/ μακρύ/ παλιό/ νέο κ.ο.κ.

- Πρέπει να χάσω κιλά, να αλλάξω τα μαλλιά, να γυμναστώ κ.ο.κ....  για να αρέσω...

- Πρέπει να τελειώσω την τάδε σχολή, μεταπτυχιακό, διδακτορικό κ.ο.κ. για να ικανοποιήσω....

- Να έχω το τάδε αυτοκίνητο, σπίτι, αγόρι/ κοπέλα....

-....................................................................................

-....................................................................................

Ο κατάλογος είναι πραγματικά ατελείωτος. Μπορεί να φτάσει στο σημείο κάποιος να αλλάζει τον τρόπο που μιλάει, που στέκεται, που συμπεριφέρεται. Συνήθως, το βλέμμα περιφέρεται στον χώρο. Ένα γρήγορο πέρασμα για να τσεκάρει τι και πως. Πολλές φορές δεν βλέπει τι και πως. Αρκεί που είναι σε κοινωνικό χώρο και εκτίθεται. Εννοείται πως υπάρχει άγχος. Γι' αυτό πολλές φορές καταφεύγει στο αλκοόλ, στο κάπνισμα ή αν τα πράγματα δυσκολέψουν μπορεί να φύγει. Το πρόβλημα είναι ότι τίποτα δεν φτάνει. Ποτέ δεν είναι όλα καλά. Πάντα παραμένει κάτι που δεν έχω κάνει. Ή ακόμα και όταν ο καταπληκτικός Άλλος με αποδέχεται και μου το δείχνει (κοινωνική αναγνώριση, αγάπη, φιλοφρονήσεις, κτλ) πάλι δεν μου φτάνει. Είναι σαν να τον έχω κοροϊδέψει. Γι΄αυτό πρέπει να προσπαθήσω ακόμα περισσότερο, τώρα, να κρατήσω τα κεκτημένα και να τα κάνω περισσότερα, μεγαλύτερα....κυρίως να μην αποκαλυφτώ. 

Ναι, ναι, να μην αποκαλυφτώ. Καθώς, ένα βασικό στοιχείο του συνδρόμου της αποδοχής είναι ότι δεν αποδέχομαι τον εαυτό μου. Τον υποβιβάζω, τον υποτιμώ, τον συγκρίνω και τον κρίνω τόσο αυστηρά, μα τόσο αυστηρά, που εξαντλώ την όποια σκληράδα μου. Σε άσχετες στιγμές μπορεί να έχω καλή εικόνα για εμένα (αν και σπάνιο, το έχω συναντήσει). Όταν, όμως, έρχεται ο Άλλος, τότε γίνομαι πραγματικά ό,τι χειρότερο, ασχημότερο, ανάξιο έχει συναντήσει ο πλανήτης γη. Και τότε τρέμω. Χάνω κάθε αξία εαυτού και γίνομαι ότι και όπως νομίζω πως με θέλει ο Άλλος. Λέω "νομίζω" καθώς είναι νομίζω. Αν και πολλές φορές μπορεί να έχω εμπλακεί σε μια σχέση που ο Άλλος όντως να μου λέει πως πρέπει να είμαι. Το γιατί πρέπει να τον υπακούσω, όμως, έγκειται στο ότι έχω το σύνδρομο της αποδοχής. Θέλω να με αποδέχεται (όχι δεν είναι αγάπη, θέλω να με αποδέχεται, γιατί χωρίς τον/την δεν αξίζω). 

Ένα, ακόμα, βασικό σημείο του συνδρόμου της αποδοχής είναι ότι είμαι γενικά επικριτικός. Ναι, ωωωω ναιιιι...είμαι ένας επικριτής ο ίδιος! Έχω μάθει να είμαι αυστηρός με τον εαυτό μου και με τους γύρω μου. Δεν συγχωρώ εύκολα, ειδικά εκείνους που θεωρώ ''κατώτερους μου''...έχω μάθει να βλέπω τον κόσμο σε κατηγορίες, ασπρόμαυρο και χωρίς στρογγυλεμένες άκρες. Αυτό που φοβάμαι μην μου κάνουν οι άλλοι το κάνω εγώ πρώτα. Α χα...ναι, ναι το κάνω πρώτα. Αφού, εάν ήμουν καλοπροαίρετος δεν θα φοβόμουν την κριτική, καθώς δεν θα την γνώριζα!! Θα ήταν κάτι μακριά από εμένα. Μπορεί να μην το θέλω αλλά το κάνω. Και το κάνω αβίαστα. Κρίνω και επικρίνω. Ανάλογα την κατηγορία του ατόμου που έχω απέναντι μου. Ανάλογα τα στάνταρ μου. Εκείνα τα ίδια στάνταρ που κάνουν τον άλλον σε Άλλον, είναι τα ίδια που μου επιτρέπουν να κρίνω αυστηρά τους γύρω μου. Επίσης, με αυτόν τον τρόπο γίνομαι απίστευτα εύθικτος. Ο οποιοσδήποτε υπαινιγμός, μπορεί να με φέρει στα άκρα. Λες και η αξία μου απειλείται από τον οποιοδήποτε ανά πάσα στιγμή και πρέπει να την υπερασπιστώ με κάθε τίμημα. 

Αν κάτι από τα παραπάνω σας φαίνεται οικείο, τότε δεν έχετε σύνδρομο της αποδοχής. Εάν όλα τα παραπάνω σας φαίνονται οικεία τότε το έχετε. Και τι μπορείτε να κάνετε; 

• Καταρχήν, ξεκινήστε να είστε καλοπροαίρετοι με τους γύρω σας. Συγχωρείτε και προσπαθήστε να καταλάβετε.  Αυτό, μπορεί να σας φαίνεται μικρό για αρχή, θα δείτε πόσο δύσκολο είναι όταν αρχίσετε να το εφαρμόζετε. Ο κάθε άνθρωπος έχει την αξία του. Δείτε το σαν κανόνα και αρχίστε να συμπεριφέρεστε ανάλογα. Ξεκινήστε να κάνετε παρέα με ανθρώπους  από άλλη κοινωνική τάξη, φυλή, χώρα, από άλλες περιοχές (πηγαίνετε σε άλλες περιοχές),. Τέλος, αρχίστε να μην παίρνετε τις μετρητοίς ότι σας λένε. 
• Είστε και εσείς άνθρωποι. Άρα η αξία σας είναι δεδομένη. Άρα δεν χρειάζεται να την αποδείξετε σε κανέναν και καμία. Μπορεί ως παιδιά να έπρεπε να αποδεικνύεται ότι αξίζετε για να σας αγαπούν, αλλά είναι καιρός να καταλάβετε πως αξίζετε ακόμα και εάν δεν σας αγαπούν. 
• Δεν αρέσουν όλοι σε όλους. Η ομορφιά βρίσκεται στο μάτι του παρατηρητή (όπως και η αλήθεια αλλά αυτό θα το αναλύσουμε σε άλλο άρθρο). Το γεγονός ότι σε κάποιον αρέσουν τα μήλα περισσότερο από ότι τα πορτοκάλια, δεν κάνει τα πορτοκάλια υποδεέστερα. Μην συγχέετε την επιλογή κάποιου με την αξία σας ως άτομα. Δεν είστε ούτε πιο άσχημοι, ούτε τίποτα. Απλά τα κριτήρια του παρατηρητή ήταν διαφορετικά από εσάς. Και αυτό είναι αυτό που είναι. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Δεν χρειάζεται να αναλώνεστε σε αυτό-υποτιμητικά παραληρήματα επειδή σας απέρριψε κάποιος/ κάποια. Το μόνο που θα καταφέρετε είναι να αισθανθείτε χάλια. Ο Άλλος δεν σας θέλει ούτως ή άλλως. Δείτε τον εαυτό σας. Αγαπήστε τον. Και ναι αλλάξτε εάν δεν σας αρέσει κάτι. Σε εσάς όμως. Όχι για τον άλλον. Ο Άλλος ας γίνει άλλος. 

Χρειάζεται προσπάθεια να ξεφύγετε από τον κλοιό του συνδρόμου της αποδοχής. Πολλές φορές είναι δύσκολο να το αναγνωρίσετε γιατί μεγαλώσατε με αυτόν τον τρόπο σκέψης. Μην ξεχνάτε. Δεν είναι ασθένεια. Μπορεί να υποφέρετε από το άγχος και την θλίψη αλλά αυτά είναι παράγωγα του προβληματικού τρόπου σκέψης σας. Μην ζητάτε την αποδοχή από τον Άλλον. Δεν υπάρχει Άλλος, μόνο άλλος. Δώστε εσείς το φως που χρειάζεστε. Μόνο εσείς μπορείτε. Ότι και να σας δώσει ο απ'έξω ποτέ δεν θα σας φτάνει. Μέσα σας θα κρίνετε τον εαυτό σας πάντα. Άρα,....

• Γίνετε καλοί με τον εαυτό σας...τους άλλους....με τα ζώα....

 

Καλώς ήρθες Σεπτέμβρη..;

Καλό μήνα...!!

Καλώς μας ήρθες Σεπτέμβρη...;; 

Ήρθε και ο Σεπτέμβρης...ο μήνας που, για πολλά χρόνια της ζωής μας, κυρίως λόγω σχολείου, σηματοδοτούσε την αρχή μιας νέας χρονιάς. Σε πολλούς, ακόμα σημαίνει την αρχή μιας νέας χρονιάς. Σε αντίθεση με την Πρωτοχρονιά, όμως, η πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη δεν είναι τόσο καλοδεχούμενη. 

Ναι...δεν είναι....για κανέναν λόγο. Το ξέρω. Το βλέπω σχεδόν παντού. Από τους θεραπευόμενους, από τους φίλους και γνωστούς, μέχρι τους αγνώστους: άνθρωποι που δουλεύουν σε μέσα ενημέρωσης, που ασχολούνται με τα κοινωνικά δίκτυα, κ.ο.κ. Παντού υπάρχει ένα μήνυμα. Ένα "ωχ...", ένα "πάει το καλοκαίρι...", μια αίσθηση θλίψης...Ακόμα και αυτοί που έχουν σχεδιάσει τις διακοπές τους για Σεπτέμβρη, πάλι δεν είναι ευχαριστημένοι. Μάλιστα, είναι ελάχιστοι εκείνοι που επιλέγουν διακοπές τον Σεπτέμβρη. Στους περισσότερους, απλά κληρώνει. Και όταν μαθαίνουν, πως  θα' χουν άδεια τον Σεπτέμβρη, θυμώνουν και μετά για να μπορέσουν να αντέξουν την ατυχία ή την αδικία, προσπαθούν να βρουν τα καλά του Σεπτέμβρη, όπως έχει λιγότερο κόσμο στα τουριστικά μέρη, είναι πιο οικονομικά, κτλ...

Άρα, καλώς μας ήρθες Σεπτέμβρη;; Να πούμε καλό φθινόπωρο;;

Χμ....όχι για κανένα λόγο...ακόμα είναι καλοκαίρι....μην πείτε καλό φθινόπωρο και προς Θεού μην ξεστομίσετε την άθλια φράση "Καλό χειμώνα", είναι λόγος να τσαντίσετε αρκετό κόσμο. 

Ξέρω αρκετούς που θα ήθελαν κάτι τέτοιο κολλημένο στον πίνακα
ανακοινώσεων :)

Όχι ακόμα...όχι...ακόμα. Είναι νωρίς για τέτοιες ευχές. Έτσι, δεν είναι;; Και που ήρθε ο Σεπτέμβρης; Το καλοκαίρι είναι εδώ. Το καλοκαίρι είναι ΕΔΩ. Είναι τόσο επιτακτική η ανάγκη για το καλοκαίρι που φαίνεται σαν "Το καλοκαίρι να πρέπει να μείνει εδώ". Για λίγο ακόμα τουλάχιστον...

Τι μας συμβαίνει; Τι είναι αυτό που μας φέρνει θλίψη; Είναι που φύγαμε από τον παράδεισο;  

Μπα...δεν θα το έλεγα. Ακόμα και όσοι δεν πέρασαν σούπερ τέλεια στις διακοπές τους...ή αυτοί που δεν πήγαν διακοπές...Ακόμα και αυτοί, λοιπόν, το ίδιο νιώθουν για τον Σεπτέμβρη. 

Είναι οι λογαριασμοί που βλέπουμε στην είσοδο; Είναι τραγικό, κάποιες φορές, το ξέρω. Ένα άγαρμπο καλωσόρισμα από το φως, το νερό, το τηλέφωνο, τα κοινόχρηστα, την ασφάλεια κ.ο.κ. Μπα...δεν φτάνει μόνο αυτό...

Είναι μήπως η ξεγνοιασιά; Το γεγονός πως δεν δουλεύουμε; Που ξεφεύγουμε από την καθημερινότητα; 

Ναι, μάλλον κάτι τέτοιο φαίνεται να είναι. Αλλιώς δεν εξηγείται για ποιον λόγο μετράμε τις μέρες για διακοπές αντίστροφα,. Θέλουμε να ξεφύγουμε. Σαν τους φυλακισμένους ένα πράγμα. Που μετράνε αντίστροφα την αποφυλάκιση. Αναρωτιέμαι από που; Από που θέλουμε να ξεφύγουμε; Από που προσπαθούμε να αποδεσμευτούμε. Που είμαστε εγκλωβισμένοι; Πως δημιουργεί τόση απογοήτευση η επιστροφή στην καθημερινότητα; Για να αναρωτηθούμε λίγο...

Η καθημερινότητα μας είναι η ζωή μας. Έτσι δεν είναι; Άρα μοιάζει να θέλουμε να ξεφύγουμε από την ζωή μας; Τι έγινε; Πολλές ευθύνες; Η δουλειά έχει καταντήσει δουλεία; Δεν υπάρχει καν δουλειά, άρα ανησυχούμε γενικώς; Τι είναι αυτό που μας στενοχωρεί στην επιστροφή από τις διακοπές; Ή μάλλον, καλύτερα, πως και έχουμε αναγάγει τις διακοπές σε τόσο σημαντικό γεγονός που όταν τελειώνουν πέφτουμε ψυχολογικά; Τι είναι αυτό που δεν σας αρέσει; Αυτό ή αυτά που δεν σας αρέσουν μπορείτε να τα αλλάξετε; 

Όσο λιγότερο μπορείτε να τα αλλάξετε, μάλλον τόσο περισσότερο νιώθετε στενοχώρια. Όσο πιο εγκλωβισμένοι νιώθετε, τόσο λιγότερο σας αρέσει η ιδέα της επιστροφής στα ίδια. Μπορεί να είναι η δουλειά σας. Μπορεί να κάνετε μια δουλειά που δεν σας αρέσει αλλά την κάνετε είτε γιατί πρέπει κάπως να ζήσετε είτε επειδή εκπληρώνετε προσδοκίες άλλων. Ξέρετε της μαμάς σας, του μπαμπά σας...

Εάν ανήκετε στην πρώτη κατηγορία το πρώτο που έχω να σας προτείνω είναι να κάνετε υπομονή. Οι καιροί είναι δύσκολοι. Για να ζήσετε τον εαυτό σας και την οικογένεια σας είναι σημαντικό να υπομείνετε στη δουλειά ή τις δουλειές σας. Μπράβο σας για το κουράγιο και την δύναμη σας. Δεν έχετε αφεθεί στην μοίρα σας. Προσπαθείτε να προσφέρετε στην οικογένεια σας τα προς το ζην. Μπράβο σας. Να το λέτε στον εαυτό σας που και που. Απλά μην περιμένετε να σας αρέσει κάτι που δεν σας αρέσει. Μην έχετε προσδοκίες να αλλάξουν οι συνθήκες της εργασίας σας ως δια μαγείας  αυτόν τον Σεπτέμβρη. Αυτήν την χρονιά. Εάν έχετε τέτοιες προσδοκίες το μόνο σίγουρο είναι πως θα απογοητευτείτε και μάλιστα πολύ. Συνεχίστε να ψάχνετε καλύτερη δουλειά. Έχετε το κάθε δικαίωμα. Ποτέ δεν ξέρετε που μπορεί να έρθει μια ευκαιρία. Μην αφήνεστε. Επίσης βάλτε τα όρια σας. Τα όρια στην εργασία σας. Η εργασία σας δεν είναι η ζωή σας. Τηρείστε το ωράριο σαν ευαγγέλιο μέσα στο μυαλό σας. Από εκεί και πέρα είναι η ζωή σας. Ο λόγος ή μάλλον οι λόγοι για τους οποίους κάνετε αυτήν την δουλειά. Μην τους ξεχνάτε ποτέ. Αυτοί θα σας δίνουν δύναμη να συνεχίσετε και να περάσει η μέρα. 

Εάν ανήκετε σε αυτούς που κάνουν μια δουλειά για να εκπληρώσουν τις προσδοκίες άλλων...απλά εύχομαι περαστικά. Μην γελάτε και μην ξαφνιάζεστε. Αλήθεια περαστικά σας. Είναι αρκετά ψυχοφθόρο όλο αυτό. Να είσαι κάπου που δεν σου αρέσει καθόλου γιατί έτσι έπρεπε ή επειδή ήθελε η μανούλα ή ο πατερούλης. Εάν το σπουδάσατε κιόλας σημαίνει πως περάσατε άλλα τόσα χρόνια να διαβάζετε για κάτι που δεν σας άρεσε;; Περαστικά σας λοιπόν. Πότε είπαμε ότι είναι καιρός να μεγαλώσετε; Μήπως έχετε αργήσει λίγο; Μήπως είναι καιρός να κάνετε αυτό που θέλετε; Ξέρω πως είναι δύσκολο να κάνεις αυτό που θες. Ειδικά αν έχεις μάθει να θες αυτό που θέλουν οι άλλοι. Άντε να μάθεις τι θες...μπλέξιμο. Ξεκινήστε από τα απλά. Αρχίστε να κάνετε ένα χόμπι. Δοκιμάστε προηγουμένως διάφορα μέχρι να καταλήξετε, είπαμε είναι δύσκολο να ξέρεις τι θες αν δεν έχεις μάθει να θες. Προτείνω το χόμπι να έχει να κάνει με σωματική δραστηριότητα. Χρειάζεται φυσική δράση για να αποφορτιστείτε από το άγχος, την δυσφορία και την πίεση. Εικάζω ότι έχετε υποστεί αρκετή πίεση. Μπορεί να έχετε κάνει και μια οικογένεια για τους ίδιους λόγους που επιλέξατε το επάγγελμα σας. Πνίξιμο από παντού λοιπόν. Άρα χρειάζεστε κάτι που να σας αποφορτίζει. Αυτό για αρχή. Στη συνέχεια, δείτε τι αλλαγές μπορείτε να κάνετε στις συνθήκες εργασίας σας ή στην οικογενειακή ζωή σας. Ακόμα και μικρές αλλαγές, όπως η αγορά ενός πίνακα (που τον διαλέξατε εσείς!) βοηθούν. 

Γενικότερα, οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούμε να απαντήσουμε εύκολα από που προσπαθούμε να ξεφύγουμε. Μπορεί να φταίει η αίσθηση του χρόνου κιόλας. Ακόμα ένας Σεπτέμβρης...Μας έρχεται και η αίσθηση πως είναι καινούργια χρονιά, οπότε ενδεχομένως να πιεζόμαστε. Η αίσθηση του χρόνου που περνάει, μας κάνει ανυπόμονους και βάζει στην διαδικασία να θέλουμε να βάλουμε στόχους. Σε αντίθεση με την Πρωτοχρονιά, δεν γίνονται πάρτι και δεν γιορτάζει κανείς. Αντίθετα, όλοι λυπούνται, που τέλειωσε το καλοκαίρι (εντάξει το σώνω, τέλειωσε τουλάχιστον ημερολογιακά :P). 

Έτσι, για την καινούργια χρονιά, για να καλωσορίσουμε τον Σεπτέμβρη, ας θέσουμε στόχους που θα θέλαμε να καταφέρουμε μέχρι τον επόμενο Σεπτέμβρη. Οι στόχοι αυτοί προτείνω να έχουν να κάνουν με τα θέλω σας...όχι τα θέλω κάποιων άλλων. Επίσης, να έχουν κάποιο ρεαλισμό. Ναι, παρόλο που είμαι η πρώτη που της αρέσουν τα μεγάλα και σπουδαία όνειρα, υπέρμαχος των ροζ ιπτάμενων μονόκερων, όσον αφορά τους στόχους μας είναι καλύτερο να έχουν κάποια δόση πραγματικότητας. Και να μην είναι μόνο μακροπρόθεσμοι. Ας είναι κατά κύριο λόγο βραχυπρόθεσμοι. Θα σας βοηθήσουν να πάρετε τα πάνω σας καθώς θα τους κατακτάτε έναν έναν. Είναι σημαντικό να βάλετε καινούργιους στόχους να κατακτήσετε. Θα σας προσφέρει ανάσα ζωής. Οι στόχοι μπορεί να αφορούν - εσάς (νέα χόμπι, νέα ρούχα, νέα εμφάνιση, νέα δουλειά, σπουδές, ταξίδια, κτλ)

- τις σχέσεις σας (πως μπορώ να εμπλουτίσω μια σχέση, να την τελειώσω, να δημιουργήσω...κ.ο.κ.)

 Είμαστε επιρρεπείς στην πλήξη! Το ανθρώπινο είδος τείνει να πλήττει. Και εκεί υπάρχει ο μεγαλύτερος κίνδυνος αλλά και οι περισσότερες ευκαιρίες. Εάν δεν πλήτταμε ούτε από τον Παράδεισο δεν θα είχαμε φύγει (όπως λέει και ο αγαπητός Χόρχε). Άρα, ας χαρούμε με τους νέους στόχους μας. Κάπως έτσι, ας καλωσορίσουμε τον Σεπτέμβρη... 

Αααα...και καλή εβδομάδα...

 

Καλό Καλοκαίρι χωρίς "εάν"....

Μα είναι και αυτά τα ‘εάν’ που γίνονται κόμπος στο λαιμό και λόγος απελπισίας. Τα σκεφτόμαστε, τα επεξεργαζόμαστε και πάντα βγαίνουμε να φταίμε. Να φταίμε γιατί ακριβώς; Για ποιο λάθος; Για ποια επιλογή; Για ποια όχι; Για ποια ναι; Για ποια συγχώρεση και ποιο μίσος;… Πολλές φορές ούτε να απαντήσουμε δεν γνωρίζουμε. Το μόνο που ξέρουμε είναι πως φταίμε. Πως ‘εάν είχαμε κάνει αυτό ή δεν είχαμε κάνει το άλλο..’ , η ζωή μας θα ήταν καλύτερη από ότι είναι τώρα. Όχι, μόνο καλύτερη, θα ήταν σχεδόν τέλεια…ναι τέλεια...Πόσο μάλλον ‘‘εάν είχαμε άλλους γονείς…άλλα αδέρφια…άλλες σπουδές…άλλον σύντροφο…άλλη δουλειά…άλλα παιδιά…άλλη εμφάνιση…άλλο σπίτι…άλλη πόλη…άλλη χώρα…άλλη ηλικία…άλλο…άλλη….άλλα…’’ Τότε, ακριβώς τότε, θα ήμασταν μια χαρά. Νομίζουμε, υποθέτουμε και καταλήγουμε σε συμπεράσματα. Πόσο καλύτερα θα ήμασταν εάν όλα αυτά τα ‘εάν’ γίνονταν με ένα μαγικό τρόπο πραγματικά;

Χμ…για σκεφτείτε το λίγο…πόσο αλήθεια καλύτεροι θα ήμασταν;Σίγουρα θα απαντήσετε πολυυυυυ καλύτερα.Χμ…είναι όμως έτσι; Είναι αλήθεια έτσι; Για να το επεξεργαστούμε λίγο αυτό το συμπέρασμα.

Ας πάρουμε το κομμάτι των αποφάσεων. Είναι κάτι που απασχολεί αρκετό κόσμο (μάλλον, αρκετούς από αυτούς που βλέπω στις συνεδρίες, στις καφετέριες ή στα μέσα μαζικής μεταφοράς). Υπάρχει μια έννοια πως οι επιλογές που έχουμε κάνει είναι λάθος. Πως θα μπορούσαμε και καλύτερα. Πως σε όλα τα διλήμματα της ζωής μας έχουμε κάνει την λάθος επιλογή. Πάντα! Ναι, το πάντα και παντού έρχεται να επισφραγίσει το πόσο λάθος είμαστε. Έτσι, νιώθουμε χαζοί στην καλύτερη περίπτωση, άχρηστοι και χαμένα κορμιά στην χειρότερη. Το συναίσθημα μας παίρνει την κατιούσα, κάτι που μας επιβεβαιώνει ακόμα περισσότερο πόσο λάθος είμαστε.Η θλίψη επισκιάζει την σκέψη μας, η οποία με την σειρά της δεν μπορεί να βρει ούτε ένα άλλοθι, ούτε ένα καλό λόγο για τον καημένο εαυτό μας. Φαύλος κύκλος. Για να γίνει ενάρετος ας σκεφτούμε πως (βοηθάει έως ένα βαθμό..):

•  Μακροχρόνιες μελέτες δείχνουν πως οι άνθρωποι επιλέγουν κάθε φορά το καλύτερο! Ναι, ναι, κάθε φορά που είναι να επιλέξουμε διαλέγουμε εκείνο που μας φαίνεται καλύτερο. Κανείς μας δεν επιλέγει το χειρότερο. Πάντα διαλέγουμε εκείνο που μας ταιριάζει εκείνη την στιγμή. Μάλιστα, μπορούμε να το δικαιολογήσουμε με πάρα πολλά επιχειρήματα για αρκετές μέρες, μήνες (κάποιοι τυχεροί από εμάς έως και χρόνια). Και μπορεί να φαινόμαστε παράξενοι στους γύρω μας και να μας λένε τυφλούς, χαζούς κ.ο.κ. αλλά εμείς μπορούμε να το υπερασπιστούμε και νιώθουμε καλά με την επιλογή μας εκείνη την στιγμή (συμβάλλει και το φαινόμενο της ‘γνωστικής ασυμφωνίας’ σε αυτό). Στην συνέχεια , καθώς περνάει ο καιρός, ξεχνάμε εκείνη την στιγμή. Το φως της σημερινής πραγματικότητας δείχνει αλλιώς εκείνη την στιγμή. Έτσι, η σωστή επιλογή ‘του τότε’ γίνεται, σήμερα, απλά «μια ακόμα βλακεία», «ένα ακόμα λάθος», ένας λόγος να νιώθουμε χάλια. Αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι. Τότε κάναμε την καλύτερη επιλογή. Με τα χρόνια ωριμάσαμε. Μάθαμε. Άλλαξε ο εγκέφαλός μας 15 φορές. Είναι άδικο με βάση το σήμερα να κρίνουμε το χτες. Είναι άδικο τόσο για το χτες όσο και για το σήμερα. Τότε ξέραμε και αποφασίσαμε. Τέλος. Εάν αναλωθούμε στο σήμερα με αυτά τα ‘εάν’, το σήμερα θα χάσει και θα γίνει ένα άχρηστο χτες στο μέλλον. Ας αποδεχτούμε τον εαυτό μας. Ας τον καταλάβουμε. Ας τον συγχωρήσουμε. Έχουμε μάθει από τις λάθος επιλογές. Και μόνο που βάζουμε το ‘εάν’ σημαίνει πως δεν είμαστε στον κόσμο μας. Ας πάμε παρακάτω, τώρα. Αποδοχή, συγχώρεση και αγάπη του εαυτού μας. Του καλύτερου φίλου μας. Αρκετά με την επίκριση.

Τώρα ας πάρουμε το κομμάτι των άλλων ‘εάν’…Των ‘εάν’ που δεν επιλέξαμε, αλλά «εάν ήταν αλλιώς εμείς θα ήμασταν τέλεια!». Αυτά τα άτιμα ‘εάν’ μας κάνουν να αισθανόμαστε τα μεγαλύτερα θύματα του πλανήτη, οι πιο άτυχοι. Ένα κακόγουστο αστείο του Θεού, της μοίρας ή της τύχης (περί ορέξεως, παίζουν όλα ακόμα και τα άστρα). Και όσο σκεφτόμαστε την παραδεισένια ζωή που θα είχαμε εάν τα πράγματα ήταν αλλιώς, τόσο σκάρτη βγαίνει η τωρινή μας ζωή. Και χαλάει το συναίσθημα μας. Και ναιιιιι, σωστά μαντέψατε! Μπαίνουμε σε ένα ακόμα φαύλο κύκλο… Η σκέψη του ‘εάν’ χαλάει το συναίσθημα, το οποίο με την σειρά του θολώνει την σκέψη μας, η οποία δεν βρίσκει κάτι καλό που μας έχει συμβεί. Φαύλος κύκλος! Για να γίνει ενάρετος, ας σκεφτούμε τα εξής:

•  Οι γονείς μας είναι αυτοί που είναι. Τι σημαίνει αυτό; Πως δεν μπορούν να αλλάξουν. Το ίδιο και τα αδέρφια μας. Η οικογένεια μας, με άλλα λόγια, είναι αυτή που είναι. Και χάρη σε αυτό που είναι, είμαστε εμείς αυτό που είμαστε. Και είμαστε το καλύτερο με βάσει τις συνθήκες της ζωής μας. Ναι, μην σας φαίνεται παράξενο. Είμαστε μοναδικοί. Κανείς, ποτέ δεν έχει υπάρξει ούτε θα υπάρξει στο μέλλον, 100% ίδιος με τον άλλον. Τόσο μοναδικοί, που είναι άξιον απορίας και θαυμασμού. Ας το θαυμάσουμε, λοιπόν. Εάν μας κάνει δύσκολη την ζωή η οικογένεια μας και είμαστε έφηβοι, ας κάνουμε υπομονή. Θα μεγαλώσουμε και θα πάρουμε την ζωή στα χέρια μας, λίαν συντόμως. Εάν είμαστε ενήλικοι, ας κόψουμε τον ομφάλιο λώρο, χωρίς μνησικακίες. Με αγάπη και αποδοχή. Οι γονείς και τα αδέρφια είναι αυτό που είναι. Τους αποδεχόμαστε, είναι κομμάτι μας. Πόσο θέλουμε να τους μιλάμε ή να τους κάνουμε παρέα είναι άλλο κομμάτι. Αλλά τους αποδεχόμαστε με αγάπη. Γιατί είναι κομμάτι μας. Είναι η ιστορία μας. Και μας αξίζει να μας αποδεχτούμε ολόκληρους.  
• Τα παιδιά μας είναι τα καλύτερα παιδιά που θα μπορούσαμε να έχουμε!!! Να έχετε πάντα στο νου σας την πρώτη στιγμή που τα πήραμε αγκαλιά. Που τους δώσαμε το πρώτο φιλί. Που ευχηθήκαμε να είναι γερά και τυχερά. Ναι, ας μείνουμε εκεί. Ας έχουμε αυτή την εικόνα μπροστά μας, ακόμα και εάν το μωρό είναι, πλέον, νεαρός ή νεαρά 15 ετών ή 25 ή 35….Ας προσπαθήσουμε να έχουμε ως αίσθηση εκείνη την πρώτη αίσθηση. Μπορεί να ακούγεται εύκολο ή αυτονόητο. Ξέρω είναι δύσκολο. Αξίζει όμως. Τα παιδιά θέλουν αποδοχή. Αγάπη και αποδοχή. Και όλα θα πάνε καλά. Θα το δείτε…

Τώρα όσον αφορά τα υπόλοιπα εάν….

Μπορείτε να αλλάξετε τα πάντα!! Ναι μπορείτε. Αρκεί να κινητοποιηθείτε. Αρκεί, να μην μπλεχτείτε σε κύκλους του 99 και χαλάσετε την ζωή σας για το εκατοστό χρυσό φλουρί.

Καλή σας, μας, επιτυχία…

Καλό Καλοκαίρι….

Περί σχέσεων στην Ελλάδα του σήμερα...

Ας μιλήσουμε για σχέσεις...

Ελλάδα 2014…Είναι γεγονός πως πρόκειται για μια εποχή με μεγάλες αλλαγές στην καθημερινότητα πολλών από εμάς, εσάς, των γύρω σας. Η λεγόμενη ‘‘κρίση’’ έχει προκαλέσει ένα κύμα ανασφάλειας σε όλους τους τομείς της ζωής μας, σε άλλους μεγάλο, σε άλλους μικρό. Η επιρροή αυτής της ανασφάλειας σχετίζεται, κατά κύριο λόγο, με την ποσότητα και την ποιότητα των αλλαγών που έχουν συντελεσθεί, όχι τόσο από το παρόν κοινωνικό-οικονομικό προφίλ. Έτσι, άνθρωποι που έχασαν αρκετά τα τελευταία χρόνια είναι σε χειρότερη συναισθηματική κατάσταση από εκείνους, που βρίσκονται σε παρόμοια θέση με εκείνη που ήταν τα προηγούμενα χρόνια (ανεξάρτητα από το εάν οι τελευταίοι είναι σε χειρότερη οικονομική κατάσταση από τους  πρώτους). Παράλληλα, οι αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό, τα σκάνδαλα, οι μίζες κ.ο.κ., οδήγησαν σε μείωση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς, αυξάνοντας έτσι το αίσθημα της ανασφάλειας. Μα το πιο σημαντικό όλων, είναι πως με την κρίση έχει  ελαχιστοποιηθεί η δυνατότητα πρόβλεψης. ‘‘Δεν γνωρίζουμε τι θα μας ξημερώσει’’ , είναι αυτό που ακούγεται ολοένα και πιο συχνά. Κάτι που συνεπάγεται άγχος…νεύρα…στενοχώρια….

Σε ένα τέτοιο κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό περιβάλλον φαίνεται σαν ανέκδοτο να μιλήσουμε για τις σχέσεις. ‘‘Εδώ δεν έχουμε να ζήσουμε, για σεξ θα μιλάμε;’’  Ή  ‘‘Ωραία τα λέτε εσείς οι ειδικοί..αλλά που χρόνος και όρεξη γι’αυτά..’’, είναι κάποιες από τις φράσεις που βγαίνουν αβίαστα όταν η συζήτηση έρχεται γύρω από το θέμα των σχέσεων, του σεξ, του γάμου…Είναι σαν να υπάρχει ανάγκη αποφυγής. Μοιάζει σαν να αποτελεί πολυτέλεια μια καλή σχέση, ένας ευτυχισμένος γάμος ή η ικανοποίηση από την ερωτική επαφή. Έτσι, έρχεται  ο ανήδονος  συμβιβασμός ή ο χωρισμός. 

Τα καλά νέα είναι πως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ή μάλλον δεν είναι μόνο έτσι. Είναι αλήθεια πως οι σχέσεις είναι δύσκολες. Σήμερα, υπάρχει ρεκόρ αύξησης των ποσοστών των πρόσφατα χωρισμένων. Ο γάμος δεν φαίνεται να είναι εκείνο που περίμεναν αρκετοί πριν παντρευτούν. Μάλιστα, στις περισσότερες μακροχρόνιες μελέτες φαίνεται πως όσο περνάνε τα χρόνια τόσο μειώνεται το επίπεδο ικανοποίησης από τη σχέση. Τα παιδιά δεν αποτελούν ευτυχία, καθώς μέσα σε ένα χρόνο από την γέννηση τους μειώνεται η ικανοποίηση από τη σχέση κατά 67% . Οι ερωτικές επαφές μειώνονται σταδιακά. Ενώ, παράλληλα, αυξάνονται τα επεισόδια διαμάχης ανάμεσα στους συντρόφους, καθώς ‘‘άλλαξε μετά τον γάμο’’.  Άρα, σύμφωνα με τα ερευνητικά δεδομένα: ο γάμος δεν είναι καλή ιδέα. Ούτε  τα παιδιά επίσης. 

Αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι…αλήθεια, δεν είναι μόνο έτσι. Υπάρχουν και θετικά. Και σήμερα μπορούμε να έχουμε την σχέση, τον γάμο και την ευτυχία που πραγματικά μας αξίζει. Εάν κάτι δεν πάει καλά, δεν σημαίνει πως δεν αξίζει. Η προσπάθεια είναι σημαντική. Δεν χρειάζεται να γίνει συμβιβασμός ο οποίος να προκαλεί μόνο δυσφορία. Ούτε να είναι η πρώτη δυνατή λύση ο χωρισμός. Η πρώτη δυνατή λύση είναι η προσπάθεια και μόνο αυτή.  Τι μπορεί να γίνει; Τα παρακάτω φαίνεται από έρευνες πως βοηθούν στην ενίσχυση της ευτυχίας σε ένα γάμο ή μια μακρόχρονη σχέση…δοκιμάστε… 

•  Να δημιουργείτε ‘‘θετικές συναναστροφές’’ καθημερινά, όπως: να κάνετε ένα κομπλιμέντο, να δείχνετε ευγνωμοσύνη για κάτι μεγάλο ή μικρό, να θυμάστε και να αναφέρεστε σε μια αστεία εμπειρία που ζήσατε μαζί, να κάνετε κάτι καλό για τον/την  σύντροφο σας (εσείς γνωρίζετε τι θέλει ή τι έχει ανάγκη). Να μοιράζεστε μια κοινή δραστηριότητα, ας είναι κάτι απλό (ένας περίπατος στο πάρκο, να μαγειρέψετε μαζί ή ακόμα και να απλώσετε το πλυντήριο). Να πάτε κάποια στιγμή κάπου που δεν έχετε ξαναπάει ή να κάνετε κάτι που δεν έχετε ξανακάνει (μαζί εννοείται!! Μπορεί να πάτε σε κάποια διαφορετική περιοχή στην πόλη σας, σε μια καινούργια καφετέρια, να δοκιμάσετε μια αθλητική δραστηριότητα κοκ). Να λέτε στον/στην σύντροφο σας από ένα καλό λόγο. Κάθε μέρα, από κάτι. Μην αφήνετε την μέρα να περνά έτσι. Να έχετε στο νου σας πως σε έναν τσακωμό πρέπει να αντιστοιχούν 5 θετικές συναναστροφές. 
•  Να μοιράζεστε τα «καλά νέα»: όταν γίνεται κάτι όμορφο σε κάποιον από τους δυο σας, ενδιαφερθείτε, δείξτε ενθουσιασμό, δώστε συγχαρητήρια και ξαναζήστε μαζί του την όμορφη εμπειρία μέσω της διήγησης (ας το ακούσετε και 52 φορές). Και γενικά, να μιλάτε! Τα ζευγάρια που μιλάνε μεταξύ τους τουλάχιστον 5 ώρες την εβδομάδα φαίνεται πως είναι πιο ικανοποιημένα από την σχέση τους σε σύγκριση με άλλα, με λιγότερη λεκτική αλληλεπίδραση. Ναι, ακόμα και εάν δεν σας βγαίνει να μιλήσετε, προσπαθήστε να βρείτε ένα θέμα. Και εάν δυσκολεύεστε ανοίξτε το ντουλάπι των ευχάριστων αναμνήσεων…ειδικά των αστείων. 
• Σε περίπτωση που ήρθε η στιγμή του τσακωμού έχετε στο νου σας τα εξής: δεν είναι ο εχθρός, δεν ανήκει στο αντίπαλο στρατόπεδο, δεν χρειάζεται να τον νικήσω ή να βγω από πάνω. Άρα, δεν χρειάζεται να χτίσω τοίχους, να πάρω ασπίδα και κοντάρι. Και οι δύο έχετε δίκιο (καλά εσείς ίσως περισσότερο). Γι’ αυτό το πρώτο που χρειάζεται είναι να ακούσετε την πλευρά του/της και μετά να πείτε την δική σας πλευρά της ιστορίας. Να θυμάστε πως δεν χρειάζεται να πείσετε κάποιον για κάτι. Χρησιμοποιήστε το χιούμορ ή ανακαλύψτε το εάν δεν το έχετε. Συνεχίστε να του/της  μιλάτε με υποκοριστικά αγάπης και όχι με το όνομα του (ειδικά το επίθετο, μην χρησιμοποιήσετε το επίθετο για να τον προσφωνήσετε), ακόμα και όταν έχετε εκνευρισθεί αρκετά. Αφήστε την κριτική για την άκρη. Ούτε και σε σας αρέσει. Μην φεύγετε, του/της  γυρνάτε την πλάτη ή δεν τον/την κοιτάτε όταν του/της  μιλάτε. Δείχνει περιφρόνηση και θα ανεβάσει τα επίπεδα εκνευρισμού του/της. Γενικά, μην τον/την περιφρονείτε. Εάν έχετε χάσει κάθε είδους σεβασμού απέναντι του/της καλύτερα να μην μπείτε καν στην διαδικασία της αλληλεπίδρασης. Βρείτε κάτι να τον/την σέβεστε και μετά τσακωθείτε. Και όχι στο κρεβάτι πριν κοιμηθείτε! Και να θυμάστε, πάντοτε να τσακώνεστε για κάτι που προέκυψε, όχι για οτιδήποτε έχει προηγηθεί μέρες, μήνες, χρόνια πριν, για τα οποία ενδεχομένως έχετε ήδη τσακωθεί. 
• Να επιδιώκετε να έχετε κάποια ερωτική συναναστροφή τουλάχιστον μέρα παρά μέρα. Η συναναστροφή, έχει εύρος…από την αγκαλιά μέχρι την επαφή. Ένα χάδι, ένα μασάζ, ένα φιλί είναι αρκετά να σας αποφορτίσει, εάν δεν σας βγαίνει το σεξ. Εάν είστε κουρασμένοι ή φορτωμένοι με άλλα. Μην αφήνετε την μέρα να περάσει χωρίς κάποια επαφή. Να είστε τρυφεροί μεταξύ σας. Όσο μπορείτε, όσο σας βγαίνει. Αλλά να προσπαθείτε. 

Δύσκολα ε;; Ο χωρισμός είναι πιο δύσκολος. Ο ανήδονος συμβιβασμός πιο ψυχοφθόρος…

Ένα άτομο ΈΧΕΙ μια διαταραχή...δεν ΕΙΝΑΙ η διαταραχή...

Ένα άτομο έχει μια διαταραχή, δεν είναι  η διαταραχή.  Οι παρακάτω εικόνες έχουν ως στόχο να μας βοηθήσουν να διακρίνουμε την διαταραχή από το άτομο και να μην τα ταυτίζουμε ως ένα. Απεικονίζουν την καθεμιά ως ένα παράσιτο, ένα μικρό τερατάκι. Για να τα αντιμετωπίσουμε: είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε τα χαρακτηριστικά τους και να τα βλέπουμε ως ένα κομμάτι μέσα μας. 

Πρόκειται για μια αστεία συμβολική αναπαράσταση κάποιων διαταραχών ως παράσιτα. Η μετάφραση είναι ελεύθερη και προσαρμοσμένη στα δικά μου μέτρα....;)

Το παράσιτο του άγχους  είναι τόσο μικρό που μπορεί να κάθεται στον ώμο μας και να μας ψιθυρίζει διάφορα στο υποσυνείδητο, προκαλώντας φοβίες και παράλογες ανησυχίες. Το παράσιτο του άγχους, μπορεί να φαίνεται πιο αδύναμο σε σύγκριση με τα υπόλοιπα, αλλά είναι το πιο συχνό  και είναι πολύ δύσκολο να το ξεφορτωθεί κανείς. Συχνά κουβαλάει μικρά αντικείμενα τα οποία συνδέονται με τις ανησυχίες μας, όπως είναι τα ρολόγια τα οποία αναπαριστούν τον κοινό αλλά παράλογο φόβο πως κάποια πράγματα μπορεί να μην γίνουν ποτέ. Κανείς δεν έχει δει το πρόσωπο του γιατί φοράει πάντα μια μάσκα.

Το παράσιτο της κατάθλιψης επιπλέει αέναα, κλείνοντας τα μάτια του για να κρυφτεί από τον έξω κόσμο. Γι' αυτό πέφτει συνέχεια σε άλλα άτομα ή παράσιτα, προκαλώντας κατά καιρούς μεγαλύτερη δυσφορία στον εαυτό του. Η μόνη του ανακούφιση είναι να πάρει την υγρή ουρά του και να την τυλίξει  στο λαιμό του θύματος, για να μοιραστεί μαζί του τον πόνο του. Το θύμα δεν γνωρίζει την ύπαρξη του αλλά σταδιακά αποκτά μια έλλειψη ενέργειας, νιώθει βαρύ και χάνει αργά αργά τη ζωτικότητα του. Παράλληλα, το παράσιτο στραγγίζει κάθε θετικό συναίσθημα του ξενιστή μέχρι να μπουχτίσει. Τότε πάει στον επόμενο. 

Το παράσιτο της παράνοιας χρησιμοποιεί τα αυτιά του σαν ραντάρ, σκανάροντας την περιοχή για οποιαδήποτε δραστηριότητα. Στην πραγματικότητα, όμως τα ψηλά αυτιά του παράσιτου της παράνοιας είναι άχρηστα. Καθώς, καλύπτονται από μια παχιά γούνα, με αποτέλεσμα οι ήχοι να μπερδεύονται. Έτσι, το παράσιτο ακούει πάντα λάθος ήχους και φωνές, τα οποία τα περνάει στον ξενιστή του. Τρέφονται από τα αισθήματα φόβου και άγχους που κατά λάθος δημιουργούν στο θύμα τους και συνεργάζονται στενά με τα παράσιτα του άγχους και της σχιζοφρένειας, με τα οποία ανήκουν στην ίδια βιολογική οικογένεια. 

Το παράσιτο της σχιζοφρένειας είναι ένα κακό τέρας που χρησιμοποιεί τα θύματα του για να του κάνουν τα χατίρια. Με τις παραισθησιογόνες ουσίες που βγάζει από τους πόρους της κοιλιάς του ελέγχει τον ξενιστή του. Το θύμα σχετίζεται με το παράσιτο σαν μια δυνατή και ελεγκτική φωνή μέσα στο υποσυνείδητο του. Συνοδεύεται, συχνά, από το παράσιτο της παράνοιας. Αλλά παίρνει τον κυρίαρχο ρόλο, σαν να είναι αρχηγός μιας μαφιόζικης παρέας, η οποία δεν φαίνεται εύκολα καθώς κρύβεται στις σκιές. 

Το παράσιτο της κοινωνικής φοβίας περνά την ζωή του σε υπόγεια ή κάτω από καταφύγια. Γι' αυτό το δέρμα του δείχνει λευκό και αναιμικό εκτός από κάποια σημεία που έχουν σκληρά λέπια, σαν μια παθητική ασπίδα σε ενδεχόμενο κίνδυνο. Προέρχεται από την ίδια οικογένεια με το παράσιτο του άγχους και το παράσιτο της παράνοιας αλλά λόγω της σκληρής ζωής του έχει εξελιχθεί να μοιάζει διαφορετικό. Ζει κυρίως σε χειμερία νάρκη και κάπου κάπου προβάλλει τα πλοκάμια του σε ανθρώπινους ξενιστές με την ελπίδα να ζήσει μέσω αυτών μια φυσιολογική ζωή. Στην συνέχεια, όμως, μολύνει τον ξενιστή με τις ανησυχίες του. Τότε, τόσο το παράσιτο όσο και ο ξενιστής υποφέρουν από παράλογους κοινωνικούς φόβους και ανησυχίες. 

Το παράσιτο της αποφευκτικής διαταραχής προσωπικότητας είναι παρόμοιο με εκείνο της κοινωνικής φοβίας αλλά αρκετά πιο μικρό σε μέγεθος και προτιμά να ζει στο έδαφος. Τον περισσότερο χρόνο τον περνά κρυμμένο σε δέντρα και επειδή έχει φτερά που μοιάζουν με φύλλα, δύσκολα αναγνωρίζεται. Εξωτερικά θέλει να φαίνεται αόρατο για να προφυλαχτεί από άλλα παράσιτα. Στην πραγματικότητα, είναι πανέμορφο, κάτι που ούτε το ίδιο γνωρίζει. Αλληλεπιδρά με το θύμα του αθώα, θέλοντας να γίνουν φίλοι αλλά χωρίς να το θέλει μεταδίδει στον άνθρωπο τους φόβους και τις ανησυχίες του μέσα από τα σπόρια που βγαίνουν από την ουρά του. 

Το παράσιτο της οριακής διαταραχής προσωπικότητας, είναι ίσως το πιο ευγενές αλλά ταυτόχρονα το πιο απεχθές από όλα. Μαζεύεται σε σμήνος γύρω από το θύμα και χρησιμοποιώντας φερορμόνες αυξάνουν τα επίπεδα των συναισθημάτων του...και τότε του επιτίθενται όλα μαζί. Τρέφονται από κάθε είδους συναισθήματος αλλά τους αρέσει πιο πολύ η θλίψη. Είναι φτιαγμένο από καθαρό πάγο κάνοντας το σχεδόν αόρατο. Μόνο η ουρά του φαίνεται, όπου μοιάζει με μαραμένο φύλλο. Κατά καιρούς, όταν μπουχτίζει από τα συναισθήματα, σπάει σαν γυαλί. 

Πρόσωπο...όχι απλά άτομο...

Στην καθημερινότητα, έρχομαι σε επαφή με κόσμο που βιώνει διάφορες προσωπικές δυσκολίες. Τις ονομάζω ''προσωπικές'' καθώς έχουν να κάνουν, κυρίως, με το πως αντιλαμβάνονται το περιβάλλον τους, τη σχέση με τον εαυτό τους, τις ανάγκες τους κ.ο.κ. Ως επί το πλείστον, το καίριο θέμα προβληματισμού βρίσκεται στις σχέσεις με τους άλλους. Είτε πρόκειται για συντρόφους, φίλους, συγγενείς, συναδέρφους, πάντα οι Άλλοι και η σχέση μου μαζί τους γίνεται αντικείμενο προβληματισμού. Πηγή ανησυχίας, άγχους και στενοχώριας...

"Πώς να φερθώ", "Τι είναι το σωστό?", "Γιατί μου το έκανε αυτό?", "Σε εμένα φέρθηκε έτσι...? Που της/ του τα έδωσα όλα?", "Εάν με αφήσει...", "Σε περίπτωση που δεν κάνει ότι συμφωνήσαμε...", "Θα δει με ποιόν/ ποια έχει να κάνει..." , "Δεν σέβεται...", "Δεν εκτιμά..." και...και...και...

Πίσω από τέτοιες "προσωπικές" δυσκολίες, συνήθως, βρίσκεται η πίστη μας σε κάποιες ''αλήθειες''. Αυτές τις "αλήθειες" μας τις έμαθαν οι γονείς μας, τις ακούγαμε στο σχολείο κτλ. Έχουμε μάθει ότι είναι πανάκεια και μας επηρεάζουν, χωρίς, πολλές φορές να το καταλαβαίνουμε.
Μερικές από αυτές τις ''αλήθειες" είναι οι εξής:

α) να κάνεις πάντα ''το σωστό'' 

β) ισχύει ο νόμος της ανταπόδοσης. Εάν κάνεις κάτι καλό σε κάποιον, οφείλει να στο ανταποδώσει. Και αυτό πάει λίγο πιο πέρα...

γ) ο κόσμος είναι δίκαιος....στους καλούς συμβαίνουν καλά.

δ) η αγάπη όλα τα συγχωρεί και όλα τα μπορεί. Και η επέκταση....(ε) ο εγωισμός είναι αντίθετος της αγάπης....
Αυτές οι "αλήθειες" είναι η κινητήριος δύναμη για τις περισσότερες "προσωπικές" δυσκολίες που βιώνει κάποιος καθημερινά.
Ας έχουμε, όμως υπόψιν μας τα εξής:

- ΔΕΝ γίνεται να κάνεις ΠΑΝΤΑ το σωστό δεν είσαι ρομπότ. Και ποιο είναι το σωστό σε κάθε περίσταση, σε κάθε σχέση? Με βάση ποιο κριτήριο θα επιλέξεις? Ποιος είναι αυτός που θα σε κρίνει?

- ΔΕΝ είναι υποχρεωμένος κανείς, μα κανείς, να σου ανταποδώσει το οτιδήποτε. Εάν δεν πρόκειται για υπογεγραμμένη σύμβαση με όρους, δεν μπορείς να απαιτείς από κάποιον ανταπόδοση. Καταρχήν, ο απέναντι μπορεί να μην ξέρει ότι οφείλει. Και εάν το γνώριζε, μπορεί να μην δεχόταν καν την προσφορά. Και σκέψου, ότι πρόσφερες επειδή το ήθελες, άρα ικανοποίησες μια ανάγκη του εαυτού σου, έτσι ο άλλος δεν σου χρωστάει κάτι (εάν πρόσφερες χωρίς να το καταλάβεις ή δεν ήθελες, απλά, φρόντισε να μην υπάρξει επόμενη φορά).

- ΝΑΙ ο κόσμος, η μοίρα, η ζωή δεν είναι δίκαιη. Συμβαίνουν άσχημα πράγματα σε όλους. Όσο και να θέλουμε να μην το πιστέψουμε, μπορεί να συμβούν άσχημα πράγματα και σε μας. Άρα, συμπονώ τον απέναντι που έχει ένα πρόβλημα και δεν λέω'' καλά να πάθει''. Επιπλέον, εάν μου συμβούν διάφορα, που δεν υπολόγιζα, δεν τα βάζω με όλους... την κοινωνία..τον Θεό κτλ. Προσπαθώ να αντέξω και να αντεπεξέλθω. Και εάν δεν μπορώ μόνος/η, ζητάω βοήθεια.

- Η αγάπη δεν τα μπορεί όλα. Υπάρχουν όρια. Είναι τα όρια του εαυτού μου. Είναι τα όρια του προσώπου μου. Είναι εκεί που ο εγωισμός φαίνεται καλός. Καθώς, εγωισμός είναι να αγαπώ εμένα πρώτα από όλα. Εάν δεν αγαπώ εμένα, δεν μπορώ να αγαπήσω τον άλλον. Δεν μπορώ να δώσω στον άλλον κάτι που δεν νιώθω ήδη για τον εαυτό μου. Ακόμα και στις αλτρουιστικές θρησκείες, όπως είναι ο Χριστιανισμός, λέγεται "αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν". Δηλαδή, να αγαπάς τον άλλον, όπως αγαπάς τον εαυτό σου. Ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο. Είναι καλός αυτός ο εγωισμός. Είναι ο εγωισμός της αγάπης. Είναι ο εγωισμός του προσώπου.

Για να είμαι πρόσωπο πρέπει να παραχωρήσω στον εαυτό μου κάποια δικαιώματα. Να επιτρέψω, δηλαδή, κάποια πράγματα εγώ στον εαυτό μου, εσείς στον εαυτό σας και ο καθένας θα πρέπει να κάνει το ίδιο για τον εαυτό του. Πρόκειται για τις παραχωρήσεις που η Βιρτζίνια Σατίρ (1916-1988) θεωρούσε "σύμφυτες με τη γένεση του προσώπου". Καθώς, με αυτόν τον τρόπο αναλαμβάνω την ευθύνη μου ως ενήλικας....γίνομαι από άτομο ''πρόσωπο'' & ωριμάζω....

1. Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να είμαι αυτός που είμαι, αντί να νομίζω ότι πρέπει να περιμένω να μου ορίσει κάποιος άλλος πού θα έπρεπε να βρίσκομαι ή πώς θα έπρεπε να είμαι. 


2. Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να αισθάνομαι, αντί να νιώθω αυτό που θα ένιωθαν οι άλλοι στη θέση μου.


3. Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να σκέφτομαι αυτό που σκέφτομαι και το δικαίωμα επίσης να το λέω εάν θέλω, ή να μη λέω τίποτα, αν δεν με συμφέρει.


4. Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να ρισκάρω ό,τι αποφασίζω εγώ να ρισκάρω, με το μοναδικό όρο ότι δέχομαι να πληρώσω εγώ ο ίδιος το τίμημα αυτού του ρίσκου. 


5. Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να ψάχνω αυτό που νομίζω ότι χρειάζομαι από τον κόσμο, αντί να περιμένω να μου δώσει ο άλλος την άδεια να το αποκτήσω. 

Το άγχος, η ψυχολόγος & το ποτήρι...

Μία ψυχολόγος περπατούσε ανάμεσα στο κοινό της όση ώρα τους μιλούσε για την διαχείριση του άγχους. Την στιγμή που ύψωσε ένα ποτήρι με νερό, όλοι σκέφτηκαν ότι θα έκανε την κλασική ερώτηση "είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο;".
Αντί για αυτό όμως, εκείνη, με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο της, έκανε την ερώτηση: "Πόσο βαρύ είναι ένα ποτήρι με νερό;"
Διάφορες απαντήσεις ακούστηκαν με διακύμανση από 100 ως 300 γραμμάρια .
Εκείνη απάντησε: "Το απόλυτο βάρος του δεν έχει σημασία. Εξαρτάται από το πόση ώρα το κρατάμε. Αν το κρατήσω για ένα λεπτό, δεν είναι πρόβλημα. Αν το κρατήσω για μία ώρα, θα μου πονέσει ο ώμος. Αν το κρατήσω για μία ημέρα, θα μουδιάσει ο ώμος μου και θα παραλύσω. Σε κάθε περίπτωση, το βάρος του ποτηριού δεν αλλάζει, αλλά όσο περισσότερο το κρατήσω τόσο πιο βαρύ θα γίνεται."
Και συνέχισε: "Τα άγχη και οι ανησυχίες στη ζωή είναι ακριβώς όπως αυτό το ποτήρι νερό. Αν τα σκέφτεστε λίγο δεν θα συμβεί τίποτε. Αν τα σκέφτεστε κάπως παραπάνω, θα αρχίζουν να σας ενοχλούν. Και αν τα σκέφτεστε συνεχώς, θα αισθανθείτε παράλυτοι - ανίκανοι να κάνετε οτιδήποτε".
Να θυμάσαι να αφήνεις το ποτήρι κάτω......

For the parents...for the kids...for us ;)

     

Όλοι, όταν γίνονται γονείς έχουν τις καλύτερες προθέσεις για τα παιδιά τους. Κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης, φαντάζονται πως θα ήθελαν να είναι το μωρό....σε ποιόν να μοιάζει...τι χόμπι να έχει όταν μεγαλώσει...κ.ο.κ. Τείνουν να λένε ''εμείς θα προσφέρουμε τα πάντα σ' αυτό το μωρό''.... Και θα είμαστε οι καλύτεροι γονείς, η ''καλύτερη'' μαμά και ο ''καλύτερος'' μπαμπάς. Όταν το μωρό έρχεται στο κόσμο, αντιλαμβάνονται πως έχει απαιτήσεις και χρειάζεται προσπάθεια για να βρουν τους ρυθμούς τους. Ενδεχομένως να υπάρχει και μια πρώτη διάψευση των προσδοκιών που είχαν δημιουργήσει κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης. 

Καθώς μεγαλώνει αντιλαμβάνονται σιγά σιγά πως το παιδί τους, έχει την δική του προσωπικότητα και πολλές φορές τους φέρνει στα όρια τους, όταν φτάνει στο σημείο να μην τους ακούει ή να τους παρακούει. 

Και είναι οι συνθήκες της καθημερινότητας που φορτίζουν συναισθηματικά τον γονέα..προβλήματα στην δουλειά...προβλήματα οικονομικά...διαπροσωπικά...προσωπικά...που γυρίζει σπίτι και δεν έχει όρεξη ούτε να παίξει..ούτε να μιλήσει με το παιδί του...

Και ο ''μικρός θησαυρός'' γίνεται σιγά σιγά ένας ''μικρός τύραννος'', που ''ηθελημένα κάνει δύσκολη την ζωή του μπαμπά και της μαμάς με τα καπρίτσια του''. 

ΔΕΝ είναι έτσι όμως....το παιδί δεν έγινε ξαφνικά ένας τύραννος...ψάξτε τι λάθος προσέγγιση έχετε υιοθετήσει...τι δεν καταλαβαίνετε...σε τι δεν κάνετε υπομονή...γιατί πιέζετε...σε τι πιέζεστε...  

Παρατηρήστε και καταγράψτε την αλληλουχία των συμβάντων, των διαπληκτισμών και των δυσάρεστων καταστάσεων. Βάζοντας λέξεις σε αυτό που συμβαίνει θα καταλάβετε. Ονοματίζω σημαίνει νοηματοδοτώ. Και μην ξεχνάτε πως τα παιδιά μαθαίνουν αυτά που βιώνουν...

Τα παιδιά μαθαίνουν αυτά που βιώνουν

• αν το παιδί βιώνει κριτική, μαθαίνει να καταδικάζει
• αν το παιδί βιώνει την εχθρική συμπεριφορά, μαθαίνει να μαλώνει
• αν το παιδί βιώνει το φόβο, μαθαίνει να είναι φοβισμένο
• αν το παιδί βιώνει τον οίκτο, μαθαίνει να λυπάται τον εαυτό του
• αν το παιδί βιώνει τον εξευτελισμό, μαθαίνει να είναι ντροπαλό
• αν το παιδί βιώνει τη ζήλια, μαθαίνει να αισθάνεται φθόνο
• αν το παιδί βιώνει τη ντροπή, μαθαίνει να αισθάνεται ένοχο
• αν το παιδί βιώνει την ενθάρρυνση, μαθαίνει να έχει αυτοπεποίθηση
• αν το παιδί βιώνει την ανεκτικότητα, μαθαίνει να έχει υπομονή
• αν το παιδί βιώνει την αίσθηση ότι το ίδιο είναι χρήσιμο και αξίζει, μαθαίνει να εκτιμά
• αν το παιδί βιώνει την αποδοχή, μαθαίνει να αγαπά
• αν το παιδί βιώνει την επιδοκιμασία, μαθαίνει να εκτιμά τον εαυτό του
• αν το παιδί βιώνει την αναγνώριση των προσπαθειών του, μαθαίνει ότι είναι καλό να έχει στόχους στη ζωή
• αν το παιδί βιώνει καταστάσεις όπου όλα μοιράζονται, μαθαίνει να είναι γενναιόδωρο
• αν το παιδί βιώνει την τιμιότητα, μαθαίνει την ειλικρίνεια
• αν το παιδί βιώνει τη δικαιοσύνη, μαθαίνει να είναι δίκαιο
• αν το παιδί βιώνει την ευγένεια και την εκτίμηση των άλλων, μαθαίνει να σέβεται
• αν το παιδί βιώνει την ασφάλεια, μαθαίνει να έχει πίστη στον εαυτό του και στους άλλους
• αν το παιδί βιώνει τη φιλικότητα, μαθαίνει ότι η ζωή έχει νόημα

 (Dorothy Law Nolte)

Μόνο από έρωτα...

Θα σας διηγηθώ μια ιστορία του αγαπημένου μου Χόρχε Μπουκάι. Είναι ιστορία για να σκεφτείς...Όπως πολλές ιστορίες σαν αυτή έχει ως σκοπό όχι τόσο να δώσει απαντήσεις αλλά να θέσει ερωτήσεις...

...ΒΑΔΙΖΩ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΟΥ.
Το δρόμο μου, που έχει μόνο μια λωρίδα κυκλοφορίας: τη δική μου.
Στ' αριστερά μου, ένας αιώνιος τοίχος χωρίζει το δρόμο μου απ' το δρόμο κάποιου που βαδίζει δίπλα μου, απ' την άλλη πλευρά του τοίχου. Που κ που, σ' αυτόν τον τοίχο βρίσκω μια τρύπα, ένα παράθυρο, μια σχισμή....Και μπορώ να κοιτάξω το δρόμο του γείτονα ή της γειτόνισσας μου.
Μια μέρα, καθώς περπατώ, μου φαίνεται ότι βλέπω στην άλλη άκρη του τοίχου μια μορφή που κινείται στο δικό μου ρυθμό, προς την ίδια κατεύθυνση. Κοιτάζω αυτή τη μορφή: είναι μια γυναίκα. Είναι όμορφη. Με βλέπει και αυτή. Με κοιτάζει....Την ξανακοιτάζω...Της χαμογελώ....Μου χαμογελά.
Παίρνει πάλι να βαδίζει το δρόμο της, κι εγώ επιταχύνω το βήμα μου γιατί ανυπομονώ για την επόμενη ευκαιρία να ξανασυναντηθούμε με αυτήν τη γυναίκα.
Στο επόμενο παράθυρο κοντοστέκομαι μισό λεπτό.
Όταν εκείνη φτάνει, κοιταζόμαστε μέσα από το άνοιγμα. Της δείχνω με νοήματα πόσο πολύ μου αρέσει. Μου απαντά με νοήματα...Δεν ξέρω αν σημαίνουν ό,τι και τα δικά μου αλλά διαισθάνομαι ότι καταλαβαίνει τι θέλω να της πω.
Νιώθω ότι θα μπορούσα να σταθώ αρκετή ώρα να την κοιτάζω και να την αφήνω να με κοιτάζει αλλά ξέρω πως ο δρόμος μου συνεχίζεται...
Λέω στον εαυτό μου ότι ίσως, παρακάτω, να υπάρχει μια πόρτα. Και ίσως να μπορώ, αν την διαβώ  να συναντηθώ μαζί της. Τίποτα δεν δίνει περισσότερη σιγουριά από την επιθυμία και έτσι επιταχύνω για να βρω την πόρτα που φαντάζομαι.
Αρχίζω να τρέχω με τη ματιά μου καρφωμένη στον τοίχο. Λίγο πιο κάτω, η πόρτα εμφανίζεται...Είναι εκεί, στην άλλη πλευρά, η πολυπόθητη πια και αγαπημένη μου σύντροφος...Περιμένοντας...Περιμένοντάς με...
Κάνω μια χειρονομία...Αυτή μου επιστρέφει ένα φιλί στον αέρα...Μου κάνει νόημα σαν να με καλεί...Μου αρκεί...Επιταχύνω προς την πόρτα για να βρεθώ μαζί της, στη δική της πλευρά του τοίχου.
Η πόρτα είναι πολύ στενή...Περνάω ένα χέρι, περνάω έναν ώμο, ρουφάω το στομάχι, στρίβω λιγάκι το σώμα μου, σχεδόν καταφέρνω να περάσω το κεφάλι μου...Αλλά το δεξί αφτί μένει σφηνωμένο.
Σπρώχνω....Δεν υπάρχει τρόπος...Δεν περνάει....Και δεν μπορώ να βοηθήσω με το χέρι μου, γιατί δεν περνάει ούτε δαχτυλάκι εκεί μέσα.
Δεν υπάρχει αρκετός χώρος για να περάσω μαζί με το αφτί μου και έτσι παίρνω μια απόφαση....(γιατί η αγαπημένη μου είναι εκεί και με περιμένει....γιατί είναι η γυναίκα που πάντα ονειρευόμουν και με καλεί).
Βγάζω ένα σουγιά από την τσέπη μου και με μια γρήγορη κίνηση βρίσκω το κουράγιο να κόψω το αφτί μου για να περάσω από την πόρτα. Και το καταφέρνω : το κεφάλι μου περνάει!
Αλλά, μετά το κεφάλι μου, βλέπω πως και ο ώμος μου μένει παγιδευμένος. Η πόρτα δεν έχει το σχήμα του σώματός μου.
Βάζω δύναμη, αλλά δεν υπάρχει λύση. Το χέρι και το σώμα μου έχουν περάσει αλλά ο άλλος μου ώμος και το άλλο μου χέρι δεν περνούν...Και δεν με νοιάζει τίποτα...οπότε...Κάνω πίσω και χωρίς να σκεφτώ τις συνέπειες παίρνω φόρα και ορμώ να περάσω την πόρτα.
Από το χτύπημα ο ώμος μου εξαρθρώνεται και το χέρι μου μένει κρεμασμένο και άψυχο...Αλλά τώρα, ευτυχώς, σε μια θέση που μου επιτρέπει να περάσω την πόρτα...
Είμαι σχεδόν στην άλλη πλευρά. Μόλις είμαι έτοιμος να ολοκληρώσω το πέρασμα μου από τη σχισμή, συνειδητοποιώ ότι το δεξί μου πόδι έχει μείνει κολλημένο στην άλλη πλευρά. Όσο και να προσπαθώ, δεν καταφέρνω να περάσω. Δεν υπάρχει τρόπος. Η πόρτα είναι υπερβολικά στενή για να περάσει ολόκληρο το σώμα μου.
Υπερβολικά στενή: δεν χωρούν και τα δύο μου πόδια...Δεν διστάζω...Είμαι σχεδόν δίπλα στην αγαπημένη μου. Δεν μπορώ να κάνω πίσω...Έτσι, αρπάζω τον μπαλτά και σφίγγοντας τα δόντια δίνω ένα χτύπημα και κόβω και το πόδι.
Ματωμένος, κουτσός, στηριγμένος στον μπαλτά και με ένα χέρι εξαρθρωμένο, μ' ένα αφτί και ένα πόδι λιγότερο, συναντιέμαι με την αγαπημένη μου.
"Να' μαι. Επιτέλους, πέρασα! Με κοίταξες, σε κοίταξα, σε ερωτεύτηκα. Πλήρωσα όλα τα τιμήματα για σένα. Όλα επιτρέπονται στον έρωτα και στον πόλεμο. Δεν έχουν σημασία οι θυσίες. Άξιζε τον κόπο, αν έγιναν για να συναντηθώ μαζί σου, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε μαζί....ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ...."
Αυτή με κοιτάζει και της ξεφεύγει ένας μορφασμός.
"Έτσι, όχι...Έτσι δεν θέλω....Εμένα μου άρεσες όταν ήσουν ολόκληρος" .

(ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΙ, 2012. ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ (μτφ. Μαρία Μπεζαντάκου). Αθήνα, εκδόσεις Opera. )

Like a pair of shoes...

Φαίνεται πως οι σχέσεις είναι σαν να αγοράζεις ένα ζευγάρι παπούτσια: όσο απίστευτα όμορφο και αν φαίνεται, ακόμη και εάν είναι το ζευγάρι των ονείρων σου και να έχεις ήδη σκεφτεί πως και με τι θα το συνδυάσεις...θα πρέπει πάντα να το δοκιμάσεις...

Και να είσαι έτοιμη ψυχολογικά να μην το αγοράσεις ούτε εάν σε στενεύει (γιατί ξέρεις οτι θα σε πληγώσει φορώντας το) ούτε εάν περισσεύει (γιατί πολύ απλά δεν θα μπορέσεις ποτέ να κάνεις βήμα)....

Και αυτό πρέπει να συμβεί ακόμη και εάν πρόκειται για το τελευταίο ζευγάρι τέτοιων παπουτσιών ...γιατί δεν υπάρχει περίπτωση ούτε να μεγαλώσουν ούτε να μικρύνουν. Στην περίπτωση που παρασυρθείς και τα πάρεις, θα τα έχεις πάντα στην ντουλάπα χωρίς να τα φοράς...απλά θα τα κοιτάς και θα κλαις τα λεφτά που έδωσες...

Τι θέλει να πει ο ποιητής? Η παρομοίωση των διαπροσωπικών σχέσεων με την αγορά παπουτσιών έχει έναν και μόνο στόχο: να αναδείξει την σημασία που έχει το να μην προσπαθώ να αλλάξω τον άλλον που έχω απέναντι μου επειδή δεν μου ταιριάζει. Ο άλλος όπως και εμείς, είναι αυτός που είναι. Έχει μια ιστορία και έχει διαμορφώσει τα βασικά στοιχεία της προσωπικότητας του. Δεν πρόκειται να αλλάξει δραματικά εξαιτίας μας (δεν έχουμε την δύναμη να αλλάξουμε έναν άνθρωπο για να μας ταιριάζει). 

Οι σχέσεις, οποιαδήποτε μορφής (φιλικές, ερωτικές, κ.ο.κ) είναι καλό να έχουν ως βάση τους τον αλληλοσεβασμό. Όταν σέβομαι τον άλλον, όταν σέβομαι τον εαυτό μου και τα συναισθήματα μου μπορώ να κρίνω κατά πόσο μου ''χωράει'' ένας άνθρωπος ή κατά πόσο ''χωράω" εγώ στην ζωή του. Άρα, εάν κατά την διάρκεια των πρώτων εβδομάδων μιας σχέσης δούμε ότι κάτι δεν μας ταιριάζει με έναν άνθρωπο σεβόμενοι των εαυτό μας και τον άλλον απέναντι μας, αποχωρούμε. Δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να αναλωθεί. 

Αυτοσεβασμός και σεβασμός του άλλου απέναντι μου πρώτα και πάνω από όλα...εκτός αν είμαστε προαποφασισμένοι πως ''αυτά τα παπούτσια'' δεν θέλουμε να τα χαρούμε και θα τα πάρουμε... & "ας κάτσουν στην ντουλάπα μωρέ...δεν βαριέσαι ..."